»Γιατρους ή λογιστες;

Αντώνης Καρακούσης Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

O κ. Παπανδρέου έχει ορθά χαρακτηρίσει το σύγχρονο ελληνικό κράτος «μεγάλο ασθενή» και επιμένει, επίσης ορθά, ότι χωρίς την ανασυγκρότησή του, χωρίς αλλαγές και τομές δεν πρόκειται η χώρα να ξεπεράσει τη μεγάλη διαρθρωτική κρίση που την καταδιώκει. Οσοι μάλιστα συνομιλούν μαζί του βεβαιώνουν ότι ο κ. Πρωθυπουργός έχει πεποιθήσεις, ότι πιστεύει βαθιά στην αλλαγή που χρειάζεται το κράτος και ότι θα την επιδιώξει με όλες του τις δυνάμεις. Ουδείς αμφιβάλλει για τις προθέσεις του και ουδείς αμφισβητεί τις διαθέσεις του. Ωστόσο υπάρχουν φαινόμενα που δημιουργούν ...

ερωτήματα.

Προσφάτως ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός εξήγγειλε το πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο για το 2010. Εξαίρεσε όμως από το μέτρο τον τομέα της Υγείας, κρίνοντας προφανώς ότι έχει ξεχωριστές ανάγκες και πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε την πρόσληψη 1.000 γιατρών και 5.000 νοσηλευτών στα δημόσια νοσοκομεία. Η εξαίρεση φαντάζει δικαιολογημένη. Είναι όμως αρκούντως ορθολογική και ικανοποιεί τις πραγματικές ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας;

Oσοι παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τον συγκεκριμένο τομέα προβάλλουν πολλές ενστάσεις. Επισημαίνουν χαρακτηριστικά ότι τα δημόσια νοσοκομεία διαθέτουν περίπου 35.000 κλίνες και απασχολούν συνολικά περίπου 26.500 γιατρούς. Ουσιαστικά αναλογεί περίπου ένας γιατρός για κάθε ασθενή, γεγονός που καταδεικνύει ότι το πρόβλημα των δημόσιων νοσοκομείων δεν είναι οι γιατροί. Ούτε οι νοσηλευτές, γιατί και εκεί υπάρχουν θέματα ανισοκατανομής. Συναντώνται νοσοκομεία με πληρότητα 40% όπου οι νοσηλευτές περισσεύουν και νοσοκομεία με πληρότητα 100% χωρίς νοσηλευτές. Υπό αυτή την έννοια, τα δημόσια νοσοκομεία βασανίζονται πρώτα από την έλλειψη οργάνωσης και διοίκησης και δευτερευόντως από έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχές της ορθολογικής διοίκησης τα δημόσια νοσοκομεία έχουν κυρίως ανάγκη από αξιόπιστους διοικητές, λογιστές και οικονομολόγους για να βάλουν τάξη στο υφιστάμενο διαχειριστικό χάος, από φαρμακοποιούς για να ελέγξουν τη ροή των φαρμάκων, από τεχνολόγους χειριστές κρίσιμων διαγνωστικών και άλλων ιατρικών μηχανημάτων που μένουν αναξιοποίητα, από πληροφορικάριους για να συγκροτήσουν αξιόπιστα ιατρικά αρχεία και βεβαίως από γραμματείς μήπως και ελευθερώσουν λίγο χρόνο από τους 9.000 ειδικευόμενους γιατρούς που παιδεύονται ολημερίς στη συγγραφή εισιτηρίων, εξιτηρίων και γνωματεύσεων.

Με άλλα λόγια, σε τούτη την εποχή της κρίσης δεν αρκούν οι καλές και αγαθές προθέσεις. Χρειάζονται πιο διεισδυτικές προσεγγίσεις και πιο οργανωμένη επέμβαση, που θα ξεπερνά τις εντυπώσεις και θα δημιουργεί πραγματικά πεδία ανθεκτικής και αποδοτικής μεταρρύθμισης τόσο για το κράτος όσο και για τις υπηρεσίες που προσφέρει.