»ΔιορισμΟς στο ΔημΟσιο: Ονειρο ή καταδΙκη;

του Γιάννη Λοβέρδου PROTAGON.GR

Τα δημόσια οικονομικά καταρρέουν. Η ελληνική οικονομία τελεί υπό πτώχευση.
Όλοι μας αρχίζουμε να το αντιλαμβανόμαστε. Υπάρχουν όμως ακόμα κάποιοι, που συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τη λογική ενός κακού παρελθόντος, που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Ακούμε για παράδειγμα τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ότι γι’ αυτούς «κόκκινη γραμμή» στις όποιες αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα είναι να μην αγγίξει η κυβέρνηση τα όρια ηλικίας, το ύψος των εισφορών αλλά και το ύψος των συντάξεων.
Όμως τότε τι αλλαγές μπορούν ...να γίνουν;

Πουθενά στον κόσμο δεν έχουν εμφανισθεί «μαγικές συνταγές» για το ασφαλιστικό. Από τότε, που ο Μπίσμαρκ καθιέρωσε την κοινωνική ασφάλιση στην Γερμανία, τα όρια ηλικίας έπρεπε να είναι υψηλά. Εμείς εδώ συνέχεια τα κατεβάζαμε. Και φθάσαμε σήμερα, όπως ο έγκυρος αναλυτής, διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης ομολογεί δημοσίως, το ΙΚΑ να χρειάζεται 800 εκατομμύρια το μήνα για να πληρώνει συντάξεις, αλλά τα εισοδήματα του δεν υπερβαίνουν τα 500 εκατομμύρια. Ποιος άραγε θα πληρώσει τα επιπλέον 300 εκατομμύρια ευρώ μηνιαίως; Ποιος θα καλύπτει ένα ποσό, που ισοδυναμεί με ολόκληρη την έκτακτη εισφορά, που επεβλήθη φέτος στα φυσικά πρόσωπα;


Ομοίως ακούω με ενδιαφέρον τους εκπροσώπους των stagiers, δηλαδή εκείνων των ανθρώπων, που επί 5,5 ολόκληρα χρόνια τους είχαν διορίσει οι κυβερνώντες της ΝΔ σε θέσεις «μαθητείας» στο Δημόσιο με αμοιβή, που κυμαινόταν μεταξύ 400 έως 600 ευρώ μηνιαίως, ανασφάλιστους να διαδηλώνουν εναντίον της σημερινής κυβέρνησης, που δεν προτίθεται να ανανεώσει τις συμβάσεις τους υποστηρίζοντας ότι έτσι «διαλύουν τα όνειρα μας». Ποιο είναι άραγε το «όνειρο» τους, προφανώς να γίνουν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι αποκτώντας χάρις στην «μαθητεία» αυξημένη μοριοδότηση. Ας δεχθούμε ότι έχουν δίκιο. Ας δεχθούμε ότι όνειρο τους είναι να μπουν στο Δημόσιο μόνιμα.

Αν είναι για να έχουν μόνιμη εργασία και να μην εργάζονται αλλά να έχουν σίγουρο εισόδημα και σύνταξη εις βάρος του κοινωνικού συνόλου κι αν μάλιστα τα καταφέρουν τότε δεν αποκλείεται να κονομάνε κι από το «γρηγορόσημο», τότε είναι κοινωνικά κατακριτέοι. Αν θέλουν να μπουν στο Δημόσιο για να εργασθούν σκληρά και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, τότε να το δεχθούμε. Αλλά πώς δικαιολογείται τότε, που οι συνάδελφοι τους συνδικαλιστές όταν τίθεται θέμα εξίσωσης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών- ανδρών, κι άρα οι γυναίκες δεν θα μπορούν να βγαίνουν στην σύνταξη το αργότερο στα 50 τους χρόνια, να φωνασκούν και να διαμαρτύρονται ότι μας «καταδικάζουν σε επιπλέον χρόνια εργασίας στο Δημόσιο».

Ας αποφασίσουν οι συνδικαλιστές, στους οποίους ο λαϊκισμός προφανώς περισσεύει, τι είναι η εργασία στο Δημόσιο, «όνειρο η καταδίκη»;