»AΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ρίσκα
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΝΕΑ

ΗΓΕΤΗΣ Ή ΚΛΗΤΗΡΑΣ; Είναι το κλασικό ερώτηµα που θέτει ο πολιτειολόγος Ρίτσαρντ Νόισταντ αναλύοντας τον ρόλο του Προέδρου στο αµερικανικό πολιτικό σύστηµα. ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ είναι καίριο. Κι αυτό γιατί στην αµερικανική Δηµοκρατία η διάκριση εξουσιών δίνει υπερτροφικά χαρακτηριστικά στους θεσµούς. Τις δεκαετίες του... ‘50 και του ‘60, η CIA είχε πρόγραµµα ανατροπής καθεστώτων και δολοφονίας ξένων ηγετών. Το FBI, µε διοικητή τον Τζ. Εντγκαρ Χούβερ, λειτουργούσε ως παρακράτος εν κράτει. Τη δεκαετία του ‘70, η Γερουσία και το Κογκρέσο άσκησαν το δικαίωµά τους να εγκαλέσουν νοµικά έναν Πρόεδρο και προκάλεσαν την παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον. Είκοσι χρόνια αργότερα ο Μπιλ Κλίντον βρέθηκε στην ίδια θέση, αλλά το σκάνδαλο Λιουίνσκι δεν ήταν Γουοτεργκέιτ, κι έτσι επέζησε πολιτικά. Τη δεκαετία του ‘80 διάφοροιπερίεργοι τύποι του Πενταγώνου πουλούσαν παρανόµως όπλα στο Ιράν – για τον πόλεµο µε το Ιράκ – κι έτσι χρηµατοδοτούσαν τους δεξιούς αντάρτες στη Νικαράγουα. Και το 2000, το Ανώτατο Δικαστήριο σταµάτησε την επανακαταµέτρηση στη Φλώριδα, χρίζοντας έτσι Πρόεδρο τον Τζορτζ Μπους τον Νεώτερο. Ολα ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ, βεβαίως, ακραίες περιπτώσεις. Υποδεικνύουν όµως ότι η υπερτροφία των θεσµών µπορεί να µετατρέψει τον Πρόεδρο σε κάποιον που – τρόπος του λέγειν – απλώς σφραγίζει πρωτόκολλα. Ιδίως αν είναι άπειρος και πρωτάρης.Τό ‘παθε ο Τζον Κένεντι µε το φιάσκο του Κόλπου των Χοίρων. Τό ‘παθε κι ο Κλίντον, όταν δεν µπορούσε να περάσει έναν νόµο στο Κάπιτολ Χιλ διότι οιΔηµοκρατικοί ήταν µειοψηφία στα νοµοθετικά σώµατα. Ο ΜΠΑΡΑΚ ΟΜΠΑΜΑ µπορεί να πέρασε απότα ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=13&ct=31&artID=4629309