»Η Οδυσσεια μιας ζωης

ellispoint

Τα καλά νέα είναι ότι η Μέρκελ θα δώσει τελικά τα λεφτά. Τα κακά νέα είναι πως στο εξής η εθνική μας Οδύσσεια μεταφέρεται αποκλειστικώς εντός συνόρων...

Η Μέρκελ «λύγισε» , τα spreads έπεσαν και η Ευρώπη πληρώνει ακριβά το τίμημα της ολιγωρίας της: Ανοίγει τα ταμεία της και, μαζί με το ΔΝΤ, αναγκάζεται να δώσει στην Ελλάδα τουλάχιστον 120 δισεκατομμύρια ευρώ για τα..
επόμενα τρία χρόνια.

Αυτά είναι τα «καλά» νέα: Η χώρα διεσώθη, δεν θα χρεοκοπήσει και δεν θα βγει από την ευρωζώνη.

Τα κακά νέα είναι ότι στο εξής η εθνικής μας Οδύσσεια μεταφέρεται αποκλειστικώς, και αυστηρά, εντός συνόρων. Διότι ο λογαριασμός για τη διάσωση είναι βαρύς – πολύ βαρύς. Κι εάν κάποτε μιλούσαμε για «μέτρα», «προγράμματα σταθεροποίησης» και «σχέδια λιτότητας», τώρα μιλάμε απλώς για ολοκληρωτική κοινωνική ανατροπή.

Το συμβόλαιο αυτής της ανατροπής «κλειδώνει» μέσα στο Σαββατοκύριακο, ψηφίζεται στην Βουλή την επόμενη εβδομάδα και στο εξής – και άγνωστο για πόσο – αυτή η χώρα δεν θα είναι η χώρα που γνωρίζαμε.

Περικοπές – έως και κατάργηση – 13ου και 14ου μισθού, νέα μείωση στους μισθούς του Δημοσίου, απολύσεις συμβασιούχων, κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων, ευέλικτες μορφές εργασίας, αύξηση ορίου απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, αύξηση ορίων ηλικίας στις συντάξεις, νέες αυξήσεις ΦΠΑ και φόρων στα καύσιμα: Αυτή θα είναι η Ελλάδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ανγκελα Μέρκελ.

Και μέσα απ’ αυτή την Ελλάδα θα κληθούμε να βρούμε το δρόμο για την Ιθάκη που έταξε, σε εαυτόν και σε όλους μας, ο πρωθυπουργός.

Και ουδείς διαφωνεί ότι είμαστε καταδικασμένοι να τη βρούμε την Ιθάκη – κι αν ακόμη δεν υπάρχει, είμαστε καταδικασμένοι να την εφεύρουμε. Αρκεί να εξηγήσει κάποιος στον συνταξιούχο των 600 ευρώ γιατί πρέπει να είναι εκείνος ο πρώτος που θα τραβήξει το κουπί στη γαλέρα.

Αρκεί να δείξει κάποιος στον εργαζόμενο των 700 ευρώ ποιο μερίδιο ακριβώς του αναλογεί στο μεγάλο πάρτι της καταλήστευσης του δημοσίου χρήματος.

Αρκεί να πείσει κάποιος τον αυριανό άνεργο πως κι εκείνος ευθύνεται για τις δεκαετίες της «χαμένης ανταγωνιστικότητας».

Κι επειδή, δυστυχώς, ο κ. Ντομινίκ Στρος-Καν έχει κι άλλες δουλειές, κι άλλες χώρες να διασώσει, τις εν λόγω εξηγήσεις θα κληθεί να τις δώσει αποκλειστικώς και μόνον το εγχώριο πολιτικό προσωπικό: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση – μείζων και ελάσσων, χωρίς καμία μα καμία εξαίρεση…

Έλλη Στάη