»Η κυβερνηση Παπανδρεου πρεπει να πετυχει!

του Άρη Δαβαράκη protagon.gr

Κακά τα ψέμματα: Αν και ο Γιώργος Παπανδρέου αποτύχει σαν Πρωθυπουργός, η θέση της Ελλάδας θα είναι πια πάρα πολύ δύσκολη στο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι. Είναι ήδη ξεκάθαρο πως, θες με τα λάθη, θες με τις λαμογιές του ενός και του αλλουνού, βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή μπροστά σ΄ενα αδιέξοδο που χρειάζεται πολύ κόπο, πολλή δουλειά, πολλή αισιοδοξία και πολλή διάκριση για να το ξεπεράσουμε. Φυσικά υπάρχουν τρόποι και είναι εφαρμόσιμοι και εφικτοί και μπορούν να αποδώσουν. Αλλά πρέπει κανείς να βρει κατ΄αρχήν τα σωστά κρυμμένα μονοπάτια γύρω από το «αδιέξοδο», να πιστέψει σ’ αυτά, να επενδύσει σ΄αυτά και να αγωνιστεί με όλους τους τρόπους να παρακάμψει τον δύσμορφο και μουχλιασμένο τοίχο και να βγει από την άλλη μεριά δικαιωμένος, νικητής και ...τροπαιούχος πια και όχι ταλαίπωρος και «αδιόρθωτα παραβατικός».


Δεν θα είναι η πρώτη φορά που το καταφέρνουμε, αν το ξανακαταφέρουμε. Μας έχει πετύχει πολλές φορές. Έχω όμως την αίσθηση, και αυτό θέλω να καταγράψω, πως στα πολύ δύσκολα (όπως αυτά που περνάμε τώρα) μόνο οι καλές, δημιουργικές, χρήσιμες σκέψεις μπορούν να βοηθήσουν – και κυρίως η καλή συνεργασία όλων, αυτό που λένε «ομοψυχία». Το ποιος φταίει και τι έγινε και αν έπρεπε ή δεν έπρεπε, δεν είναι της στιγμής. Ούτε είναι της στιγμής, εγώ που έτρεξα να ψηφίσω Σαμαρά στα εσωκομματικά της Ν.Δ, να τον οραματιστώ «Πρωθυπουργό» και τιμονιέρη μετά από ακόμα μια μεγάλη αποτυχία (καπάκι σ’ αυτήν του Κώστα Καραμανλή). Αν αποτύχει ο Γιώργος Π., αυτό που θα παραλάβει ο Σαμαράς θα είναι πια εκτός ελέγχου, δεν θα συμμαζεύεται με τίποτα και από πουθενά.



Αυτά που πρέπει να γίνουν μέσα στα επόμενα τρία, το πολύ τέσσερα, χρόνια είναι συγκεκριμένα και θέλουνε θυσίες και κόπο. Βέβαια δεν είναι λογικό να ζητηθούν οι θυσίες από τους λιγότερο υπεύθυνους για την κατάσταση και τους πιο φτωχούς, αυτούς που με μεγάλη δυσκολία επιβιώνουνε και μεγαλώνουνε παιδιά. Λογικό είναι να περικοπούν όσο γίνεται τα δημόσια έξοδα, που είναι έτσι κι αλλιώς δυσθεώρητα και όχι πάντοτε απαραίτητα, να «κυνηγηθούν» ανηλεώς οι κρατικοί διπλο (και τριπλο) θεσίτες, να ελαφρύνει όσο γίνεται το «κράτος» και, παράλληλα, να επιδιωχθεί η επαναδραστηριοποίηση του ιδιώτη που «επιχειρεί» εντός Ελλάδος και δημιουργεί τζίρο και κίνηση στην αγορά. Να μαζευτούν, όσο αυτό είναι εφικτό, τα χρωστούμενα στο Δημόσιο από τους «μαικήνες» του ιδιωτικού τομέα, αλλά και από όλους εμάς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το σκάμε και τη βγάζουμε τζάμπα χάρη στη δημιουργική λογιστική των μικρολογιστών που εξυπηρετούν το Πανελλήνιο.


Η σκέψη μου όλο αυτό το Σαβατοκύριακο το «μετά τις γιορτές» επανερχότανε με μιαν επιμονή πεισματική σχεδόν στη φράση «Ο Γιώργος Π. πρέπει να πετύχει πάση θυσία». Δεν πειράζει αν αυτό κοστίσει στην ΝΔ μια δεύτερη τετραετία στην αντιπολίτευση – καλό θα της κάνει. Γιατί, ότι και να λέμε, όσο και να πηγαίνουμε πίσω και πιο πίσω και πιο πίσω, κακά τα ψέμματα, αν γινότανε σωστή δουλειά από το 2004 που κάναμε Ολυμπιακούς μέχρι το 2009 που ο Κώστας Καραμαλής εγκατέλειψε τον αγώνα σηκώνοντας ψηλά τα χέρια (για λόγους που ακόμα δεν έχουν διευκρινιστεί), η Ελλάδα αυτή τη στιγμή θα ήταν ισχυρή και κανείς δεν θα μπορούσε να την «προσβάλλει» και να την μειώνει διεθνώς για την κακοδιαχείρησή της, για τα ψέματά της, για την επιπολαιότητα των διαχειριστών των τοπικών της εξουσιών.



Γι’ αυτό, όπως μπαίνει αυτή η τόσο χειμωνιάτικη και εντελώς κανονική εργάσιμη βδομάδα του Ιανουαρίου 2010, εγώ ο ψηφοφόρος της Ν.Δ και «οπαδός»του Σαμαρά αν θέλετε, λέω πώς οφείλουμε όλοι, όσο μπορούμε, ακόμα και με μια καλή μας σκέψη αν δεν μπορούμε παραπάνω, να βοηθήσουμε τον Γιώργο Παπανδρέου να βγει νικητής στον διπλό αγώνα που δίνει: Τον αγώνα για την διάσωση του κύρους της χώρας διεθνώς, τον αγώνα τής Ελληνικής Οικονομίας δηλαδή, αλλά και του εσωκομματικού αγώνα με το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» που μπορεί μεν να μην «κραυγάζει» (διότι φοβάται μην φάει και πολύ ξύλο στην συγκεκριμένη συγκυρία), είναι όμως εκεί και δεν παραλείπει κάθε πρωί που ξημερώνει να στρώνει τα σκαλοπάτια του Μαξίμου με πολλές αόρατες πεπονομπανανόφλουδες για να γλιστρήσει το συντομότερο δυνατόν και να φάει τα μούτρα του ο Πρωθυπουργός.



Εμείς λοιπόν οι υπόλοιποι που δεν είμαστε γενικά «φανατικοί» σε τίποτα πια, ας συγκεντρώσουμε το μυαλό μας στον κοινό στόχο: Την επιτυχία αυτής της κυβέρνησης σε όλους τούς τομείς. Λίγη λογική αν επιστρατεύσουμε θα δούμε ότι η επιτυχία του Γιώργου Π. είναι μονόδρομος. Κάθε άλλη εξέλιξη θα είναι, για μας κατ’ αρχήν, σκέτη καταστροφή.


Το είπα ήδη πολλές φορές με διάφορους τρόπους, το ξέρω, αλλά επιμένω : Έχει σημασία για την επιτυχία αυτής της κυβέρνησης να νοιώθει πως μας έχει μαζί της και όχι απέναντί της. Νέοι άνθρωποι την στελεχώνουν οι περισσότεροι από τούς οποίους καμιά ευθύνη δεν φέρουν για ότι έγινε μέχρι σήμερα. Στα Υπουργεία και τις διάφορες νευραλγικές θέσεις όπου έχουν τοποθετηθεί, έχουνε κάθε μέρα να αντιμετωπίσουν τις δικές τους μπανανοπεπονόφλουδες, αυτές που τούς στήνει συνεχώς το βαθύ ΠΑΣΟΚ, το βαθύ κράτος, για να το πούμε σωστότερα.

Χρειάζονται την στήριξή μας, έχει σημασία να καταλάβουνε ότι ελπίζουμε σ’ αυτούς, υπολογίζουμε σ’ αυτούς και πώς, αν και αυτοί αποτύχουν θα έχουμε αποτύχει όλοι μαζί, σαν Χώρα. Και δεν πρέπει να αποτύχουμε επειδή ατυχήσαμε και πέσαμε τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια σε κυνικούς απατεώνες ή σε κυβερνήτες που δεν μπορούσανε να τούς ελέγξουμε. Πρέπει να βγούμε από την δυσκολία, να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας, ν ‘ανακάμψουμε.


Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου πρέπει οπωσδήποτε να επιτύχει.