»Μας εψαχνε στα μπαρ

Σοφία Ταράντου ΕΘΝΟΣ
Από εκρήξεις αυτοκτονημένων αστεριών προερχόμαστε...», έλεγε η ποιήτρια και ηθοποιός Κατερίνα Γώγου, ένας άνθρωπος που έζησε λίγο και έντονα.

Το περιοδικό «Οδός Πανός» στο προηγούμενο τεύχος του της κάνει ένα αφιέρωμα από το οποίο αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα του Ανδρέα Ταρνανά με τίτλο «Τα μαύρα πουλιά της Κατερίνας Γώγου»:

Απόσπασμα
«Μας έψαχνε όσο βαστούσε η νύχτα σ’ όλα τα μπαρ των Εξαρχείων. Oχι εμένα. Εκείνον που είχε τον ίδιο μ’ αυτήν αϊτό ζωγραφισμένο στο μπράτσο του. Τον Γιώργο Κορδέλλα, γνωστό σκηνοθέτη σήμερα, που τότε ήταν τακτικός συνοδοιπόρος μου στην... ακατεύθυντη περιπλάνηση. Μ’ εντυπωσίαζε πολύ αυτός ο δίδυμος αϊτός που είχε ανεξίτηλα τυπώσει ο καθένας με τατουάζ πάνω στο μπράτσο του.

Ηταν κάτι σαν τη λίσπη των αρχαίων. Το όστρακο που έσπαζαν στα δυο και κρατούσε το μισό κομμάτι ο άνθρωπος που είχε φιλοξενηθεί και τ’ άλλο μισό ο οικοδεσπότης για να το ‘χουν σαν ενθύμιο του δεσμού τους, αλλά προπαντός σαν μέσο αναγνώρισης αν ύστερα από χρόνια τύχαινε να ξανασυναντηθούν.

Τελικά μας βρήκε τα χαράματα, στο αχανές παλιό σπίτι της Τρίτης Σεπτεμβρίου όπου έμεναν οι δυο τους και πολλοί άλλοι. Είχαμε αποσυρθεί από νωρίς κουρασμένοι απ’ τη συνεχή παρουσία μας στα στέκια της νύχτας και τρώγαμε μια αυτοσχέδια μακαρονάδα, πίνοντας ούζο καθώς ήταν το μόνο ποτό που βρίσκονταν εκεί κι ακούγοντας με ακραία εμμονή όλη τη νύχτα το «Πρωινό τσιγάρο» του Νότη Μαυρουδή και του Αλκη Αλκαίου, ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι, αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Λοΐζου που είχε χαθεί πρόσφατα.

Την έπιασε ένα γοερό κλάμα για την άγονη νύχτα που είχε περάσει γυρεύοντας στα συνήθη μέρη το πρόσωπο που βρίσκονταν στον πιο απρόβλεπτο για τον τρόπο της ζωής του χώρο, αυτόν του σπιτιού, ρίχνοντάς την σε αβάσταχτη μελαγχολία, κατάσταση που την ενίσχυε το διαταραγμένο απ’ τις τοξικές ουσίες θυμικό της. Σε λίγο όμως ηρέμησε και κοιμήθηκε βαθιά ανάμεσά μας...

Την ξανασυναντώ καμιά φορά ως νεαρό θυμωμένο κορίτσι ή αφελή υπηρέτρια στις ταινίες του λαϊκού κινηματογράφου, που δύσκολα γεφυρώνουν τη διαδρομή ως την αγωνιώδη προσωπικότητα που γνώρισα στην ώριμη εποχή της.

Υστερα τη θυμάμαι στην «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσσιου που υπήρξε κι ο πρώτος της σύζυγος, σ’ ένα ρόλο έξω απ’ την κανονική αφήγηση. Να βάφεται, να ξεβάφεται μέσα στο πλάνο και να απαγγέλλει με μια βίαιη απόγνωση, με μια εύθραυστη επιθετικότητα που σου θρυμμάτιζε κάθε παγωμένο τοπίο της ψυχής, ποιήματα απ’ τη συλλογή «Τρία κλικ αριστερά», το πρώτο έργο της και απ’ το «Ιδιώνυμο» που ήταν η επόμενή της δουλειά».

Σοφία Ταράντου