»Η μεθυσμενη αλητεια μας

του Άρη Δαβαράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=6035

Τώρα, με συγχωρείτε, το λέτε αυτό που ζούμε ζωή κοινωνική και πολιτική, ευνομούμενη, με στόχους και κατεύθυνση; Φαντάζομαι πως όχι. Κανείς πια δεν διαφωνεί πως έχουμε παραδοθεί στα χέρια ενός συμπαθέστατου πρωθυπουργού ο οποίος είτε είναι ανεπαρκής (άρα ανίκανος για τέτοιο αξίωμα) , είτε εκβιάζεται και ...απειλείται, είτε εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία. Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημά μας: είναι πιο σύνθετο. Εκτός από ανεπαρκή και ανίκανο πρωθυπουργό έχουμε και μια κυβέρνηση μαλθακή, επιπόλαια, αλλού ξημερωμένη και, τελικά, επικίνδυνη.Πάμε για φούντο και η κ. Μπιρμπίλη βάζει υποθήκες για πιθανή εκλογή της σε πιθανές μελλοντικές εκλογές. Κινδυνεύουμε με πτώχευση και με κοινωνική αποσύνθεση και άλλα λέει η Κατσέλη, άλλα ο Παπακωνσταντίνου και άλλα ο Λοβέρδος. Στο μεταξύ κανένα απολύτως πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται καν – δεν συζητάμε να «λυθεί» ή να δρομολογηθούν κάποιες κινήσεις για να λυθεί. Περιμένουμε λοιπόν μοιρολατρικά πότε θα είναι έτοιμες οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες να μας φουντάρουνε και να μας αφήσουνε να βρούμε την άκρη μας μόνοι μας. Στην ουσία, από τα λίγα που καταλαβαίνω, δανειζόμαστε σαν ικέτες (θριαμβολογώντας κάθε φορά που μας καταβάλλεται μία δόση), μέχρι να εξασφαλίσουμε στους εταίρους μας τις προϋποθέσεις να απαλλαγούν, όσο γίνεται πιο ανέξοδα, από μας.Η συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στον Αλέξη Παπαχελά και τον ΣΚΑΙ λειτούργησε καταλυτικά: Πάμε για φούντο, πάει και τελείωσε. Και ή θα αποφασίσουμε να γίνουμε μια χώρα Δυτική, ευνομούμενη και αξιοκρατική, ή αλλοιώς η μοίρα μας είναι ο «αργός θάνατος» - η ράθυμη και «ανατολική» αυτοαποσύνθεσή μας (η οποία, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ήδη έχει ξεκινήσει και μπορεί κανείς να την οσμιστεί απλά με μια βαθειά – αλλά ειλικρινή- αναπνοή). Το ζήτημα είναι ότι για να σωθούμε πρέπει να συγκρουστούμε δυναμικά με όσους και με όσα μας κρατάνε δέσμιους μιας καταγεγραμμένης πια τριακονταετούς αποτυχίας – και πολύ λίγοι από μας είμαστε έτοιμοι γι’ αυτή την δύσκολη σύγκρουση.Ας μην σταθούμε στην Κερατέα και τις υποβαθμίσεις, την λεωφόρο Λαυρίου και τις διεθνείς «αγορές» όπου η Ελλάδα παρουσιάζει μιαν εικόνα αξιοθρήνητη. Ας το πούμε απλά: για πρώτη φορά μπαίνει πια στα σοβαρά στο σενάριο η εξέλιξη της πτώχευσης. Ο καθένας από μας μπορεί να το αξιολογήσει αυτό όπως θέλει – και όπως μπορεί. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ικανότητες, την ίδια μόρφωση, την ίδια δυνατότητα αντίληψης των τεραστίων προβλημάτων που ορθώνονται μπροστά μας. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πια κανείς που να ελπίζει στα σοβαρά πως αυτή η κυβέρνηση, αυτό το μουχλιασμένο «παλιό» συνονθύλευμα, μπορεί να μας βγάλει από την κρίση και να μας οδηγήσει σε ένα ξέφωτο. Και το δράμα είναι ότι δεν έχουμε και την εναλλακτική μίας έγκυρης αντιπολίτευσης.Εγώ δεν είμαι εξοπλισμένος για οικονομικές αναλύσεις. Έχω μέρες, βδομάδες μάλλον, να γράψω εδώ στο protagon γιατί διακατέχομαι από ένα αίσθημα μεγάλης απαισιοδοξίας και προτιμώ να μην συμβάλλω έστω και κατά το ελάχιστο που μου αναλογεί, σε έναν γενικότερο «αρνητισμό». Κάθε μέρα που περνάει όμως «αυτό το κάτι μέσα μου το εντελώς δικό μου» επιβεβαιώνει τα χείριστα και επιβεβαιώνεται από την μετριότητα και την ανικανότητα αυτής της ταλαίπωρης, άχρηστης, πολύ κακής κυβέρνησης που μας έλαχε. Βέβαια την ευθύνη δεν την φέρει η κυβέρνηση αυτή ειδικά. Η βαθειά ψυχική αλητεία με την οποίαν έχουμε πια ζυμωθεί, είναι η πηγή όλων των κακών που συσσωρεύτηκαν – και μέσα στους επόμενους μήνες θα μας πλακώσουν σαν ταφόπλακες.Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, από το 81 και μετά πιο συγκεκριμένα, καλλιέργησαν την αλητεία αυτή ως αρετή και «μέγιστη μαγκιά». Όλοι συνεργαστήκαμε σ’ αυτό, ο καθένας με τον τρόπο του. Και όλοι θα το πληρώσουμε τώρα – πάλι ο καθένας με τον τρόπο του. Εμένα ένα πράγμα με τρώει – και ας μην έχω παιδιά: Αυτά τι φταίνε;