»Η ζωη ειναι αυτο που διαλεγουμε

της Μαρίας Χούκλη protagon.gr

Ήταν νωρίς το πρωί, μια Δευτέρα, δύσκολα δηλαδή. Τότε που πρέπει να ανακαλύψεις από την αρχή λόγους και προσδοκίες για να κυλήσει η μέρα, να κυλήσει το επταήμερο.
Ο ένας πίσω από τον πάγκο, λεπτός γύρω στα τριάντα όρθιος πίσω από τη βιτρίνα με τα σάντουιτς και τους χυμούς, έτσι τον θυμάμαι κάθε φορά που μπαίνω στο καφέ. Να μην κάνει πάνω από ένα δυο βήματα τη φορά. Όσα χρειάζονται να εξυπηρετήσει, να πάρει χρήματα και να δώσει ρέστα. Όλο κι όλο μερικά μέτρα η δουλειά του. κάθε μέρα Δευτέρα μέχρι Σάββατο, μικρός μισθός και τα πουρμπουάρ μοιρασμένα από το ποτήρι στο... ταμείο.

Ο άλλος μπροστά από τη βιτρίνα, λίγο μεγαλύτερος, γεμάτος, με μακριά μαλλιά πιασμένα με λαστιχάκι, σκουλαρίκι, μπουφάν, αθλητικά παπούτσια, -εμφάνιση “σπάω βιτρίνες” - το ντελιβερι μπόυ του μαγαζιού. Μηχανάκι, όλη μέρα πάνω κάτω για να φθάσει ζεστός ο καπουτσίνο στα γραφεία του κέντρου. Επάγγελμα του βιοπορισμού, όχι επιλογή ζωής... Περίμενε να μεταφέρει μια παραγγελία απ' ο,τι κατάλαβα και είχε πιάσει κουβέντα με το συνάδελφό του. Στην ουρά εγώ για τον πρωινό εσπρέσο, με την πρωινή δυσθυμία, να έχω βυθιστεί σε εκείνη τη σιωπή που ο κόσμος φθάνει σαν βοή , σε ενοχλεί ακόμη και ο βόμβος του αποχυμωτή. Ανησυχείς μήπως δεις κανέναν γνωστό και χρειαστεί να πεις περισσότερα από μια καλημέρα.


Γι’ αυτό μου έκαναν εντύπωση τα δυο γελαστά πρόσωπα, που μιλούσαν ζωηρά, όχι δυνατά, αλλά με πάθος, με όρεξη, με μάτια που βλέπουν, με μια ευγένεια στη στάση του σώματος. Η δική μου στερεοτυπική σκέψη δεν πήγαινε πιο μακριά από την εικόνα. “ Δυο εργαζόμενοι σε καφέ του κέντρου-άρα πιεστική, πολλή δουλειά, ορθοστασία και ντελιβερυ , χρήματα ισα βάρκα ίσα νερά τι θα συζητούν; Τα βάσανά τους από την εργοδοσία, για κανένα πέναλτι που δεν σφύριξε ο διαιτητής, το πολύ πολύ για το έτερον ήμισυ” σκέφτηκα.


Το αυτί μου όμως έπιασε κάτι φράσεις του τύπου “τρομερή ερμηνεία” “ο Λο έπρεπε να παίζει τον κεντρικό ρόλο” , “ η φωτογραφία ήταν σαν πίνακας” ο “Ριτσι τα κατάφερε” “σου άρεσε η μουσική” “πάρα πολύ έδενε με την ατμόσφαιρα, θα πάρω το CD”. Όλα αυτά εξυπηρετώντας ταυτόχρονα με πολύ ευγένεια τους πελάτες. Όταν ήρθε η σειρά μου μπροστά στον πάγκο, μάλλον τους κοίταζα περίεργα γι' αυτό μου είπε ο ένας σχεδόν με συστολή: “ Λέμε για την καινούργια ταινία του Γκάι Ριτσι, τον Σερλοκ Χολμς. Πολύ καλή, να τη δείτε”. “Μας αρέσει πολύ ο κινηματογράφος” -συμπλήρωσε ο άλλος, “Βλέπουμε και δυο ταινίες τη βραδιά, όταν έχει πολλά καλά έργα. Το σινεμά είναι το πάθος μας”, κατέληξε. Μιλήσαμε αρκετά μετά: από που είναι, τι σκέπτονται για την κρίση, πώς τη βιώνουν, τα όνειρά τους, η δουλειά στο καφέ... Δυο έξυπνοι νέοι, προσγειωμένοι και χαρούμενοι , κανονικοί ωραίοι άνθρωποι. Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι.