»H σιωπη (δεν) είναι χρυσος

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

Για τον σεισμό στην Αϊτή τα ελάχιστα: Ο,τι αναφέρουν τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ό,τι στέλνουν οι δορυφόροι με το οπτικό υλικό. Σπαραγμός. Τι να γράψεις, τι να σχολιάσεις, όλα ακούγονται τόσο ρηχά, τόσο μελό, τόσο φτηνά μπροστά στο ανείπωτο.

Από τη μια μεριά είναι ανακούφιση, αφού έτσι «γλιτώνουμε» τις κορώνες και τους υπερβολικούς θρήνους από τις κατ’ επάγγελμα μοιρολογίστρες. Από την άλλη, έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να μας «ουρλιάζουν» μια είδηση, που όταν το γεγονός δεν συνοδεύεται από τρομερή φασαρία, περνάει σχεδόν στο... «ντούκου».

Αυτός είναι ο λόγος που παίρνω το θάρρος, σαββατιάτικα, να σας χαλάσω το κέφι.


Αυτήν τη στιγμή οργανώνονται πρωτοβουλίες αποστολής βοήθειας στους σεισμοπαθείς της φτωχότερης και πιο εξαθλιωμένης χώρας του δυτικού κόσμου. Είναι στοιχειώδης ανθρώπινη υποχρέωση να αναζητήσει ο καθένας από μας τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να βοηθήσει.


Μπορείτε να πάτε στην Εκκλησία (της οποίας η εντεταλμένη ΜΚΟ ήδη έχει ενεργοποιήσει ένα πρώτο σχέδιο συνδρομής). Αν δεν είστε πολύ των θρησκευτικών, υπάρχουν τα εθελοντικά σώματα γιατρών, υπάρχει o Ερυθρός Σταυρός ή ακόμα και περιφερειακές ομάδες πρωτοβουλίας που αυτήν τη στιγμή ενεργοποιούνται ακόμα και σε πολύ μικρές πόλεις της Ελλάδας, μέχρι και σχολεία που μαζεύουν χαρτζιλίκια, για να τα στείλουν εκεί που υπάρχει τέτοια ανάγκη.


Ενα τηλέφωνο, μια βόλτα πέντε λεπτών ή ένα «κλικ» στο ποντίκι, για όσους χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, είναι αρκετά αυτό το Σαββατοκύριακο. Ανάμεσα στις δουλειές του σπιτιού, στα τρεχάματα του σούπερ μάρκετ, το γλυκό βάσανο των παιδιών, της πρωινής βόλτας, της ευλογημένης καθημερινότητας. Κάπου χωράει και μια ελάχιστη χειρονομία για τον κόσμο που έχασε τον κόσμο του. Οχι για να σώσουμε την ψυχή μας (αυτά είναι πολύ προσωπικά πράγματα, ο καθένας τα μετράει αλλιώς), αλλά για να σώσουμε ό,τι, ακόμα, μπορεί να σωθεί από την ανθρωπιά μας.