»ΘεατρινισμοΙ στον ναΟ της ΔημοκρατΙας

kassimatis@kathimerini.gr

Ο Γιάννης Βούρος, ο ώριμος ζεν πρεμιέ που έφθασε στην καλλιτεχνική ωριμότητά του εκλεγείς στη Βουλή με το ΠΑΣΟΚ, ξεσπάθωσε χθες κατά του Paul Geroulanos, στον οποίον κατελόγισε ότι δεν ενημερώνει τους βουλευτές του κοινοβουλευτικού τομέα. Το ζήτημα, παρά την ασημαντότητά του, προβλήθηκε από τα .. .μεσημβρινά δελτία, οπότε αναπόφευκτο ήταν οι δημοσιογράφοι να απευθυνθούν στους λεγόμενους «κύκλους του υπουργού» και να ζητήσουν τη θέση του. «Τα λέει, μάλλον, επειδή δεν ικανοποιούμε τα αιτήματα που μας μεταφέρει», ήταν η απάντηση των κύκλων προς πάντα ενδιαφερόμενο. Μόλις ο Γιάννης Βούρος κατάλαβε ότι δεν τον συνέφερε η αναμέτρηση, άρχισε να τρώει τα λόγια του: άρχισε, δηλαδή, να τηλεφωνεί σε διαφόρους δημοσιογράφους με τους οποίους συνομιλεί και να διαψεύδει τον εαυτό του. «Με τέτοια ευελιξία, μην εκπλαγείς αν τον δεις να επανεκλέγεται», ήταν η γνώμη συναδέλφου για το περιστατικό. Είχε δίκιο βέβαια, διότι η ικανότητα στην κυβίστηση (τούμπα) είναι βασική προϋπόθεση για να σταδιοδρομήσει κανείς στην πολιτική. Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι το συγκεκριμένο ευτελές είδος της πολιτικής των πελατειακών σχέσεων, με όλη τη διαφθορά που επιφέρει, είναι αδύνατον πλέον να συντηρηθεί. Ας είναι καλά η κρίση... Η θρησκόληπτη Αριστερά Εκανα προ ημερών ένα σημείωμα γύρω από την συγγένεια ανάμεσα στον καθ’ ημάς παλαιοημερολογίτικο αριστερισμό (που τον εκπροσωπεί άριστα ο κυρ Αλέκος Αλαβάνος) και στη θρησκοληψία, ιδίως ως προς την παρόμοια εσχατολογική προσέγγιση και των δύο στα ανθρώπινα. Ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι τόσοι αναγνώστες θα ανταποκρίνονταν θετικά και μάλιστα ότι ορισμένοι –τους οποίους θερμά ευχαριστώ– θα ενίσχυαν την κεντρική ιδέα του σημειώματος, εισφέροντας πληροφορίες για το παρελθόν του Αλέκου τις οποίες αγνοούσα. Ο φίλος Κ.Κ. από το Μόναχο, λ.χ., μας θυμίζει ότι, ως ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, ο κυρ Αλέκος είχε υπερασπισθεί το άβατον του Αγίου Ορους από κάποιους ζηλόφθονες βαρβάρους Δυτικούς, οι οποίοι επεχείρησαν να αμφισβητήσουν την ισχύ του εντός του πλαισίου των ευρωπαϊκών θεσμών. Επίσης, ο Δ.Θ. μας πληροφορεί ότι όχι μόνον ο μπαμπάς του Αλέκου έκανε την ίδια δουλειά (ήταν βουλευτής), αλλά και ο πάππος του Κώστας από το 1915 ώς το 1936 – οπότε και τον έστειλε ο Μεταξάς σε αναγκαστικές διακοπές. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο αδελφός του Κωνσταντίνου, ονόματι Αλέξανδρος, από τον οποίον ο κυρ Αλέκος πήρε το όνομα, ήταν πρόεδρος του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, του ΝΠΔΔ που διαχειρίζεται την περιουσία της Παναγιάς της Τήνου. Ως πρόεδρος του ιδρύματος o θείος Αλέξανδρος είχε κατηγορηθεί το 1932 ότι «κανόνιζε» δημοπρασίες. Αλλά όλα αυτά είναι τόσο μακρινά, ώστε το μόνο που αρμόζει είναι τα λόγια του Εβραίου της Μάλτας (του Μάρλοου): Τhat was in another country, and besides the wench is dead... Υπερλεξισμός και αθανασία Ευμενώς δεκτή –χαίρομαι που το διαπιστώνω– έγινε από το κοινό της στήλης και η ποίηση της κυρίας Αννας Διαμαντοπούλου! Σχετικώς, μας ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_31/03/2011_437562