»Πηγαινοντας το γραμμα

της Λουκρητίας http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.home

Κεντρικό κατάστημα ΕΛΤΑ. Ώρα 14.24. A 838. Μέσος χρόνος αναμονής: 13 λεπτά. Ωραία; Σαφώς και όχι, διότι όταν ο χρόνος ακουμπά στην αγκαλιά κάποιας δημόσιας επιχείρησης, παύουν να ισχύουν οι νόμοι της φυσικής. Ο χρόνος διαστέλλεται, οι στάχτες του Αϊνστάιν μυρίζουν και πάλι τσίκνα και τα 13 λεπτά γίνονται 50 υπό την ...δύναμη της βαρύτητας που ασκείται στις κινήσεις των υπαλλήλων. Ο λόγος γι' αυτό το φαινόμενο είναι εύκολα εντοπίσιμος. Αρκεί μια πρώτη ματιά στα γκισέ και μια δεύτερη στον χώρο γενικώς. Στις καρέκλες αναπαύονται έξι πελάτες και μία εγώ, επτά. Απέναντι, ορθώνονται τα οκτώ γκισέ, από τα οποία λειτουργούν μόνο τα τρία. Για την ακρίβεια, τα δύο εξ αυτών υπολειτουργούν, καθώς, και τα 50 λεπτά της παραμονής μου στο κατάστημα, εξυπηρετούν τους ίδιους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Να έχεις φέρει μαζί σου το βιβλίο που διαβάζεις, το κέντημα που έχεις αφήσει στην μέση, ή ακόμα και το πολύ απλό, να έχεις φορτίσει επαρκώς το mp3 player. Μα και τίποτα από αυτά να μην έχεις φροντίσει, η ησυχία που επικρατεί είναι αρκετή για να κάτσει πάνω στα βλέφαρά σου και να βάλει το μυαλό σου σε περίεργα κι ανεξερεύνητα μονοπάτια καθώς τεντώνεσαι στην καρέκλα.Το ίδιο πράττω κι εγώ. Απλώνω τα χέρια στις διπλανές καρέκλες σαν να επρόκειτο να χορέψω συρτάκι και γέρνω το κεφάλι προς τα πίσω. Τα φώτα του ταβανιού είναι τόσο δυνατά που φορώ και πάλι τα μαύρα γυαλιά μου, τα οποία είχα βγάλει μπαίνοντας στο κτίριο. Τέλεια κάλυψη σε περίπτωση που τον ψιλοπάρεις, αλλά αντιστέκομαι. Μην χάσω την σειρά μου και δεν το πάρω πρέφα. Προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου σε εγρήγορση, απαριθμώντας τα βιβλία που έχω στα ράφια μου. Εξαιρετική άσκηση για την μνήμη. Το κουδούνισμα από το μηχάνημα προτεραιότητας διακόπτει την σκέψη μου και μ' αναγκάζει να επαναφέρω το κεφάλι μου σε ορθή γωνία με τον λαιμό μου. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά κι ας έχουν περάσει αισίως 10 λεπτά. Η μόνη διαφορά είναι πως το νούμερο που εξυπηρετείται αντιστοιχεί σε αυτό της κοπελίτσας που μάλωνε με το μωρό της στο τηλέφωνο προ ολίγου. Του το έκλεισε γρήγορα, χωρίς πολλές δικαιολογίες. Ο χωρισμός μπορεί να περιμένει, το χαρτάκι με τον αριθμό σου ποτέ.Δίπλα από το μόνο γκισέ που στην ουσία λειτουργεί, βρίσκονται τρεις υπάλληλοι πάνω από μία οθόνη υπολογιστή και χασκογελάνε. Την ίδια ώρα, μια κυρία κατεβαίνει από τα κεντρικά γραφεία των πάνω ορόφων. Καλησπερίζει, κοντοστέκεται κι αυτή στο ευχάριστο πηγαδάκι, ρίχνει μια κλεφτή ματιά σε όλους εμάς που έχουμε απλώσει στις καρέκλες, σαν μπουγάδα στον ήλιο, και φεύγει με βήμα ταχύ. Σαφώς και δεν μπορώ να γνωρίζω εάν όντως εργάζεται στα ΕΛΤΑ. Θα μπορούσε να είχε επισκεφθεί κάποιον φίλο ή συγγενή της. Αλλά λίγο το όλο κλίμα που έχει δημιουργηθεί με ο,τιδήποτε περικλείει την λέξη "δημόσιο" κάνοντάς μας όλους καχύποπτους κι έτοιμους να ορμήξουμε και να κόψουμε κομμάτι, λίγο η αδικαιολόγητη αναμονή, μπήκα στον πειρασμό να υπολογίσω τις ώρες. Είναι 14.34, μείον 8, μας κάνει 6.34. Λίγο δύσκολο, αλλά έστω. Είπα να μην βουτήξω άλλο στην αμαρτία.Με τα πολλά και ύστερα από αρκετά χασμουρητά, φτάνει επιτέλους κι η σειρά μου. Η υπάλληλος εξυπηρετικότατη και με το χαμόγελο στα χείλη. Την ρωτώ γιατί δεν λειτουργούν τα υπόλοιπα ταμεία. Σηκώνει το κεφάλι της και μου ρίχνει ένα βλέμμα με μια ανάμεικτη έκφραση έκπληξης και λύπησης προς το άτομό μου. "Α, κατάλαβα. Είναι το λεγόμενο περιθώριο βελτίωσης. Φέτος τρία, του χρόνου τέσσερα και ούτω καθεξής" της λέω. Χαμογελά. "Σας καταλαβαίνω πάντως. Αν λειτουργούσαν και τα οκτώ, οι πελάτες επτά, κάποιο θα έμενε άδειο. Αφήστε που με αυτό τον τρόπο θα τελειώνατε σε ένα δεκάλεπτο και τι θα κάνατε τις υπόλοιπες ώρες; Έξυπνο. Είναι θέμα στρατηγικής", συνεχίζω. Αυτή την φορά, γελάει δυνατά και μου κάνει νόημα με τα μάτια να κοιτάξω δεξιά καθώς μου δίνει τα γραμματόσημα. Το γραφείο του προϊσταμένου είναι κοντά και δεν μπορεί να εκφραστεί. "Συγγνώμη μα δεν κολλάει το ρημάδι" της ψιθυρίζω. "Α, είναι αυτό των δύο ευρώ ε; Η Σύρος; Έχουμε πρόβλημα μ' αυτό. Ποτέ δεν κολλάει", μου απαντάει. Παράλληλα έχει πιάσει μια μπλε κόλλα, την πασαλείβει στον φάκελο κι αρχίζει να κοπανάει μανιωδώς το γραμματόσημο με την γροθιά της. Την ρωτώ γιατί δεν εισηγούνται να αλλαχθούν μιας και είναι κοινό μυστικό. Το ίδιο βλέμμα πάλι με σκανάρει, μα δεν χαμογελά. "Δεν κολλάει το κωλόνησο" συνέχισε να λέει μέσα από τα δόντια της. Προσπαθώ να της εξηγήσω το οικονομικό κόστος σε βάθος χρόνου από την αντικατάσταση του γραμματόσημου μα και πώς αυτή θα μπορούσε να ωφελήσει την εργασιακή της καθημερινότητα. Τίποτα εκείνη. Συνέχιζε να παλεύει με την Σύρο λες και δεν με άκουγε. Τώρα εξηγείται το βλέμμα της στην πρώτη μου απορία. Άμα δεν κολλάει το κωλόνησο, όλα τα άλλα είναι πολυτέλειες.