»«Τραβαμε κατευθειαν για το παγοβουνο ως αλλος Τιτανικος»

Συνέντευξη στον Βασίλη Μπουζιώτη
bouziotis@pegasus.gr ΕΘΝΟΣ

«Παντού αγαπάνε τον αρνητικό λόγο, αλλά στη χώρα μας, αγαπάνε μόνο τον αρνητικό λόγο», λέει με έμφαση ο Γιώργος Κιμούλης για τα όσα ακούγονται και γράφονται και τον θέλουν στα μαχαίρια με τον συμπρωταγωνιστή του Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. «Κοίτα γύρω σου», λένε με μια φωνή. «Είναι το ίδιον του Ελληνα». Οι δύο τους που πρωταγωνιστούν στο «Σλουθ» που ανέβασαν σε δική τους διασκευή και σκηνοθεσία και που «σπάει ταμεία» στο θέατρο «Αθηνών» παίρνοντας εξαιρετικές κριτικές από κοινό και ειδήμονες, μιλάνε για το «πάντρεμά» τους, για τις φήμες που κυκλοφορούν για τη συνεργασία τους και υποστηρίζουν πως κινδυνεύουμε να προσκρούσουμε και να βυθιστούμε ως άλλος ...
«Τιτανικός»...

Η οικονομική κρίση έχει πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον στην καθημερινότητά μας και θα έλεγα να ανοίξουμε με αυτήν τη συζήτησή μας.

Κ. ΜΑΡΚΟΥΛΑΚΗΣ: Εχω φίλους που είναι τραπεζικά στελέχη και είναι εξαιρετικά τρομαγμένοι και φοβισμένοι γι’ αυτά που έρχονται. Είναι ανήσυχοι και έχουν την αίσθηση ότι τραβάμε κατευθείαν για το παγόβουνο, ως άλλος «Τιτανικός»!

Απ’ την άλλη αισθάνομαι ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να βγαίνει, να ξεδίνει όσο μπορεί, έχοντας τη συμπεριφορά του... τζίτζικα που χαρακτηρίζει έντονα τους Ελληνες, μέχρι να τελειώσουν τα αποθέματα που έχει. Και όταν τελειώσουν, τότε ίσως να φερθεί συνετά. Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά τότε. Το ελπίζω!

Γ. ΚΙΜΟΥΛΗΣ: Μια χώρα που στηρίζεται στην παραοικονομία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την κρίση της οικονομίας...

Τουλάχιστον την περίοδο αυτή που η κρίση λαμβάνει χώρα!

Εάν εδώ εισπράξουμε την κρίση, θα την εισπράξουμε πιστεύω ως... αντιμάμαλο, που λέμε εμείς οι... ναυτικοί (γέλια). Δηλαδή, το κύμα το οποίο σκάει στον βράχο και επιστρέφει. Από την άλλη πλευρά μπορεί τεχνηέντως να βιαστούν αυτοί που θέλουν ένα κάποιο κέρδος από την κινδυνολογία -την προς το παρόν κινδυνολογία- της οικονομικής κρίσης. Μπορεί να επιταχύνουν ας πούμε απολύσεις, όχι όμως λόγω της ίδιας της κρίσης, αλλά της χρησιμοποίησης της κινδυνολογίας της κρίσης αυτής...

Το ότι μας τραβάνε το αυτί από την Ευρωπαϊκή Ενωση έχει να κάνει με τις δικές μας ατασθαλίες μόνο ή και με παιχνίδια που κάνουν μια σειρά από «λαμόγια» εις βάρος μας;

Γ.Κ.: Εχει να κάνει και με τα δύο. Είμαστε ένα κράτος που η δομή του στηρίζεται στην παραοικονομία. Ολοι είμαστε... παραοικονομούντες, άρα μας αξίζει να μας τραβήξουν το αυτί για να συνετιστούμε. Από την άλλη, φυσικά και κάνουν το παιχνίδι τους τα «λαμόγια» όπως λες. Τι θα συμβεί μελλοντικά; Θα μπει μια τάξη, κατά τη γνώμη μου, και τότε δεν αποκλείεται η κρίση να γίνει πιο έντονη, με δυσάρεστες εξελίξεις που θα μας κοστίσουν πολύ.

Κ.Μ.: Σίγουρα θα υπάρξει κόστος, αλλά η δική μου αίσθηση είναι ότι καλά κάνουν και μας βάζουν ένα φρένο. Μπορεί να υπάρξουν τριγμοί από αυτό, αλλά ίσως να σωθούμε από την πρόσκρουση και το ναυάγιό μας! Καθόλου δεν με προσβάλλει, όπως άλλους, το ότι μας τραβάνε το αυτί. Δεν φοβάμαι ότι θα διοικείται η Ελλάδα από τις... Βρυξέλλες. Δεν μας λένε πώς να κάνουμε κάτι, αλλά ότι πρέπει να ακολουθήσουμε μια κοινή συμφωνία είκοσι επτά χωρών.

Αυτό μας λένε: ότι δεν μπορούν να πληρώνουν τα δικά μας τα σπασμένα! Οποιος τα σπάει, αυτός πρέπει να τα πληρώνει!

Η οικονομική κρίση σάς οδήγησε να ανεβάσετε ένα έργο για δύο μόνο ηθοποιούς και να υπογράψετε από κοινού -εσείς, οι... εξής δύο!- τη διασκευή του έργου και τη σκηνοθεσία του; Αστειεύομαι φυσικά, απλώς θέλω να περάσω στο «Σλουθ».

Γ.Κ.: Ηταν μία πρόταση του Κωνσταντίνου να «παντρέψουμε» τις δυνάμεις μας σε αυτό το έργο του Αντονι Σάφερ. Θέλαμε από καιρό να συνεργαστούμε και ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί αυτό, με το πολύ ενδιαφέρον θρίλερ που έχει παρουσιαστεί ανά τον κόσμο με επιτυχία και που έχει καταγραφεί μέσα μας από εκείνη τη συναρπαστική παράσταση που έκαναν στη χώρα μας ο Δημήτρης Χορν με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Οταν «έσκασε» η είδηση της συνεργασίας σας, πίστεψαν οι περισσότεροι ότι... θα χυθεί αίμα και δεν σας κρύβω ότι και τώρα που ερχόμουν να σας βρω, μου έλεγαν συνάδελφοί μας ότι δύσκολα θα φωτογραφηθείτε και θα μου μιλήσετε μαζί!

Κ.Μ.: Ομως και φωτογραφηθήκαμε και σου μιλάμε μαζί (γέλια). Είδες πουθενά πιτσιλιές από αίμα;

Γιώργο, δεν κάνεις καν χιούμορ για όλο αυτό που λέγεται; Μη μου πεις ότι χάνεις το χιούμορ σου λόγω κάποιων σχολίων;

Γ.Κ.: Μιλάς με έναν άνθρωπο που ‘ναι κουρασμένος με την παραφιλολογία γύρω από το όνομά του, τις κινήσεις του, με τα μυθεύματα γύρω από την προσωπική του ζωή. Δεν είναι ότι χάνω το χιούμορ μου. Εχω «γκώσει» απ’ όλο αυτό!

Κ.Μ.: Εχω «γκώσει» από το γκόσιπ, δεν είναι ωραίος τίτλος αυτός; (ξεκαρδίζονται). Δεν βγαίνουν από τον κόσμο αυτά, βγαίνουν από συναδέλφους σου και συναδέλφους μας προκειμένου να έχουν κάτι να πουν -κι ας μην ισχύει. Κι εγώ έχω γκώσει -άρα μπορείτε να βάλετε κοινό τίτλο το... Εχω «γκώσει» από το γκόσιπ!- από όλα αυτά, αλλά δεν μπορώ να μη γελάω από αυτές τις φήμες. Αλλωστε, αφού... μαχαίρωσα μία φορά -αυτό μου έχει χρεωθεί για συνάδελφό μου, όπως θα θυμάσαι καλά!-, μπορώ να το κάνω ξανά και ξανά! (γελά). Να σοβαρευτούμε όμως. Από όταν ήμουν στη δραματική σχολή θαύμαζα τον Γιώργο και ήταν βαθιά επιθυμία μου να παίξω στο πλευρό του και να μάθω από αυτόν. Και δεν σ’ το κρύβω ότι δεν χορταίνω να δουλεύω μαζί του. Είναι «σχολείο» να παίζεις πλάι του και να «πλουτίζεις» θεατρικά από αυτόν.

Γ.Κ.: Μαθαίνω κι εγώ από τον Κωνσταντίνο και πλουτίζω κι εγώ από αυτόν. Θεωρώ ότι είναι ο καλύτερος -και δη μακράν- ηθοποιός της γενιάς του και το θεατρικό πινγκ-πονγκ που παίζουμε το απολαμβάνουμε πολύ.

Οσο γι’ αυτά που γράφουν, για να ξαναέρθω σε αυτό που μας έλεγες πριν, ξέρεις τι θέλω να τονίσω; Παντού αγαπούνε τον αρνητικό λόγο, αλλά μόνον εδώ αγαπούνε μόνο τον αρνητικό λόγο! Και είναι απίστευτο το πόσο λατρεύουνε να μισούνε!

Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Διαμάχη και φθόνος

Ηρωες του έργου ένας έμπειρος, καταξιωμένος ηθοποιός και ένας νεότερός του, οι οποίοι κοντράρονται για μία γυναίκα.

Γ.Κ.: Από τη μία είναι ο μηχανορράφος Αντριου Γουάικ που παίζω εγώ κι από την άλλη ο Μίλον Τιντλ που παίζει ο Κωνσταντίνος. Ο πρώτος καλεί τον δεύτερο στο θέατρό του για να παίξουν ένα εξοντωτικό και πολύ δύσκολο παιχνίδι εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου που κόβει την ανάσα.

Κ.Μ.: Εκεί που ο θύτης γίνεται θύμα και εκεί που το θύμα εκδικείται τον θύτη, οι δύο άντρες συναινούν σε ένα ευφυές μεν, αλλά σχεδόν αυτοκαταστροφικό παιχνίδι, στο οποίο οι ρόλοι συχνά αντιστρέφονται. Οι τολμηρές ανατροπές στην πλοκή ξεγελούν με απρόβλεπτο τρόπο. Το σασπένς και η αγωνία κορυφώνονται. Διαμάχη και φθόνος αναφύονται και συμπορεύονται ανάμεσα στον ώριμο και τον νεότερο άντρα.

Γ.Κ.: Η μέχρι τελικής πτώσης σύγκρουσή τους, με έντονα στοιχεία χιούμορ, έχει ως στόχο την κατάκτηση μίας γυναίκας και την κοινωνική καταξίωσή τους. Η γυναίκα στο έργο λειτουργεί ως αφορμή για τη συνάντηση των αντρών, για το παιχνίδι. Είναι απούσα-παρούσα και στο τέλος τούς εκδικείται και τους δύο. Είναι εξαιρετικά δυνατό το έργο.

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΤΙΜΑ ΤΟΥ ΕΣΡ
«Δεν μπορούν να επέμβουν στα ασαφή όρια της χυδαιότητας»

Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για τις «καμπάνες» που έπεσαν από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στον Λαζόπουλο και τον Παπακαλιάτη. Ο πρώτος για τη σάτιρά του και ο δεύτερος για κάποιες βρισιές που ακούστηκαν στη σειρά του...

Γ.Κ.: Είναι κωμικό, για να μην πω γελοίο, να έρχεται αυτό το περίφημο ΕΣΡ και να τονίζει ότι το «Αλ Τσαντίρι» του Λαζόπουλου υποβαθμίζει την τηλεοπτική ποιότητα -την ποια;- με «ακραίες λεκτικές διατυπώσεις» βάζοντας στο κανάλι πρόστιμο 20.000 ευρώ, αλλά και να τιμωρεί με άλλο πιο τσουχτερό πρόστιμο τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη επειδή στο «4» του, ακούστηκαν κάποιες βρισιές που ακούμε και λέμε πλέον σε καθημερινή βάση!

Τιμωρείς λοιπόν δύο δημιουργούς απ’ τους αξιότερους που έχουμε -ο καθένας στο είδος του- και αφήνεις σε... ελεύθερη βοσκή τόσα τηλεοπτικά «σούργελα»;

Κ.Μ.: Μίλαγα μ’ ένα στέλεχος μεγάλου καναλιού κι αναρωτιόμουν γιατί γίνονται τέτοιες κινήσεις για μια σειρά άξιων δημιουργών και δεν πέφτουν «καμπάνες» για τα πλείστα χυδαία που γίνονται σε μεσημεριανές εκπομπές -κι όχι μόνο.

Ξέρεις τι μου απάντησε; Οτι μια βρισιά ας πούμε που λέγεται στο «4» είναι κάτι συγκεκριμένο στο οποίο μπορείς να ρίξεις πρόστιμο, ενώ δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο για κάποιες από τις εκπομπές της μεσημεριανής ζώνης μια και δεν μπορούν να πουν ποιο είναι το όριο της χυδαιότητας. Δεν μπορούν να επέμβουν στα ασαφή όρια της χυδαιότητας που μπορεί να υπάρχει σε μεγάλο μέρος του προγράμματος ενός καναλιού, μπορούν όμως να ξέρουν τα όρια της σάτιρας. Δεν είναι τραγικό; Να βλέπεις τέτοια «τέρατα», τέτοιες αθλιότητες στη μεσημεριανή ζώνη και να ρίχνεις πρόστιμο για μια βρισιά, την οποία λέμε όλοι. Είναι και υποκριτικό αυτό, αλλά και ύποπτο!

Γ.Κ.: Εξαιρετικά ύποπτο, για να μη σου πω και εξόφθαλμα ύποπτο! Από την άλλη, δεν μπορώ να ακούω για όλα αυτά τα... καημένα τα πρόσωπα που σατιρίζει ο Λάκης, τα οποία ποδοπατούνται δήθεν από αυτόν. Τα πρόσωπα που σατιρίζει είναι «επώνυμα». Κάθε «επώνυμος» έχει τον τρόπο να βρει το βήμα για τον αντίλογό του. Και ξέρουμε καλά ότι και το βρίσκει και το εκμεταλλεύεται! Μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν!

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Το «Σλουθ» του Αντονι Σάφερ παρουσιάζεται στο θέατρο «Αθηνών» της οδού Βουκουρεστίου σε απόδοση αλλά και σκηνοθεσία των Γ. Κιμούλη και Κ. Μαρκουλάκη, με τους ίδιους στους δύο απαιτητικούς ρόλους του έργου. Τα σκηνικά και κοστούμια υπογράφει η Μαρί Νοέλ Σεμέ, τους φωτισμούς η Ελευθερία Ντεκώ, τη μουσική επιμέλεια ο Γιάννης Μεταλληνός.