»Μεχρι που δερνεις;

του Κώστα Γιαννακίδη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5479

Ο αστυνομικός που φλέγεται με τον τρόμο να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του. Και ο διαδηλωτής που παρασύρεται από έναν μοτοσικλετιστή της αστυνομίας. Είναι δύο φωτογραφίες που τοποθετούνται σε κοινό κάδρο. Μαζί με χιλιάδες άλλες εικόνες με πικρές σταγόνες αυθεντικής βίας. Ο αστυνομικός επιτίθεται με το γκλομπ, ο διαδηλωτής με το... κοντάρι της σημαίας. Μπορεί ο νομοθέτης να κάνει διακρίσεις ως προς τη νομιμότητα της βίας, όμως η ωμότητα είναι κοινή. Δέρνουν και οι δύο, αλλάζοντας ταυτόχρονα θέσεις μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου.
Αυτό που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι πού πέφτει ο κόφτης της βίας. Αφήστε κατά μέρους τον διαδηλωτή που θα δεχθεί αναίτια αστυνομική επίθεση. Εστιάστε σε έναν αντιεξουσιαστή με κράνος που δέρνει και δέρνεται. Σε ποιο σημείο βάζει ένα όριο στη βία; Όταν σηκώνει το κοντάρι για να χτυπήσει θέτει ταυτόχρονα και έναν περιορισμό στον εαυτό του με σκοπό την αποφυγή δολοφονικών χτυπημάτων; Υποτίθεται ότι ο αστυνομικός είναι εκπαιδευμένος να ελέγχει τη βία που ασκεί. Υποτίθεται. Όμως με τους δρόμους να μετατρέπονται σε πεδίο μάχης, το ένστικτο κερδίζει στα σημεία τη λογική.
Και έτσι πάντα θα απορώ: όταν παίζεις ξύλο στο δρόμο πού μπαίνει το όριο; Στο να σπάσεις, ας πούμε, δύο πλευρά του αντιπάλου, αλλά να μην τον αφήσεις ανάπηρο; Στο να τον αφήσεις ανάπηρο, αλλά να μην τον σκοτώσεις;