»Le Divorce

της Ρίκας Βαγιάνη PROTAGON.GR
(το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε)

Όλοι μπορούμε να διηγηθούμε λεπτομέρειες για το πού βρισκόμαστε και τι κάναμε σε τρομερές ιστορικές στιγμές. Όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, ας πούμε.
Τη νύχτα της 29ης Ιανουαρίου απαντούσα στα σχόλια των αναγνωστών του Protagon. Είχα μόλις κοιμίσει ένα συναχωμένο μωρό τίγκα στη μύξα και τη γκρίνια, κι εκεί που πήγα να πω «αχ, λίγη ηρεμία να δουλέψω» χτύπησε το τηλέφωνο κι έτσι έμαθα ότι συνέβη: Le Divorce.

Στην άλλη άκρη της πόλης, μια παρέα στυλιστριών κατέβαζε νερωμένες μαργαρίτες σ΄ ένα μπαράκι στο Γκάζι, όπου ...συχνάζουν τηλεοπτικά πρόσωπα, όχι ακριβώς «πρώτες φίρμες», αλλά αυτό που λέμε «του χώρου». Είχαν παρατήσει γκόμενους, μαμάδες και σημαντικές πιθανότητες μιας ωραίας αρπαχτής με άτομα «εκτός χώρου» για να συζητήσουν τις παλιρροϊκές επιπτώσεις του Le Divorce. Από κει μου τηλεφώνησε η ξαδέλφη μου «είμαι στο διπλανό σκαμπό- εδώ κι τέσσερις ώρες δεν μιλάνε για τίποτα άλλο».

Η νύχτα κυλούσε και μια μακριά αλυσίδα ηλεκτρονικών σχολίων, γραμμένες στην πιο βάρβαρη διαδικτυακή γλώσσα, ανορθόγραφη, γκρίκλις και πάντα κεφαλαία, έρχονταν και κολλούσαν σαν φωσφωριζέ πλαγκτόν στις αρχικές ομοβροντίες των κουτσομπολο-posts. Ολοι στη blogoσφαιρα ήξεραν κάτι για την υπόθεση. Όλοι είχαν να προσθέσουν ένα πιξέλ στο ηλεκτρονικό ψηφιδωτό του Le Divorce: Ήταν σαν να παρατηρούσες ένα παράξενο, γεωλογικό φαινόμενο: Σαν να υποχωρούσε η Γη μέσα σε μια τρομερή λασπουριά με φυσαλίδες και να έβλεπες να αναδύεται, μέσα από τη μάζα, ένα γλιτσερό νησί, ένα νέο τοπίο, ένα παράξενο όν που γεννιόταν μέσα από χιλιάδες ψιθύρους και σφυριχτά σχόλια.

Kοιμήθηκα, ομολογώ, λίγο άτσαλα. Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη, πανέμορφη, καθαρή. Ο πιτσιρίκος είχε επιτέλους-ξεσυναχωθεί, η αλλόκοτη νύχτα είχε ξεχαστεί, η ζωή συνεχιζόταν. Πολλή σημασία έδωσες, είπα στον εαυτό μου. Τα γνωστά του Σαββάτου, μπακάλης, μανάβης, ψαράς, κομμωτήριο.

Με τρομάζει να σκέφτομαι πόσο αθώα ήμουν.

Το Le Divorce είχε σκάσει σαν τοξική βιοχλαπάτσα στη γειτονιά. Δεν μπορούσε να ξεφύγεις, σε κηνυγούσε αμείλικτο. Παραφύλαγε στους πάγκους του σούπερ-μάρκετ, έσταζε πάνω από τα τυριά στο Βσιλόπουλο, σερνόταν στην ουρά για το ταμείο, πεταγόταν μπροστά σου στο πάρκινγκ. Όλοι γι αυτό μιλούσαν. Στο δε κομμωτήριο, μια νέα θρησκεία βρισκόταν στις απαρχές της: Η δαιμονική λατρεία του Le divorce, θεραπευμένη από σειρές αποτριχωμένων μαινάδων: Τις θαύμαζα και τις φοβόμουν. Έβαφαν τελετουργικά τα νυχοπόδαρά τους στο χρώμα του σκοτωμένου αίματος. Μασούσαν τεμαχισμένες λωρίδες από φρεσκοτυπωμένες φωτογραφίες των εμπλεκομένων κι έβγαζαν παράξενους, ακατάληπτους χρησμούς που είχαν μέσα ιερές λέξεις όπως «τηλεθέαση» «εξτένσιονς» και «βοτουλινική νευροτοξίνη». Kαθώς έτρεχα πανικόβλητη, ψάχνοντας καταφύγιο στην τρισδιάστατη προβολή του «Βρέχει Κεφτέδες» (το τάργκετ γκρούπ των νηπίων ήταν προς το παρόν, απρόσβλητο από τις αναθυμιάσεις του Le divorce), ήμουν πια εντελώς σίγουρη για δύο εντελώς αντίθετα πράγματα.

Ότι ο κόσμος, όπως τον ήξερα, δεν ήταν πια ο ίδιος. Κι ότι ο κόσμος, όπως τον ξέρω, δεν είχε αλλάξει καθόλου