Αντώνης Λιάρος http://www.aixmi.gr/index.php/stop-kreatomhxanh-koukouloforwn/
Αν πιστέψω αυτά που διάβασα στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα, σ’ αυτές τις ΑΝΩΝΥΜΕΣ ιστοσελίδες, που κάνουν και την περισσότερη φασαρία, οι αγωγές που κατέθεσαν 4 στελέχη του δελτίου ειδήσεων του Mega, είναι πλήγμα στη Δημοκρατία και... απόπειρα χειραγώγησης της ελεύθερης, αδέσμευτης ακηδεμόνευτης -και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο- δημοσιογραφίας. Δηλαδή, για να εξηγούμαστε: Οι εκατοντάδες δημοσιογράφοι, από τους πλέον έγκυρους, μέχρι και τους μαθητευόμενους, οι οποίοι βάζουν την υπογραφή τους στα όσα λένε ή γράφουν είναι μίσθαρνα όργανα των εργοδοτών τους και απλοί φορείς εντολών κάποιων κρυφών συμφερόντων. Όλοι αυτοί, ανάμεσά τους και εγώ ο ίδιος, κάθε μέρα, πηγαίνουμε στο γραφείο μας και παίρνουμε «γραμμή» τι να γράψουμε, τι να πούμε και τι να παραλείψουμε. Σε ποιόν θα τα…ρίξουμε και ποιόν θα αφήσουμε στο απυρόβλητο. Ποιόν θα… πυροβολήσουμε και ποιόν θα… χαιδέψουμε. Όλοι εμείς είμαστε οι προσκυνημένοι δημοσιογράφοι, τα τσιράκια των εκδοτών, οι λακέδες της εξουσίας και των κάθε λογής συμφερόντων! Αντίθετα, υπάρχει μια άλλη κατηγορία, νέας κοπής «αγωνιστών» της ελευθεροτυπίας, οι οποίοι, κρυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου, και καλυπτόμενοι από την ασφάλεια της «κουκούλας», δήθεν προασπίζονται το δικαίωμα του πολίτη να διαβάσει την… αλήθεια ! Τη μόνη αλήθεια ! Την οποία, προφανώς, μόνο αυτοί εκφράζουν. Όμως, εκτός από τη ζητούμενη αλήθεια, είναι ζητούμενα τα κίνητρα αυτών των «αγωνιστών» της Δημοκρατίας, των υπερασπιστών της ελευθερίας του λόγου και της αδέσμευτης διακίνησης των ιδεών. Για όλους εμάς, τους παλαιότερους σε αυτό το επάγγελμα, η δημοσίευση του ονόματός μας κάτω από το δημοσιογραφικό κείμενο ήταν η επιβράβευση της προσπάθειας να συλλέξουμε τα στοιχεία και να γράψουμε με τον καλύτερο τρόπο το ρεπορτάζ. Ήταν ικανοποίηση, αλλά και ευθύνη. Και για όλους μας η ελευθερία της blogoσφαιρας ήταν ένα πραγματικό άνοιγμα στους ορίζοντες της ανεμπόδιστης διακίνησης της άποψης, της ιδέας, της γνώμης. Ο καθένας μπορούσε να έχει το δικό του περιοδικό για τη δημοσίευση της σκεψης του, χωρίς τον έλεγχο του αρχισυντάκτη, κόντρα στην γραμμή της εφημερίδας, πέρα και πάνω από χαλινάρια και δεσμεύσεις. Δυστυχώς όμως για την ίδια τη δημοσιογραφία, η ελευθερία εξελίχθηκε σε ασυδοσία. Ελλείψει κανονιστικού πλαισίου, ο κάθε ιδεολογικά, ηθικά, κοινωνικά, ή συναισθηματικά καταπιεσμένος βρήκε την ευκαιρία, όχι να πεί την άποψή του, αλλά να βγάλει τα απωθημένα του. Να επιτεθεί σε όποιον του την «έσπαγε», σε όποιον δεν γουστάριζε, σε όποιον φθονούσε ή σε όποιον ντρεπόταν ή φοβόταν να τα πεί κατά πρόσωπο και επωνύμως. Γιατί δεν έχει τα κότσια να γράψει με την υπογραφή του, να γνωρίσει την αποδοχή, την επιδοκιμασία , την ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/stop-kreatomhxanh-koukouloforwn/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου