»Κριση και Αριστερα

Από τον Παναγιώτη Παναγιώτου «E» 2/2

Η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να την "αγνοήσουμε" ή να την "παρακάμψουμε". Θα 'ταν λ.χ. απόλυτη καταστροφή για όλους μας να βγούμε ή να μας βγάλουν από τη ζώνη του ευρώ. Δρόμος επιστροφής στη... δραχμή δεν υπάρχει. Ούτε η προοπτική βρίσκεται για την Ελλάδα σ' έναν μονήρη δρόμο, εκτός Ευρώπης (αυτής που είναι, μ' όλα τα καλά και τα κακά της). Αρα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κρίση μέσα στις υπάρχουσες ευρωπαϊκές δομές, έστω κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από την εποχή του Μάαστριχτ και οι ηγετικές δυνάμεις της ΕΕ καθυστερούν επικίνδυνα να το καταλάβουν και να προχωρήσουν στις επιβεβλημένες... αναθεωρήσεις.

Η αντιμετώπιση της κρίσης σημαίνει κοινωνικές απώλειες χωρίς αυταπάτες. Το ζητούμενο είναι, πρώτον, πως αυτές θα είναι ελεγχόμενες και κοινωνικά δίκαια επιμεριζόμενες και, δεύτερον, πως η κρίση θα γίνει αφετηρία για να οδηγηθούμε σ' ένα δικαιότερο κοινωνικό σύστημα, από άποψη αρχών και λειτουργίας. Στην "έξοδο του τούνελ" να μας περιμένει κάτι καλύτερο απ' αυτό που ζήσαμε, πριν μπούμε στο "τούνελ". Αυτό είναι το πεδίο της "πολιτικής μάχης". Οχι να παραμείνουμε στο "παρελθόν" που καταρρέει ή έχει ήδη καταρρεύσει ή να βάλουμε τον "πήχη" σε εξωπραγματικό ύψος και να δώσουμε ανέφικτες πολιτικές μάχες σε "δονκιχωτικά μέτωπα".

Δεν είναι προοδευτική θέση η άρνηση οποιουδήποτε λ.χ. σταθεροποιητικού προγράμματος ή η συμπαράσταση -χάριν αντιπολιτεύσεως- σε οποιαδήποτε κινητοποίηση, με οποιοδήποτε αίτημα. Ούτε προοδευτική θέση στη συγκυρία είναι η άρνηση "κάθε απώλειας" όταν το δίλημμα είναι "ελεγχόμενες απώλειες" και διορθωτικές κινήσεις ή καταστροφή και κατάρρευση. Γιατί το ενδεχόμενο του "χειρότερου" είναι υπαρκτό και δεν είναι "τρομοκρατία", ανεξαρτήτως αν μερικοί το χρησιμοποιούν "τρομοκρατικά".

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό τις "συγκρούσεις" μεταξύ Αλαβάνου - Τσίπρα και διαφόρων ρευμάτων στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ. Κυριαρχούν πάλι τα "οργανωτικά" και οι "προσωπικές" ή "ομαδικές" στρατηγικές, ενώ οι πολιτικές σε σχέση με την κρίση μπαίνουν σε "δεύτερη μοίρα" ή "φοριούνται" εκ των υστέρων, υποταγμένες σε εσω-οργανωτικές αντιπαραθέσεις.

Αντί, πάντως, για προγραμματική αντιπολίτευση, φαίνεται να κυριαρχεί ένα "μέτωπο κατά της σταθερότητας", με την κινηματική αντίληψη του "Δεκέμβρη".

Ποντάρουν στην κοινωνική δυσαρέσκεια από τις "απώλειες" και στην "αυτονόμηση από την πολιτική" ενός απογοητευμένου τμήματος της κοινωνίας, μ' ένα πολιτικό πλαίσιο "αντισυστημικών διακηρύξεων".

Η μόνη παρατήρησή μας είναι ότι αυτή η "γραμμή" στην προηγούμενη περίοδο οδήγησε στο οδυνηρό... "ξεφούσκωμα" του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ. Δηλαδή στην αναντιστοιχία τους με το πολιτικό ζητούμενο της συγκυρίας.

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
panpan@pegasus.gr