»ΔηΜΟσιο για παντα...

Του Ηλία Κανέλλη ΝΕΑ

ΕΒΡΕΧΕ ΧΘΕΣ. Αλλά στις 11 το µεσηµέρι τα λεωφορεία δεν κινούνταν στην Αθήνα. Επρεπε να κάνουν συνέλευση οι εργαζόµενοι σε αυτά – και έκαναν στάση εργασίας για να ασκήσουν το συνδικαλιστικό τους δικαίωµα. Δεν είναι η µόνη επαγγελµατική κατηγορία του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα, κατά καιρούς κι άλλες επαγγελµατικές οµάδες κάνουν στάση για να ασκήσουν το συνδικαλιστικό τους..


δικαίωµα.

Τα αποτελέσµατα της συνέλευσης, περίπου, τα ξέρουµε εκ των προτέρων. Απεργίες επειδή κανένας εργαζόµενος δεν διαπραγµατεύεται τη σιγουριά του. Μπορεί να είναι υπό διαπραγµάτευση η σιγουριά της χώρας αλλά οι εργαζόµενοι στις δηµόσιες συγκοινωνίες δεν διαπραγµατεύονται τη σιγουριά τη δική τους. Και πολλά άλλα πράγµατα δεν διαπραγµατεύονται. Μιλούν για τον δηµόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών που παρέχουν αλλά αυτές όλο και χειροτερεύουν. Και δεν µοιάζει να νοιάζονται. Οπως δεν νοιάζονται για τη δηµόσια περιουσία που καθηµερινά διαχειρίζονται. Τα λεωφορεία ρηµάζουν, βρωµίζουν, αργούν να φτάσουν στις στάσεις όπου ξεροσταλιάζουν οι πολίτες, µεταφέρουν τζαµπατζήδες – αλλά οι εργαζόµενοι θυµούνται τον δηµόσιο ρόλο των συγκοινωνιών µόνο όταν απειλούνται οι «κατακτήσεις» της επαγγελµατικής τους θέσης: οι ώρες εργασίας τους και τα επιδόµατά τους.

Μήπως όµως ενδιαφέρονται οι επιβάτες, ακόµα κι εκείνοι που µετακινούνται µε τα µέσα µαζικής µεταφοράς; Τελευταία, γιγαντώνεται ένα «κίνηµα» του τζάµπα. Οι οπαδοί του θεωρούν επαναστατικό να µην πληρώνουν στα µέσα µεταφοράς αλλά να κάνουν το ταξίδι µε τον επιπλέον χρόνο των εισιτηρίων όσων φτάνουν στον προορισµό τους. Στις εξόδους του Μετρό, πολλοί προσφέρουν σε νέους επιβάτες το χτυπηµένο εισιτήριό τους. Στην πραγµατικότητα, η πραγµατική και «συµβολική» αυτή πράξη αντιστρατεύεται βαθύτατα τον δηµόσιο χαρακτήρα των συγκοινωνιών. Αν οι επιβάτες ταξιδεύουν τζάµπα, νοµοτελειακώς (και µε δεδοµένο ότι πλέον δεν υπάρχουν δανεικά για να πληρωθούν τα σπασµένα των «επαναστατικών» συµπεριφορών διαφόρων ανυπότακτων)

δύο πράγµατα θα συµβούν: ή η ποιότητα (και η ασφάλεια;) των συγκοινωνιών θα επιδεινωθεί ή το εισιτήριο θα ακριβύνει. Ποιος όµως νοιάζεται στ’ αλήθεια;

Ελάχιστοι. Διότι, ακόµα κι όσοι λένε ότι υπερασπίζονται τον ευρύ δηµόσιο τοµέα, στην πραγµατικότητα αδιαφορούν γι’ αυτόν. «Δηµόσιο είναι εκεί όπου πετάµε τα σκουπίδια µας, όπου χτίζουµε το αυθαίρετο, όπου ταξιδεύουµε τζάµπα. Είναι έξω, µακριά, ξένο, µας χρωστάει, δεν του χρωστάµε. Κάτω λοιπόν τα χέρια από τα κεκτηµένα».