του Φίλιππου Συρίγουhttp://tvxs.gr/news
Στα «χρόνια της αθωότητας», δηλαδή στη 10ετία του '60, αλλά και αρκετά αργότερα, ο ΟΠΑΠ ήταν, πράγματι, ένας (κρατικός) οργανισμός που, κατά βάση, βρισκόταν στην υπηρεσία του ελληνικού αθλητισμού ή και ακόμα περισσότερο, ήταν ο αιμοδότης του, μιας και χρηματοδοτούσε τους προϋπολογισμούς ομοσπονδιών, ενώσεων και σωματείων, καθώς και την ανέγερση υποδομών ανά την ...επικράτεια.
Βεβαίως, πολλές φορές όλ' αυτά γίνονταν με βάση πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά ακόμα κι έτσι, πάλι ο αθλητισμός έβγαινε κερδισμένος. Κι όταν λέμε αθλητισμός, εννοούμε το σύνολό του και όχι μόνο το ποδόσφαιρο, παρ' ότι ο περίφημος διαγωνισμός του ΠΡΟ-ΠΟ βασιζόταν αποκλειστικά σε αγώνες των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων.
Με άλλα λόγια, ο ΟΠΑΠ ήταν το βασικότερο εργαλείο ανάπτυξης της κυβερνητικής πολιτικής στον αθλητισμό, με ομολογουμένως σπουδαία αποτελέσματα, καθώς το ζητούμενο γι' αυτόν ήταν κατά βάση ο αθλητισμός (και η κυβερνητική προπαγάνδα...) και όχι το οικονομικό κέρδος, όπως συμβαίνει σήμερα.
Σε εκείνη την «εποχή της αθωότητας», λοιπόν, δεν έμπαινε ζήτημα για συμβάσεις-φίμωτρα στον τύπο, σαν αυτή που αποκάλυψε η «Κ.Ε.». Γιατί τα πράγματα, αν και όχι αγγγελικά πλασμένα, ήταν ξεκάθαρα σε όλους τους εμπλεκόμενους και φυσικά, σεβαστά από αυτούς.
Σήμερα όμως, με το ρόλο του ΟΠΑΠ να έχει αλλάξει, το παιχνίδι παίζεται με διαφορετικό τρόπο, καθώς το ζητούμενο είναι πια το κέρδος των μετόχων, η ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού και φυσικά η διατήρηση του μονοπωλίου του, που όμως έχει μπει στο σημάδι των ανταγωνιστών του.
Ολ' αυτά κάνουν τον ΟΠΑΠ επιθετικό μέχρι αλαζονείας, με αποτέλεσμα να γνωρίζει νίλες σαν αυτή της περασμένης εβδομάδας και ταυτόχρονα, από αιμοδότης του αθλητισμού που ήταν κάποτε, τώρα να έχει γίνει αιμοπότης και καταστροφέας του.
Αν θελήσει κανείς να εξηγήσει με αναλυτικό τρόπο όλ' αυτά, πρέπει να ανατρέξει στην καθιέρωση του, απ' όλες τις πλευρές, καταραμένου «Πάμε Στοίχημα» στο τέλος της δεκαετίας του '90... και να τη συσχετίσει με τη σταδιακή αποκρατικοποίηση του οργανισμού.
Ο συνδυασμός των δύο οδήγησε τον ΟΠΑΠ στη λογική της αγοράς και τον μετέτρεψε καθαρά σε μαγαζί τζόγου... Και επειδή η κότα που γεννούσε τα χρυσά αβγά ήταν το ποδοσφαιρικό στοίχημα, πάνω σ' αυτό ο άλλοτε υπηρέτης του ελληνικού αθλητισμού έβαλε τα ρέστα του, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να υπολογίσει ότι έτσι συνέβαλε στην καταστροφή του υπόλοιπου ελληνικού αθλητισμού, που όμως είχε να παρουσιάσει σημαντικότερες και σταθερότερες διεθνείς επιτυχίες από το ποδόσφαιρο.
Επί της ουσίας -και αυτά δεν είναι πράγματα που τα γράφω πρώτη φορά- ο ΟΠΑΠ ήλθε να ακυρώσει την κυβερνητική πολιτική στον αθλητισμό, για να την ασκήσει ο ίδιος, με βάση τους κανόνες της αγοράς και του τζόγου. Διέλυσε, δηλαδή, ό,τι με τεράστιους κόπους και δαπάνες χτιζόταν επί τόσα χρόνια, για να αναδείξει το «Πάμε Στοίχημα» και να αυξήσει στον μέγιστο βαθμό την κερδοφορία του.
Ετσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο, βοηθούσης και της οικονομικής συγκυρίας, οι μεγαλύτεροι αθλητικοί σύλλογοι της χώρας να εκπέμπουν «SOS - βυθιζόμαστε» και αθλήματα που στο πρόσφατο παρελθόν χάρισαν στους έλληνες φιλάθλους αξέχαστες στιγμές χαράς και υπερηφάνειας, να κινδυνεύουν με μαρασμό και εξαφάνιση.
Κι όλ' αυτά για να προωθηθεί (εκτός από το κέρδος του ΟΠΑΠ) το πιο διεφθαρμένο και αναξιόπιστο κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού, το ποδόσφαιρο. Το οποίο προσπαθεί να καλύψει τη βρομιά του συσκοτίζοντας σκάνδαλα με στημένους αγώνες, τα οποία έχουν την αφετηρία τους στη λογική του τζόγου, που έχει γίνει εδώ και χρόνια η σημαία του ΟΠΑΠ.
Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα. Αρκεί μια κάπως προσεκτική ματιά στη στελέχωση και το στιλ που εκπέμπει η διοίκηση των ποδοσφαιρικών ομάδων, για να καταλάβουμε όλοι ποια κοινωνικά πρότυπα προωθούνται τελικά μέσα απ' αυτή τη συστηματική αποθέωση του ποδοσφαιρικού τίποτα.
Βεβαίως, πολλές φορές όλ' αυτά γίνονταν με βάση πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά ακόμα κι έτσι, πάλι ο αθλητισμός έβγαινε κερδισμένος. Κι όταν λέμε αθλητισμός, εννοούμε το σύνολό του και όχι μόνο το ποδόσφαιρο, παρ' ότι ο περίφημος διαγωνισμός του ΠΡΟ-ΠΟ βασιζόταν αποκλειστικά σε αγώνες των ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων.
Με άλλα λόγια, ο ΟΠΑΠ ήταν το βασικότερο εργαλείο ανάπτυξης της κυβερνητικής πολιτικής στον αθλητισμό, με ομολογουμένως σπουδαία αποτελέσματα, καθώς το ζητούμενο γι' αυτόν ήταν κατά βάση ο αθλητισμός (και η κυβερνητική προπαγάνδα...) και όχι το οικονομικό κέρδος, όπως συμβαίνει σήμερα.
Σε εκείνη την «εποχή της αθωότητας», λοιπόν, δεν έμπαινε ζήτημα για συμβάσεις-φίμωτρα στον τύπο, σαν αυτή που αποκάλυψε η «Κ.Ε.». Γιατί τα πράγματα, αν και όχι αγγγελικά πλασμένα, ήταν ξεκάθαρα σε όλους τους εμπλεκόμενους και φυσικά, σεβαστά από αυτούς.
Σήμερα όμως, με το ρόλο του ΟΠΑΠ να έχει αλλάξει, το παιχνίδι παίζεται με διαφορετικό τρόπο, καθώς το ζητούμενο είναι πια το κέρδος των μετόχων, η ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού και φυσικά η διατήρηση του μονοπωλίου του, που όμως έχει μπει στο σημάδι των ανταγωνιστών του.
Ολ' αυτά κάνουν τον ΟΠΑΠ επιθετικό μέχρι αλαζονείας, με αποτέλεσμα να γνωρίζει νίλες σαν αυτή της περασμένης εβδομάδας και ταυτόχρονα, από αιμοδότης του αθλητισμού που ήταν κάποτε, τώρα να έχει γίνει αιμοπότης και καταστροφέας του.
Αν θελήσει κανείς να εξηγήσει με αναλυτικό τρόπο όλ' αυτά, πρέπει να ανατρέξει στην καθιέρωση του, απ' όλες τις πλευρές, καταραμένου «Πάμε Στοίχημα» στο τέλος της δεκαετίας του '90... και να τη συσχετίσει με τη σταδιακή αποκρατικοποίηση του οργανισμού.
Ο συνδυασμός των δύο οδήγησε τον ΟΠΑΠ στη λογική της αγοράς και τον μετέτρεψε καθαρά σε μαγαζί τζόγου... Και επειδή η κότα που γεννούσε τα χρυσά αβγά ήταν το ποδοσφαιρικό στοίχημα, πάνω σ' αυτό ο άλλοτε υπηρέτης του ελληνικού αθλητισμού έβαλε τα ρέστα του, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να υπολογίσει ότι έτσι συνέβαλε στην καταστροφή του υπόλοιπου ελληνικού αθλητισμού, που όμως είχε να παρουσιάσει σημαντικότερες και σταθερότερες διεθνείς επιτυχίες από το ποδόσφαιρο.
Επί της ουσίας -και αυτά δεν είναι πράγματα που τα γράφω πρώτη φορά- ο ΟΠΑΠ ήλθε να ακυρώσει την κυβερνητική πολιτική στον αθλητισμό, για να την ασκήσει ο ίδιος, με βάση τους κανόνες της αγοράς και του τζόγου. Διέλυσε, δηλαδή, ό,τι με τεράστιους κόπους και δαπάνες χτιζόταν επί τόσα χρόνια, για να αναδείξει το «Πάμε Στοίχημα» και να αυξήσει στον μέγιστο βαθμό την κερδοφορία του.
Ετσι λοιπόν φτάσαμε στο σημείο, βοηθούσης και της οικονομικής συγκυρίας, οι μεγαλύτεροι αθλητικοί σύλλογοι της χώρας να εκπέμπουν «SOS - βυθιζόμαστε» και αθλήματα που στο πρόσφατο παρελθόν χάρισαν στους έλληνες φιλάθλους αξέχαστες στιγμές χαράς και υπερηφάνειας, να κινδυνεύουν με μαρασμό και εξαφάνιση.
Κι όλ' αυτά για να προωθηθεί (εκτός από το κέρδος του ΟΠΑΠ) το πιο διεφθαρμένο και αναξιόπιστο κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού, το ποδόσφαιρο. Το οποίο προσπαθεί να καλύψει τη βρομιά του συσκοτίζοντας σκάνδαλα με στημένους αγώνες, τα οποία έχουν την αφετηρία τους στη λογική του τζόγου, που έχει γίνει εδώ και χρόνια η σημαία του ΟΠΑΠ.
Αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα. Αρκεί μια κάπως προσεκτική ματιά στη στελέχωση και το στιλ που εκπέμπει η διοίκηση των ποδοσφαιρικών ομάδων, για να καταλάβουμε όλοι ποια κοινωνικά πρότυπα προωθούνται τελικά μέσα απ' αυτή τη συστηματική αποθέωση του ποδοσφαιρικού τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου