»[ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΑ ]

Είμαστε όλοι Ράγιο Βαγεκάνο!
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη ΝΕΑ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ μερικά εικοσιτετράωρα, ο πρόεδρος της μεγαλύτερης ισπανικής τράπεζας, της Santander Βank, ρωτήθηκε αν είναι αληθές ότι η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα δέχονται κοινή επίθεση των διεθνών αγορών ώστε να αποδυναμωθεί το ευρώ.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ χαμογέλασε και απάντησε ελαφρώς ειρωνικά ότι αυτές οι τρεις περιπτώσεις χωρών δεν είναι ίσες, ούτε καν συγκρίσιμες. Κι ότι «η Ισπανία είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, όχι η Ράγιο Βαγεκάνο!».
ΥΠΟΘΕΤΩ ότι τη Ρεάλ Μαδρίτης τη γνωρίζουμε όλοι. Αντιθέτως, είμαι... βέβαιος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν τη Ράγιο Βαγεκάνο: είναι και αυτή ομάδα της Μαδρίτης που βρίσκεται στην 9η θέση του πρωταθλήματος της Β΄ Εθνικής. Για όποιον δεν κατάλαβε, λοιπόν, η Ελλάδα είναι η Ράγιο Βαγεκάνο- ας πούμε, «ο Εθνικός Αστέρας της Ευρώπης».
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, όμως, αν αυτό είναι το ζήτημα. Διότι η Ράγιο Βαγεκάνο μπορεί θαυμάσια να πέσει πέντε κατηγορίες χωρίς η Ρεάλ να το πάρει χαμπάρι. Αντιθέτως, αν βουλιάξει μια χώρα του ευρώ, το κόστος θα το πληρώσει το ευρώ, ακόμη κι αν η χώρα είναι ο Εθνικός Αστέρας ή ο Βισαλτιακός της ευρωζώνης.
ΥΠΟ ΑΥΤΗΝ την έννοια, κύριε πρόεδρε, στο ευρώ συμβαίνει να είμαστε όλοι Ράγιο Βαγεκάνο.
ΚΑΙ ΝΑ πάρω ένα καλό παράδειγμα. Όσο συζητείται μια «επιχείρηση διάσωσης» της Ελλάδας από τις άλλες χώρες του ευρώ, οι αγορές δεν θα σταματήσουν να πιέζουν την Ελλάδα ώστε να προκαλέσουν τη διάσωση. Και προκειμένου να προκαλέσουν την παρέμβαση για διάσωση, θα προσπαθούν να συνδέσουν την πίεση προς την Ελλάδα με μια πίεση στο ευρώ.
ΚΑΤΑ ΤΗ λογική τους, δηλαδή, είτε θα πρέπει η Ελλάδα να αφεθεί στην τύχη της και να χρεοκοπήσει βάζοντας σε κίνδυνο το ευρώ, είτε να τη σώσουν οι άλλοι προκειμένου να σώσουν το ευρώ. Κοινώς, δεν θα μας αφήσουν στην ησυχία μας αν δεν γίνει το ένα ή το άλλο.
ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ τυχαίες οι ζυμώσεις των τελευταίων 24ώρων στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και ο Σαρκοζί και η Μέρκελ αντιλαμβάνονται ότι το παιχνίδι που παίζεται είναι πλέον μεγαλύτερο από το μπόι μας, άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί στην πραγματική του διάσταση.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ, βεβαίως, και εκείνοι που λένε «οι Έλληνες να κόψουν τον λαιμό τους: μόνοι τους τα έκαναν, μόνοι τους να τα φτιάξουν!». Σύμφωνοι αλλά πολύ φοβούμαι πως αν αυτό μπορούσε να λεχθεί κάποτε, δύσκολα μπορεί να εφαρμοστεί πλέον. ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, το ερώτημα δεν είναι αν θα υπάρξει παρέμβαση αλλά με ποιο κόστος, με ποια μέθοδο και ποια προοπτική θα εκδηλωθεί. Διότι ακόμη κι η Ράγιο Βαγεκάνο δικαιούται να ελπίζει ότι κάποια στιγμή μπορεί να ανέβει κατηγορία.