»Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΡΕΧΕΙ...

Του ΣΤΑΥΡΟΥ Π. ΨΥΧΑΡΗ Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009 ΒΗΜΑ
Η εξαγγελία του πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου για ριζική αλλαγή στο κράτος και απαλλαγή της διοικήσεως από τη μάστιγα των κομματικών εναγκαλισμών (που γεννούν και συντηρούν τη φαυλότητα) είναι η τέταρτη κατά χρονολογικήν σειράν. Εχουν προηγηθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το 1964, μετά τη μεγάλη εκλογική νίκη της υπό τον Γεώργιον Παπανδρέου Ενώσεως Κέντρου, ο Μένιος Κουτσόγιωργας, το φθινόπωρο του 1981, μετά τον ιστορικό θρίαμβο του ΠαΣοΚ υπό τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, και ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος προτού γίνει πρωθυπουργός μίλησε για επανίδρυση του κράτους.

Τι μας διδάσκουν οι τέσσερις αυτές περιπτώσεις; Ας δούμε την ιστορία από την αρχή...

Οι εκλογές του 1964 με τον θρίαμβο της Ενώσεως Κέντρου σήμαναν την αρχή της μεγάλης αλλαγής, με τον τερματισμό μιας πολυετούς περιόδου κυριαρχίας της Δεξιάς. Η κυβέρνηση της ΕΚ βρέθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο πρόβλημα- η δημόσια διοίκηση ήταν στα χέρια της Δεξιάς και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν επέτρεπε ουσιώδεις αλλαγές. Τότε ο κ. Κ. Μητσοτάκης ως υπουργός Οικονομικών βρήκε τον τρόπο ριζικής αλλαγής στα πρόσωπα. Εφερε στη Βουλή τον νόμο περί 35ετίας των δημοσίων υπαλλήλων, με την ψήφιση του οποίου απεμακρύνθησαν σχεδόν όλοι οι επικεφαλής των δημοσίων υπηρεσιών.

Βεβαίως η κίνηση αυτή δεν είχε συνέχεια και συνέπειες, αφού η πτώση της κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου με την αποστασία του 1965 άφησε στα χαρτιά την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης.

Ανάλογα μέτρα έλαβε (επιτυχώς αυτός) ο Μένιος Κουτσόγιωργας, το 1981, με την κατάργηση των γενικών διευθυντών όλων των υπουργείων κλπ., εν μια Κυριακή (όπως θα μπορούσε να αφηγηθεί και ο κ. Χρ. Παπουτσής, σύμβουλος τότε του υπουργού Προεδρίας). Η περίπτωση του κ. Κώστα Καραμανλή (η περιβόητη επανίδρυση του κράτους) έμεινε προεκλογικό σύνθημα και μετεκλογική φενάκη.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός μοιάζει αποφασισμένος να κάνει τη μεγάλη αλλαγή στη δημόσια διοίκηση. Θέλει να διαχωρίσει τη διοίκηση από το κόμμα, θέλει υπερκομματικές επιλογές. Εξ ου και οι μεγάλες καθυστερήσεις στις επιλογές των προσώπων που θα αναλάβουν Γενικές Γραμματείες κλπ. Ολοι οι πολίτες, ή, τουλάχιστον, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, επικροτούν την απόφαση του Πρωθυπουργού. Και ορθώς, αφού οι πρώτες τοποθετήσεις δείχνουν όντως αξιοκρατικές. Εκείνο που ασφαλώς δεν μπορεί να επικροτηθεί είναι το ότι η διοίκηση μοιάζει να υφίσταται αγκύλωση επειδή δεν έχουν ακόμη διορισθεί οι οιονεί στενοί συνεργάτες των υπουργών.

Θα ήταν ατυχής δικαιολογία η επίκληση αυτής της εκκρεμότητας για τυχούσα καθυστέρηση του προσδοκωμένου κυβερνητικού έργου, καθώς ο χρόνος τρέχει...