Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

»Ο αποθανων δεδικαιωται

kassimatis@kathimerini.gr

Η μοίρα των ανθρώπων που κατάφεραν να διακριθούν μέσω δημοφιλών δραστηριοτήτων (πολιτική, τραγούδι, θέατρο κ. ά.) και να γίνουν ευρέως γνωστοί και αγαπητοί στο κοινό, στην Ελλάδα, είναι πολύ καλύτερη από ό, τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατ’ αρχάς, επειδή εδώ οι διάσημοι δεν έχουν τη μοίρα των κοινών θνητών: σπανιότατα πεθαίνουν ή αποβιώνουν, όταν η ζωή τους φθάνει στο τέλος της· κατά κανόνα, οι περισσότεροι «φεύγουν». Και πού πάνε; Εξαρτάται. Αν πρόκειται για καλλιτέχνες που ανήκουν στην κατηγορία την...

οποία εγώ ονομάζω «του κεφιού και του θεάματος» (τραγουδιστές, δημοφιλείς συνθέτες, γενικώς κ. ά.) πηγαίνουν στου «Παραδείσου τα μπουζούκια». Αν είναι περιπτώσεις με περισσότερο βάρος («των τεχνών και των γραμμάτων») πηγαίνουν στη «γειτονιά των αγγέλων». Εννοείται δε ότι, με τον θάνατο τους, όλοι προβιβάζονται στην ανώτερη βαθμίδα του κλάδου τους. Ολες οι λαϊκές τραγουδίστριες, λ. χ., εφόσον γνώρισαν επιτυχία πριν από δεκαετίες γίνονται μεταθανατίως «μεγάλες κυρίες του λαϊκού μας τραγουδιού».
Μυστήριο, ωστόσο, παραμένει η μοίρα των επιφανών της πολιτικής· και ο λόγος είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν έχουμε ακόμη συμφωνήσει στο στερεότυπο που πρέπει να χρησιμοποιούμε για τον Αδη των πολιτικών. Ετσι, αυτοί απλώς «φεύγουν», χωρίς να διευκρινίζεται ποτέ ο προορισμός του ταξιδιού τους, παρά μόνον ότι πρόκειται για «το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής τους». Ομως αυτή η αδικία εις βάρος τους αναπληρώνεται με τον μετά θάνατον εξωραϊσμό των πεπραγμένων της ζωής τους. Ο αποθανών πολιτικός αναγορεύεται σε «σοφό Νέστορα», «ευπατρίδη» ή ό, τι άλλο παρεμφερές ταιριάζει και ο δημόσιος λόγος που εκφέρεται όταν τον αποχαιρετάμε συγκεντρώνεται αποκλειστικά στις καλές πλευρές του χαρακτήρα και της δράσης του, τις οποίες και εξιδανικεύει, ενώ αποφεύγει να θίξει κάθε τι το σκοτεινό ή αμφιλεγόμενο. Η αποτίμηση του περάσματός τους από τη ζωή γίνεται με κριτήριο το τι θα προκαλούσε ευαρέσκεια κατ’ αρχάς στους ίδιους τους εκλιπόντες. Ετσι, κατά έναν παράδοξο τρόπο, η πραγματική δικαίωση του πολιτικού στην Ελλάδα έρχεται πάντα με τον θάνατό του. Υπό την έννοια αυτή, είναι κρίμα ότι ο πολιτικός που εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο δεν έχει τη δυνατότητα να διαβάσει τις εφημερίδες την επομένη του θανάτου του...
Χόστελ «Υπατία»
Οι μετανάστες απεργοί πείνας που μεταφέρθηκαν από τη Νομική στο Μέγαρο Λιβιεράτου, κατόπιν προσκλήσεως του σημερινού ιδιοκτήτη του, αρνούνται να φύγουν από το κτίριο, παρότι πέρασε το διάστημα για το οποίο τους είχε παραχωρηθεί. Ο Κ. Ρουτζούνης, στον οποίο ανήκει το οίκημα, φέρεται να είναι πολύ ενοχλημένος με την αδιαφορία των υπουργών, οι οποίοι τώρα νίπτουν τας χείρας τους και πετάνε το μπαλάκι αλλού.
Ως επιχειρηματίας, ως άνθρωπος δηλαδή ο οποίος ζει μέσα στην ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/02/2011_432640

Δεν υπάρχουν σχόλια: