»Το ανδρικο και το γυναικειο κερατωμα

του Δημήτρη Καμπουράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=6126

(Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί συνέχεια του «Το κέρατο σώζει» )Το πέος του άνδρα δεν είναι πολυγαμικό. Αυτό το πολυδιαφημισμένο άκρο που όταν γεμίσει αίμα οδηγεί σε πολέμους, σχίσματα εκκλησιών και φοβερά γρονθοκοπήματα σε κρασοπουλιά, στην πραγματικότητα δεν έχει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Οι νευρικές του απολήξεις δεν... διαθέτουν καμιά ικανότητα αναγνώρισης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τών χώρων υποδοχής του, συνεπώς από μόνο του δεν αποζητά την συχνή εναλλαγή τους. Του αρκεί η εισδοχή και η εκσπερμάτιση, για να νιώσει ότι εξετέλεσε την αποστολή του και να λουφάξει ικανοποιημένο. Το μυαλό του άνδρα όμως, είναι πολυγαμικό.Το γυναικείο αιδοίο είναι πολυγαμικό. Η σαρκώδης αυτή σχισμή με την κυκλώπεια δύναμη (αφού μπορεί να σύρει κρουαζιερόπλοιο ως την κορυφή του Ολύμπου), μπορεί να αναγνωρίσει με σαφήνεια τα προτερήματα ή τις ελλείψεις του εργάτη που εκμισθώνει. Ένα σκληρό, ευμέγεθες και ευθυτενές ανδρικό όργανο που εκχερσώνει ή χορεύει μέσα στον ζώντα χώρο του αιδοίου, είναι ασφαλώς πιο αναγνωρίσιμο και προτιμητέο από μια σουφρωμένη, μικρή και στραβοχυμένη μπάμια που κολυμπά κάπου εκεί. Δυνητικά, το γυναικείο αιδοίο έχει όλους τους ανατομικούς λόγους να είναι πολυγαμικό, αφού αντιλαμβάνεται και αξιολογεί τις διαφορές. Το μυαλό της γυναίκας όμως, είναι κατά βάση μονογαμικό.Η ανατομία βέβαια, δεν μπορεί να δώσει επαρκείς απαντήσεις στο θέμα. Αλλά ούτε η ψυχολογία ή η κοινωνιολογία από μόνες τους. Το κέρατο διαπερνά αλλά και καταργεί όλες τις επιστήμες, καθώς αποτελεί μια εξαιρετικά μοναδική (και μοναχική) συμπεριφορά του ανθρωπίνου είδους. Στο ζωικό βασίλειο υπάρχουν πολυγαμικά ή μονογαμικά όντα, όμως σε κανένα ζώο, πουλί ή έντομο δεν συναντάται η έννοια της απιστίας όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος. Αυτό το ιδιόρρυθμο 69 που συγκροτείται από ένα αλλόκοτο (μονογαμικό κάτω και πολυγαμικό πάνω) αρσενικό κι από ένα ακριβώς αντίθετο θηλυκό, μπορεί να τρελάνει και τον πιο σύνθετο πανεπιστήμονα.Για να είμαστε λοιπόν χρηστικοί, το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν αυτό οδηγεί μακροπρόθεσμα τα ζεύγη των ανθρώπων σε συγκλίνουσες αλληλοσυμπληρούμενες πορείες ή σε αποκλίνουσες τροχιές που με τον καιρό γίνονται χαώδεις. Η απάντηση θαρρώ είναι προφανής. Αν επί αιώνες ένα ολόκληρο πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης συμπίεζε τις γυναικείες ανάγκες δημιουργώντας υποχρεωτικές συναινέσεις μέσα σ’ έναν καθαρά ανδρικό κόσμο, στις μέρες μας οι τροχιές είναι αποκλίνουσες. Οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις από μια κοινωνία που βρίθει πληροφοριών μετατρέποντας τα πάντα σε εμπόρευμα και η απελευθέρωση των γυναικείων αναγκών, ανέδειξαν τις διαφορές των δύο κόσμων και παγίωσαν την ανελαστική διεκδίκηση της ικανοποίησης τους.Το δεύτερο ερώτημα είναι αν η καθολικότητα του κέρατου είναι η τρανή απόδειξη αυτής της απόκλισης ή είναι λογισμικό διόρθωσης αυτής της τρελής τροχιάς που απειλεί να εξοβελίσει στο αχανές σύμπαν το οικογενειακό κύτταρο. Είναι ένα κακό σπυρί που η εμφάνιση του στο δέρμα αποδεικνύει την ύπαρξη του εσωτερικού καρκίνου άρα και του επερχόμενου θανάτου ή είναι ένα καινούριο είδος λευκών αιμοσφαιρίων που εμφανίστηκε ως από μηχανής Θεός για να σώσει την κατάσταση; Φρονώ ότι πρόκειται για το δεύτερο, ίσως διότι το πρώτο θα ήταν πολύ ζοφερό για να τ’ αντέξουμε, αλλά και διότι οι καταρρεύσεις οικογενειακών εστιών είναι υποπολλαπλάσιες από τον αριθμό των κερατωμάτων που στεγάζουν κάτω απ’ τα κεραμίδια τους.Τώρα, αν αποδεχτούμε (για την οικονομία της συζήτησης και με πρόσχημα την ανατομία) την μονογαμικότητα του ανδρικού πέους και την πολυγαμικότητα του γυναικείου αιδοίου, γιατί συμβαίνει κάτι αντίστροφα αντίστοιχο στους εγκεφάλους τους; Λέω εγώ: Θα ήταν αυθαιρεσία να αναζητούμε πανομοιότυπο κέντρο αποφάσεων σ’ ένα θορυβώδες ηφαίστειο που υψώνεται στον ουρανό και σε μια σιωπηλή υπόγεια σπηλιά που οδηγεί στο κέντρο της γης. Το ηφαίστειο ξερνά προς το άπειρο χωρίς κανέναν σκοπό, απλώς και μόνο γιατί στα έγκατα του κορμιού του τα μόρια του κοχλάζουν και αναζητούν έξοδο. Η σπηλιά, μέσα από την μυστηριώδη εσωτερική της αναζήτηση, προσπαθεί να επιλέξει τον εκλεκτό που θα πορευτεί στα καυτά σπλάχνα της προς το κέντρο της ύπαρξης, με στόχο την αναπαραγωγή τής ύπαρξης. Είναι δυνατόν να σκέπτονται και να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, αυτός που ξερνά φωτιά κι αυτή που εγκολπώνεται τη φωτιά; Προφανώς όχι. Τότε, γιατί στις μέρες μας και οι δύο κερατώνουν; Ασφαλώς για διαφορετικούς λόγους.Νομίζω ότι ο μοναδικός ορισμός που μπορεί να αποδώσει επαρκώς τη ρηχή πολυπλοκότητα της ανδρικής πολυγαμίας, είναι ο ακόλουθος: Ο άνδρας πηγαίνει με πολλές γυναίκες, διότι αναζητά κάθε φορά ένα παρθένο... αυτί για τις ιστορίες του. Να το πούμε αλλιώς; Ο άνδρας δεν είναι το πέος του, αλλά οι ιστορίες του πέους του και όλων όσων υποκαθιστούν το πέος του. Είναι οι ιστορίες της λάβας του. Η εναγώνια αναζήτηση πρόθυμων αυτιών να ακούσουν αυτές τις ιστορίες, να αποθαυμάσουν τον πρωταγωνιστή τους και να επιβεβαιώσουν την παραμονή του στο κέντρο του κόσμου, αποτελεί τη σταθερή βάση αναζήτησης αλλεπάλληλων συντρόφων για το αρσενικό. Και η καλύτερη επιβεβαίωση ότι το αυτί έχει πεισθεί, είναι να παραδοθεί ολοκληρωτικά το αιδοίο που το συνοδεύει. Έτσι θα προστεθεί μία ακόμα ιστορία στη φαρέτρα του πέους, όταν αυτό θα προσπαθεί να πείσει το επόμενο αυτί.Πρόκειται για μια αέναη και εν’ τη ουσία της μάταιη προσπάθεια ακινητοποίησης του χρόνου. Μην μπερδεύεστε με την ποιότητα, την αλήθεια ή την πληρότητα των ανδρικών ιστοριών. Σημασία δεν έχει το περιεχόμενο τους, αλλά η αποδοχή τους. Ο καθένας μας διακινεί τις ιστορίες που του αξίζουν και τις κατευθύνει σε γυναικεία αυτιά συμβατά με την αξία του. Ο Προυστ γράφοντας το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», ο Καζαντζάκης την «Αναφορά στον Γκρέκο», ο Ντοστογιέφσκι τους «Δαιμονισμένους», ο Φόκνερ το «Φως τον Αύγουστο», ο Μαρκές τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας», αυτή την εναγώνια προσπάθεια υπηρέτησαν. Να φτιάξουν μια ιστορία που θα αντέχει στον χρόνο και θα πείθει αιωνίως το (ιδεατό) αυτί να παραδίδει το (ιδεατό) αιδοίο.Μην φρίττετε με το ανίερο συμπέρασμα. Μην σας ξεγελά η αιωνιότητα των έργων ή το μεγαλειώδες εκτόπισμα των δημιουργών τους. Παρά τις γλωσσικές περικοκλάδες και τις αξιοζήλευτες εμβαθύνσεις τους, η ιστορία που διηγούνται αυτά τα λογοτεχνικά διαμάντια είναι πανομοιότυπη με τη γλίσχρη ιστορία ενός νταβραντωμένου αλλοδαπού μαύρου μπασκετμπολίστα, τον οποίον γνώρισα πρόσφατα. Οι συμπαίκτες του, θέλοντας να τού κάνουν πλάκα, αρκέστηκαν να του μάθουν την ελληνική φράση «ντεν-με-νοιάζει-τίποτα / τέλω-μόνο-να-γκαμάω» και τον αμόλησαν. Κι όμως, για κάποιον λόγο, η ανδρική ιστορία που εμπεριείχε αυτή η χαζή και προσβλητική φράση ήταν επαρκέστατη. Με ναυτικό φυλλάδιο αυτές τις οκτώ λέξεις και μόνο, ο γεμάτος κοιλιακές φέτες μαυρούλης μπάρκαρε ενδόξως στα πλάτη του γυναικείου μας πελάγους, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσει κάποια σεξουαλική έλλειψη ή το παραμικρό υπαρξιακό πρόβλημα. Η γυναίκα, διαθέτει έναν σαφώς πολυπλοκότερο μηχανισμό σκέψης και δράσης. Κατ’ αρχήν, η ύπαρξη της δεν τελειώνει με τον θάνατο της (όπως του άνδρα), καθώς το σώμα της έχει ήδη φέρει (ή προορίζεται να φέρει) στη ζωή τη συνέχεια του. Μην αντιτείνετε ότι ένα παιδί είναι συνέχεια και των δύο, διότι παρακάμπτετε μια ουσιώδη διαφορά: Ο άνδρας το ξέρει, η γυναίκα το νιώθει. Συνεπώς η εναγώνια προσπάθεια τού ανθρωπίνου όντος να εξοβελίσει τη φθορά μέσα από την επιβεβαίωση της νεότητας και σφριγηλότητας του, ακολουθεί διαφορετικούς δρόμους για τον άνδρα και διαφορετικούς για την γυναίκα. Ο άνδρας κερατώνει από φούρια, η γυναίκα από επιλογή.Η δονκιχωτική ανδρική έφοδος προς τους γυναικείους ανεμόμυλους (στο ψηλότερο φτερό των οποίων φρονεί ότι κατοικοεδρεύει η κραταιά του στύση), σκεπάζει με τη σκόνη του καλπασμού τη ματαιότητα που εμποτίζει αυτό τον ανούσιο πόλεμο. Η γυναίκα αν το αποφασίσει, μπορεί να θαμπώσει με τη σκόνη της τα μάτια όλου του κόσμου, δεν έχει όμως καμία εσωτερική ανάγκη να προβάλλει δικαιολογίες στον ίδιο της τον εαυτό. Η θηλυκή απιστία ως επιλογή δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να συγχέεται με την κυνικότητα. Η γυναίκα είναι αρκούντως έξυπνη, διεισδυτική και πολύπλοκη, ώστε να καταδεχθεί την υιοθεσία του κυνισμού ως τρόπου έκφρασης και συμπεριφοράς. Δεν το χρειάζεται. Το ανδρικό κεράτωμα αφορά το επι-ζην. Το γυναικείο αφορά το ευ-ζην. Το πρώτο είναι ζητιανιά ζωής, ενώ το δεύτερο επιλογή ζωής... (Λέω να συνεχίσω, μετά από απαίτηση εκατομμυρίων αναγνωστών. Πουλάκια μου! Τσιμπήσατε όλοι, έτσι; Και οι «Κύριοι» και οι «Κυρίες». Και οι «απελευθερωμένοι» και οι «οικογενειάρχες». Και οι «σκληροί» και οι «αγαπησιάρηδες». Και οι «απο-ενοχοποιημένοι» και οι «ηθικολόγοι». Μη συγχύζεστε βρε κουτά. Όσα γράφω, δεν αφορούν κανέναν και καμιά σας. Αφορούν όλους τους άλλους.)