»Για λιγα «μοβ»

Του Αντώνη Καρακούση
από το ΒΗΜΑ

Η νεότερη Ελλάδα έχει περάσει κρίσεις και κρίσεις. Η σημερινή δεν είναι η μόνη, ούτε και η κρισιμότερη. Πολλές φορές η χώρα μας βρέθηκε στο όριο, στο σημείο μηδέν. Πάντοτε, ωστόσο, έβρισκε τη δύναμη και έκανε άλλοτε σωτήρια βήματα και άλλοτε άλματα προόδου.Με τη διαφορά ότι κάθε φορά υπήρχαν κινητήριες δυνάμεις, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές που έδιναν μάχες, ανελάμβαναν το κόστος των βασικών επιλογών ή την ευθύνη των συγκρούσεων. Σε κάθε κρίσιμη καμπή της Ιστορίας συστρατεύονταν πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες, άνθρωποι των γραμμάτων, του Τύπου, της τέχνης, της επιστήμης, των επιχειρήσεων, συγκροτούσαν κύκλο αναγεννητικό, ακόμη και διά των αντιθέσεων άνοιγαν δρόμους, προσδιόριζαν πεδία αλλαγών και οδηγούσαν την κοινωνία...

Στην παρούσα κρίση η πολιτική μοιάζει και, για να είμαστε ακριβείς, η κυβέρνηση παλεύει μόνη της. Αλλες δυνάμεις, για την ώρα, δεν τη συνοδεύουν σε αυτή την άσκηση τρόμου και αγωνίας. Η θεωρούμενη ηγέτιδα τάξη της χώρας μοιάζει παραλυμένη, παρακολουθεί αποστασιοποιημένη, δεν συμμετέχει, δεν δηλώνει προθέσεις και διαθέσεις, κοινώς απουσιάζει. Ούτε διανοητές, ούτε επιχειρηματίες ενεργούν, ούτε καν μιλούν, οι θεωρούμενοι πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, συγγραφείς, πανεπιστημιακοί έχουν σιγήσει. Δεν γράφουν, δεν μιλούν, δεν δεσμεύονται, αποφεύγουν την όποια έκθεση, δεν αναλαμβάνουν κινδύνους, προτιμούν να μένουν βολεμένοι και υπερπροστατευμένοι.

Πιθανώς και αυτοί, όπως και οι περισσότεροι των επιχειρηματιών, να αγωνίζονται πώς να στείλουν τα λεφτά τους σε ασφαλείς προορισμούς ή απλώς πώς να συγκεντρώσουν και να κρύψουν σε στρώματα και θυρίδες όσα πιο πολλά «μοβ» μπορούν, γεγονός που εξηγεί γιατί εξαφανίστηκαν από την αγορά τα ευρωπεντακοσάρικα. Για λίγα «μοβ» λοιπόν, όπως θα έλεγε και η Ντάλια του «Παρά πέντε», εσίγησε και χάθηκε η ηγέτιδα τάξη της χώρας.

Ισως αυτή η αποθησαύριση των «μοβ» να αποτελεί το χειρότερο σημάδι της περιόδου και ένδειξη σοβαρή ότι η κρίση είναι βαριά και ασήκωτη. Θα απαιτηθεί κόπος πολύς, πολιτική προσπάθεια μεγάλη, συνεπής και συνεχής προκειμένου να ξανασηκωθεί η χώρα. Με την ελπίδα πάντοτε ότι αυτή ακριβώς η προσπάθεια σωτηρίας να καλύψει και το κενό. Να είναι αυτή, δηλαδή, που θα αναδείξει μια νέα ηγέτιδα τάξη, την οποία τόσο έχει ανάγκη η χώρα.