του Γιάννη Κυφωνίδη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5414
Όσο εμείς οι αθλητικοί δημοσιογράφοι θα ψάχνουμε λόγους να δικαιολογήσουμε τη νίκη μίας ομάδας που δεν την άξιζε, τόσο θα φανατίζουμε τους οπαδούς και θα τους κάνουμε χειρότερους ενόψει του επόμενου ντέρμπι.Όσο εμείς οι αθλητικοί δημοσιογράφοι θα ψάχνουμε στις αποφάσεις του διαιτητή ενός αγώνα τον λόγο που χάθηκε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών, τόσο θα δηλητηριάζουμε τον ...κόσμο.
Εμείς όμως φτάσαμε τον κόσμο στην παράνοια να λένε οι φίλοι του Ολυμπιακού ότι η ομάδα τους ήταν πανάξια νικήτρια του αποψινού ντέρμπι και την ίδια ώρα οι φίλοι του Παναθηναϊκού να λένε ότι ο τίτλος χάθηκε στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εμείς που βλέπουμε με τα μάτια κλειστά. Γιατί ξέρουμε από πριν τι θα γράψουμε. Έχουμε εκπαιδεύσει τον κόσμο στην ανάγκη του αποτελέσματος. Στην χαρά της νίκης, όπως κι αν έρθει αυτή. Για να χαρεί πλέον, του αρκεί το τελικό αποτέλεσμα. Τα 90΄ που προηγούνται είναι «σταγόνα στον ωκεανό της ματαιοδοξίας». Οι 20-30-40 προηγούμενοι αγώνες, ακόμα μικρότερη σημασία έχουν κι από την σταγόνα. Η μεγιστοποίηση του ελάχιστου. Απόψε δεν άξιζε να νικήσει ο Ολυμπιακός, όπως φέτος δεν άξιζε να πάρει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Τόσο απλά. Κι όμως τίποτα δεν έγινε απλά. Έγινε με εκκωφαντικό τρόπο. Μία ακόμα χρονιά-θυσία στον… βωμό του φανατισμού, που εμείς οι ίδιοι και οι παράγοντες του ποδοσφαίρου έχουμε στήσει και τον συντηρούμε. Τον… γυαλίζουμε κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε χρόνο. Αν παίρναμε τον ρόλο του πατέρα σίγουρα θα γινόμασταν ο Αγαμέμνονας που δέχτηκε να θυσιάσει την κόρη του αρκεί να πάρει την Τροία. Σίγουρα δεν θα ήμασταν ο πατέρας του Αλκίνοου Ιωαννίδη που αναφέρει ο Κύπριος τραγουδιστής στην «Πατρίδα»:
«Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώραείδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδεςμου μιλούσε ο πατέρας μου, να μη φοβηθώ:"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν, τι ωραία που πέφτουν"...»
Και για επίλογο θα χρησιμοποιήσω και πάλι στίχους από το συγκεκριμένο τραγούδι. Γιατί κάθε τι που πιστεύουμε είναι μία μικρή πατρίδα. Κι όσο την υπηρετούμε λάθος και με φανατισμό, τόσο αυτή θα χάνεται. Από εμάς τους ίδιους. Κι εκεί που λέει «οπαδέ της ομάδας» να είστε σίγουροι ότι δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω.«Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μουξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γηδε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μουούτε το τέλος του κόσμουΜε τρομάζεις εσύΜε τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδαςτου κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκαδιερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρούτσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένοπροσεύχεσαι και σκοτώνειςτραυλίζεις ύμνους οργήςΈχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείςμισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνωδεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω…»
Εμείς όμως φτάσαμε τον κόσμο στην παράνοια να λένε οι φίλοι του Ολυμπιακού ότι η ομάδα τους ήταν πανάξια νικήτρια του αποψινού ντέρμπι και την ίδια ώρα οι φίλοι του Παναθηναϊκού να λένε ότι ο τίτλος χάθηκε στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εμείς που βλέπουμε με τα μάτια κλειστά. Γιατί ξέρουμε από πριν τι θα γράψουμε. Έχουμε εκπαιδεύσει τον κόσμο στην ανάγκη του αποτελέσματος. Στην χαρά της νίκης, όπως κι αν έρθει αυτή. Για να χαρεί πλέον, του αρκεί το τελικό αποτέλεσμα. Τα 90΄ που προηγούνται είναι «σταγόνα στον ωκεανό της ματαιοδοξίας». Οι 20-30-40 προηγούμενοι αγώνες, ακόμα μικρότερη σημασία έχουν κι από την σταγόνα. Η μεγιστοποίηση του ελάχιστου. Απόψε δεν άξιζε να νικήσει ο Ολυμπιακός, όπως φέτος δεν άξιζε να πάρει το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός. Τόσο απλά. Κι όμως τίποτα δεν έγινε απλά. Έγινε με εκκωφαντικό τρόπο. Μία ακόμα χρονιά-θυσία στον… βωμό του φανατισμού, που εμείς οι ίδιοι και οι παράγοντες του ποδοσφαίρου έχουμε στήσει και τον συντηρούμε. Τον… γυαλίζουμε κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε χρόνο. Αν παίρναμε τον ρόλο του πατέρα σίγουρα θα γινόμασταν ο Αγαμέμνονας που δέχτηκε να θυσιάσει την κόρη του αρκεί να πάρει την Τροία. Σίγουρα δεν θα ήμασταν ο πατέρας του Αλκίνοου Ιωαννίδη που αναφέρει ο Κύπριος τραγουδιστής στην «Πατρίδα»:
«Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώραείδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδεςμου μιλούσε ο πατέρας μου, να μη φοβηθώ:"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν, τι ωραία που πέφτουν"...»
Και για επίλογο θα χρησιμοποιήσω και πάλι στίχους από το συγκεκριμένο τραγούδι. Γιατί κάθε τι που πιστεύουμε είναι μία μικρή πατρίδα. Κι όσο την υπηρετούμε λάθος και με φανατισμό, τόσο αυτή θα χάνεται. Από εμάς τους ίδιους. Κι εκεί που λέει «οπαδέ της ομάδας» να είστε σίγουροι ότι δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω.«Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μουξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γηδε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μουούτε το τέλος του κόσμουΜε τρομάζεις εσύΜε τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδαςτου κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκαδιερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρούτσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένοπροσεύχεσαι και σκοτώνειςτραυλίζεις ύμνους οργήςΈχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείςμισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνωδεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου