»Ανθρωπος: τι oν κι αυτο!

της Ρέας Βιτάλη protagon.gr

Κόλλησα με τα ζώα… Απ΄την ώρα που ο Χρήστος μου χάρισε ένα βιβλίο με φωτογραφίες ζώων του πλανήτη μας… Κόλλησα. Τι δημιουργήματα τα ζώα! Τι συνδυασμοί χρωμάτων! Το λιοντάρι, η λεοπάρδαλη, η ζέβρα… Τι σόι φτωχά δημιουργήματα είμαστε, τι άσχημα αν το καλοσκεφτείς… Ούτε ένα φτερό, ένα περίεργο τρίχωμα, μια “χάρη” που έλεγαν και οι ράφτες παλιά… Τι να σου πει ο άνθρωπος δίπλα σ΄ένα άλογο, μια γάτα, ένα πουλί…. (Ιπποπόταμε μη παίρνεις και συ αέρα!).


Ποιο ζώο να μας δει γυμνούς και να μη ...πει “πού πας ρε Καρακίτσο!”. Πόσο γυμνοί κι απροετοίμαστοι καταφθάσαμε στο κόσμο για να τον αφεντέψουμε! Τρομάρα μας… Κι από πού πήραμε το θάρρος… Μάλλον το θράσος…Γυμνοί! Να ντυθούμε για να προφυλαχτούμε, να φορέσουμε παπούτσια, γυαλιά, αντηλιακό, μαντήλι αν είσαι Ψυνάκης, γραβάτα θηλιά στο λαιμό, καπέλο, τσάντα για τα απαραίτητα… Απαραίτητα!



Πόσα χρήσαμε ως απαραίτητα στις μέρες μας! Ένα ρημάδι κορμί και πόσες παρεμβάσεις του καταφέραμε… Τι σε σολάριουμ το καψαλίσαμε, τι τις τρίχες μας μαδήσαμε, τι τα δόντια ασπρίσαμε, τι τα μαλλιά μπογιατίσαμε, τι ζελέ τους βάλαμε για να χτενιστούμε να μοιάζουμε ξεμαλλιάρωτοι, μέχρι με τα πετσάκια γύρω από τα νύχια καταπιαστήκαμε… Για να μη σου πω τι πρόσωπα αλλάξαμε!!! Λες και βαλθήκαμε ν΄ αφήσουμε κάπου παράμερα τη φύση… Αχρείαστη νάναι, που λένε… Και προχωράμε κι ούτε ξέρουμε που πάμε… Ντε και καλά να περπατήσουμε στο χρόνο με την όπισθεν… Όλοι με νευροκαβαλίκεμα στο λαιμό! Μη και μεγαλώσουμε!!

Χτίσαμε σπίτια με πόρτες σαν χρηματοκιβώτια ασφαλείας, ταμπουρωθήκαμε σε μεζονέτες ν΄ανεβοκατεβαίνουμε σαν το Βέγγο… Όλοι από γόνατα να δεις θα πάμε!


Γέμισε η ζωή μας σκαλοπάτια που σ΄ οδηγούν στο πουθενά… Επενδύσαμε σε κουζίνες υπερσύγχρονες για να κάνουμε τους πιτσαδόρους πλούσιους, γεμίσαμε τα μπάνια μπανιέρες που εκβράζουν μπουρμπουλήθρες… Αν δεν σε χτυπάνε μπουρμπουλήθρες, την σήμερον ημέρα, στ΄αχαμνά θαρρείς δεν αποδίδεις σεξουαλικά! Ανάψαμε και κεριά… Για ατμόσφαιρα! Τόσο κερί πια… Σαν να ζούμε μέρες μνημοσύνων… Βάλαμε και την τηλεόραση απέναντι και μετά μας πήρε ο ύπνος. Η τηλεόραση ανοιχτή να παίζει… Όπως παίζει η ζωή ενώ εμείς «ζούμε»…. Και σαν ξυπνήσαμε μπήκαμε σ΄ένα άλλο κλουβί με ρόδες και κορνάραμε και μουτζωνόμασταν και ανταλλάζαμε μούρες με τους διπλανούς και βγάζαμε και καπνό από τα ρουθούνια και αγχωνόμασταν για να φτάσουμε σ΄ένα άλλο κλουβί για να βγάλουμε λεφτά να ξεπληρώσουμε τις δόσεις των κλουβιών που επιλέξαμε…. Και αγχωθήκαμε!



Και μετά μετρήσαμε τα χρόνια που μας μένουν μέχρι τη σύνταξη και χολοσκάσαμε και ξαναβγάλαμε καπνό από τα ρουθούνια και μετά πήγαμε σ΄ένα άλλο κλουβί να ξεσκάσουμε γιατί το χρωστάγαμε λέει στον εαυτό μας! Και ανεβήκαμε σε ποδήλατα που έτρεχαν αλλά δεν έτρεχαν και σε κωπηλατικές βάρκες που διέσχιζαν ποτάμια αλλά δε διέσχιζαν! Και ιδρώναμε και καμαρωνόμασταν στους καθρέπτες ένα γύρω… Που τα βάζαμε με τα όρια του κορμιού μας… Και ιδρώναμε όλοι αμίλητοι…. Και μετά φύγαμε ανανεωμένοι και ψάχναμε μια αγκαλιά… Αυτά είναι τα ζόρικα της γαμημένης της φύσης!



Ότι και να της προσφέρεις εκείνη μόνο μια αγκαλιά ζητάει…Και μπήκαμε σ΄ένα μπαρ να βρεθούμε αλλά δε βρεθήκαμε και γελάγαμε χωρίς να γελάμε και κουνιόμασταν χωρίς να χορεύουμε και ήπιαμε και πιάσαμε το κινητό και γράφαμε “καλά, μαλάκα εδώ είναι καλά” και το στείλαμε… Και ήπιαμε κι άλλο και φτιαχτήκαμε αλλά μετά δεν ξέραμε τι να το κάνουμε το φτιάξιμο…. Και τελείως ξαφνικά σκεφτήκαμε “Θέλω ένα παιδί! “Έτσι όπως τ΄ακούς! Θέλω ένα παιδί μας τόπε το βιολογικό μας ρολόι. Αλλά έχουν περάσει τα χρόνια… Πώς περνάνε τα χρόνια! Και σέρνεται η καριόλα η φύση αλλά εμείς φωνάζουμε Θέλω ένα παιδί! Και ένας δίνει το ωάριο κι άλλος πάει για σπερματέγχυση βλέποντας ένα άλλο ξένο ζευγάρι να συνουσιάζεται… Αν το σκεφτείς τα περισσότερα παιδιά στις μέρες μας είναι προϊόντα μαλακίας… Και τέλος πάντων κάνουμε ένα παιδί αλλά μετά δεν έχουμε που να το αφήσουμε …

Ευτυχώς αρχίζουν οι παιδικοί σταθμοί και τα παίρνουν από 17 ημερών! Εντάξει 17 μέρες περνάνε γρήγορα… Κι άλλωστε σημασία δεν έχει πόσες ώρες περνάς με το παιδί αλλά να είναι δημιουργικές οι ώρες… Και μετά ξανακαθίσαμε μπροστά στη τηλεόραση και βλέπαμε τι γίνεται στο κόσμο…. Καλά, μαλάκα, δε μπορείς να φανταστείς τι γίνεται στον κόσμο!!!