»Καλος ο διαλογος, αλλα...

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος ΕΘΝΟΣ

Λέγαμε χθες για τον διάλογο για το Ασφαλιστικό και όσους τον θέλουν ή δεν τον θέλουν ή δεν τον αφήνουν να γίνει. Αλλά υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, την οποία δεν θα πρέπει ν αγνοήσουμε. Γιατί φυσικά και πρέπει να προηγείται διάλογος για σοβαρές και δύσκολες αποφάσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και άρα η απρόσκοπτη εφαρμογή τους, αλλά υπάρχουν ζητήματα για τα οποία ο διάλογος δεν είναι μόνο περιττή πολυτέλεια, είναι και χάσιμο χρόνου.

Παράδειγμα πρώτο: υπάρχει κανένας που να... διαφωνεί με την ανάγκη περιορισμού της εισφοροδιαφυγής και της λήψης, κατά συνέπεια, κάποιων μέτρων; Είμαι βέβαιος πως όχι. Αρα προς τι οι συζητήσεις και οι διαβουλεύσεις και δεν προχωρούν απευθείας στη συγκρότηση ενός αξιόπιστου και αποτελεσματικού ελεγκτικού και εισπρακτικού μηχανισμού;

Παράδειγμα δεύτερο: υπάρχει κανένας που να διαφωνεί με την ανάγκη να περιοριστεί η σπατάλη στην κατανάλωση των φαρμάκων και να σταματήσει αυτή η ανεξέλεγκτη αφαίμαξη των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων; Προς τι, λοιπόν, ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων και ως προς αυτό και δεν προχωρεί το αρμόδιο υπουργείο στη συγκρότηση του επιβαλλόμενου και στην περίπτωση αυτή ελεγκτικού μηχανισμού;

Παράδειγμα τρίτο: υπάρχει κανένας που να διαφωνεί με την ανάγκη να διαπιστωθεί αν και σε ποια έκταση καταβάλλονται συντάξεις, για τις οποίες έχει εκλείψει η αιτία καταβολής τους; Ποιος εμποδίζει, κατά συνέπεια, ποιον να κάνει το αυτονόητο, να ερευνήσει το πρόβλημα, να διακόψει την καταβολή τους και να προστατεύσει τα ταμεία από την αφαίμαξη αυτή;

Θα μπορούσα ν αναφέρω κι άλλα παραδείγματα. Αλλά περιορίζομαι σ' αυτά. Και διερωτώμαι: δεν θα ήταν προτιμότερο αν η κυβέρνηση προχωρούσε από μόνη της σ' αυτές τις αυτονόητες ενέργειες, διαπίστωνε ποια είναι η πραγματική κατάσταση του ασφαλιστικού μας προβλήματος και με βάση τις διαπιστώσεις αυτές έκρινε αν χρειάζονται και άλλες παρεμβάσεις και πόσο μικρές ή μεγάλες θα πρέπει να είναι αυτές;

Ξέρω ότι ο πρωθυπουργός έχει αδυναμία στον διάλογο και τη διαβούλευση. Και είναι προσόν αυτό. Αλλά η υπερβολή ποτέ δεν κάνει καλό. Καμιά φορά προς χάρη των τύπων χάνεται η ουσία.