»Και µετα την Ανασταση... Τι;

ΤΟΥ
ΣΤΑΜΑΤΗ ΦΑΣΟΥΛΗ ΝΕΑ

«Χριστός Ανέστη». Το είπαµε, το ξανάπαµε. Στο «Αληθώς οΚύριος» διέκρινα εδώ κιεκεί ένα κόµπιασµα, αλλά σε γενικές γραµµές έδειχνε ο κόσµος πεπεισµένος. Για του Κυρίου τουλάχιστον την Ανάσταση. Γιατί την του έθνους όλοι κρατούν µιαν επιφύλαξη. Κι εγώ δεν θα το ντραπώ να οµολογήσω τις πρώτες µέρες, βδοµάδες, µήνες είχακατεβάσει τις... πλερέζες κι έβλεπα πίσω απ’ το λεπτό τους πέπλο τον κόσµο σαν ασπρόµαυρη ταινία του ‘50µε γεύση ιταλικού νεορεαλισµού. Ξέρετε «Πικρό ρύζι», «Ψωµί, έρωτας και...», «Ο κλέψας του κλέψαντος», «Κλέφτης ποδηλάτων», «Η γη τρέµει» και άλλα λυπηρά παρόµοια. Οµως ο χρόνος, ο καιρός, στάθηκε πάλι ιαµατικός. Σιγά σιγά, σχεδόν ανεπαισθήτως, άρχισα να σηκώνω αυτή τη µαύρη σκιά που σκοτείνιαζε το βλέµµα µου. Αρχισα να κτίζω ένα σπίτι εκτός λογικού σχεδίου. Ενα σπίτι που διαθέτει ελάχιστες ειδήσεις, πολλή µουσική, διάβασµα, µαγείρεµα, φίλους επίκαθηµερινής βάσεως, γέλια και µια αυλή για βόλτες, µια αυλή όση ολόκληρη η Αθήνα. Εκείλίγο τα χάλασα µε το αεροστεγές της ζωής µου. Τελειώνω την πρόβα κι ανεβαίνωτην Αγίου Κωνσταντίνου. ∆ρόµος που οι µνήµες µου ανεξίτηλες τραγουδούν ακόµα τα χρόνια της Σχολής. Τότε η Σχολή τουΕθνικού ήταν στη Μενάνδρου, πίσω ακριβώς από το κτίριο του Τσίλερ. Κι εκεί που πάει να γλιστρήσει το µυαλό σε άλλα χρόνια µεστά ελπίδων, καταλαβαίνω πως είµαι ο µόνος Ελληνας στον δρόµο. Αισθάνοµαι λίγο περίεργα. ∆εν δίνω σηµασία. Παρατηρώ γύρω. Ολων τα βλέµµατα ίσια µπροστά και λυπηµένα. Σαν µόλις από ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4628406