»Οι ανθρωποι που θαυμαζουμε

του Ανδρέα Πετρουλάκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=6327

Ένα από τα τιμήματα που καταβάλλεις μεγαλώνοντας είναι το ξεθώριασμα των ηρώων σου. Για λόγους υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς, είτε δηλαδή γιατί τελειώνουν οι δικές σου αυταπάτες και τα κριτήριά σου γίνονται πιο δύσκολα, είτε γιατί εκείνοι παρακμάζουν ή εξαργυρώνουν φτηνά τα μεγαλειώδη, είτε ,το χειρότερο, γιατί πάντα ...τέτοιοι ήσαν αλλά εσύ τους γνωρίζεις τώρα καλύτερα, το σίγουρο είναι ότι το πάνθεον της προσωπικής σου μυθολογίας συρρικνώνεται και χάνει τη λάμψη του όσο περνούν τα χρόνια. Ιδίως αν κάνεις ένα επάγγελμα σαν το δικό μας όπου εκ των πραγμάτων γνωρίζεις από κοντά κάποια πρόσωπα που κάποτε είχαν έναν όγκο μέσα σου που εκτόπιζε την αμφιβολία- πολιτικούς, αγωνιστές της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, διανοούμενους. Η συνάφεια μαζί τους σχεδόν πάντα θαμπώνει την αίγλη τους γιατί είναι αναπόφευκτο να «νιώσεις το ανθρώπινο βάρος τους φτιαγμένο από πηλό και αμαρτία». Για αυτό ίσως είναι καλύτερα να μην τους συναντάς ποτέ. Νομίζω όλοι το έχουμε ανάγκη. Έχουμε ανάγκη ανθρώπους να θαυμάζουμε. Να είναι σαν σηματωροί στην πορεία μας, σημεία αναφοράς στη σκέψη μας, τροχιοδεικτικές διαδρομές όταν χάνουμε τις συντεταγμένες μας, διαρκής υπενθύμιση της νεότητάς μας. Ασφαλώς δεν μιλάω για ταύτιση ή κηδεμόνευση. Μιλάω περισσότερο για ψυχολογική ανάγκη να υπάρχουν κάπου άνθρωποι που συνδέσαμε ερήμην τους τη ζωή μας μαζί τους, που είναι καλύτεροι από μας, φτιαγμένοι από ευγενή και σπάνια υλικά που μετά έσπασε το καλούπι, και ίσως οιονεί προστάτες και κριτές μας χωρίς οι ίδιοι να το μαθαίνουν ποτέ. Άνθρωποι της εσωτερικής ανεπίδοτης συνομιλίας μας. Πέρυσι είχα δει τον Μπομπ Ντύλαν στη Μαλακάσα. Δεν παραδέχτηκα τότε ότι με απογοήτευσε και η στάση του απέναντι στο κοινό και τα τραγούδια που είπε και ο τρόπος που τα είπε. Προτίμησα να συνταχθώ με αυτούς που βρήκαν στη συμπεριφορά του παραλλαγές του μύθου του. Ούτε με είχε πειράξει όταν είχα μάθει ότι βουτούσε σε θρησκείες και αποκρυφισμούς - ο τρόπος που ο καθένας διαχειρίζεται τον φόβο του θανάτου δεν με αφορά, με ενδιαφέρει πώς διαχειρίζεται τους φόβους της ζωής. Όταν διάβασα όμως ότι υπέβαλε σαν να ήταν ο τελευταίος απολίτικος καλλιτέχνης τα τραγούδια του σε προληπτική λογοκρισία προκειμένου να εμφανιστεί σε συναυλία στο Πεκίνο, με τιμή εισόδου έναν κινέζικο μισθό, ο ίδιος ο ασυμβίβαστος Ντύλαν που έγραψε την μουσική υπόκρουση των εξεγερμένων συνειδήσεων δεκάδων εκατομμυρίων νέων ανθρώπων τα χρόνια της αμφισβήτησης και των φιλειρηνικών κινημάτων, είχα ήδη έναν ήρωα λιγότερο.