http://digital.stokarfi.gr/default.htm
Το «Σημείωμα» του φύλλου της 19ης Φεβρουαρίου κατέληγε ως εξής:
«Το επόμενο βήμα (σ.σ. του Γ. Παπανδρέου) είναι το αυτονόητο: η κυβέρνηση καλείται να… κυβερνήσει. Να αγνοήσει τις ιδεολογικές αγκυλώσεις μερικών στελεχών της, να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια και να πάρει τις αναγκαίες σωτήριες... αποφάσεις. Η πλειοψηφία της κοινής γνώμης εξακολουθεί να δείχνει κατανόηση και ανοχή και να μην εμπιστεύεται τους μαθητευόμενους μάγους της αντιπολίτευσης. Είναι ένα ανεκτίμητο πολιτικό κεφάλαιο που πρέπει να “αξιοποιηθεί” πριν εξανεμιστεί από παλινωδίες και κινήσεις πανικού».
Η παρατήρηση εξακολουθεί να ισχύει και γίνεται δραματική κάθε βδομάδα που περνάει χωρίς κάτι να αλλάζει. Αρμόδιος για να υποχρεώσει την κυβέρνηση να κυβερνήσει είναι ένας και μοναδικός: ο πρωθυπουργός!
Ο Γιώργος Παπανδρέου διαθέτει και βούληση και αποφασιστικότητα και σχέδιο για να αντιμετωπίσει την τραγική κατάσταση στην οποία μας οδήγησε η αλήστου μνήμης κυβέρνηση Καραμανλή. Εφαρμόζει τις αναγκαίες πολιτικές εν γνώσει των επιπτώσεων στη δημοτικότητα του ίδιου και της κυβέρνησής του. Φαίνεται, όμως, ότι ορισμένοι υπουργοί κι ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών δεν έχουν απαλλαγεί από το φόβο για τον μπαμπούλα του περίφημου πολιτικού κόστους. Ίσως αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης. Πιθανότατα ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον. Το βέβαιο είναι πως αντιδρούν, δυσφορούν, απειλούν και στην καλύτερη περίπτωση απλώς γκρινιάζουν.
Τον τελευταίο καιρό η εικόνα της κυβέρνησης προβληματίζει. Τα πισωγυρίσματα στην πρόταση για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του κράτους, οι παλινωδίες στο θέμα της τακτοποίησης των ημιυπαίθριων, η ανταρσία στο νομοσχέδιο που αποτρέπει την κατάτμηση οικοπέδων σε προστατευόμενες περιοχές, η… κατανόηση για τους πρωταγωνιστές του κινήματος του τζάμπα, η ανοχή στα κρούσματα ωμής βίας είτε στα γήπεδα είτε στην Κερατέα, η αδράνεια απέναντι στην προκλητική επέκταση της ανυπακοής (ακόμη και σε νόμους που ψηφίστηκαν με συντριπτική πλειοψηφία) και η υποχώρηση ενώπιον εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία είναι τα πιο χτυπητά παραδείγματα.
Αυτή η στάση εκλαμβάνεται ως ένδειξη αδυναμίας και προσφέρει πολύ κακό παράδειγμα στους πολίτες. Δημιουργεί την αίσθηση της εξόφθαλμης αδικίας εις βάρος των συνεπών και νομοταγών. Ο κόσμος υποφέρει από τις αιματηρές θυσίες που υποχρεώθηκε να υποστεί, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό ανέχεται τις στερήσεις βαρυγκωμώντας. Θα εξαντληθεί, όμως, σύντομα η υπομονή του όταν διαπιστώνει ότι τα βάρη δεν μοιράζονται δίκαια. Ότι οι προνομιούχοι, είτε έχοντες και κατέχοντες είτε μέλη σκληρών συντεχνιών, διατηρούν τα κεκτημένα τους. Ότι αδιαφορούν για τις επιπτώσεις της επαναστατικής τους γυμναστικής στην οικονομία και στους μη προνομιούχους. Το αίτημα να εφαρμοστούν οι νόμοι και να τιμωρηθούν όσοι τους παραβαίνουν συστηματικά δεν είναι δίψα για εκδίκηση. Είναι το στοιχειώδες για οποιαδήποτε ευνομούμενη δημοκρατική Πολιτεία. Κι αυτό το καθήκον βαρύνει την κυβέρνηση.
Δεν πρόκειται να υποδείξουμε εμείς στον πρωθυπουργό τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Του μεταφέρουμε μόνο το «μούδιασμα» της βάσης, αίσθηση που έχουμε αποκομίσει από την επαφή μας με τους αναγνώστες. Μπορεί να φταίει η επικοινωνία, να ευθύνεται ο συντονισμός, να υπάρχει θέμα ανεπάρκειας προσώπων, να διαπιστωθούν αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές, να αποκαλυφθούν προσωπικές στρατηγικές. Ας προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του κυβερνητικού επιτελείου, σε ανασχηματισμό, σε αντικατάσταση στελεχών που δεν πιστεύουν την ακολουθούμενη πολιτική, σε ό,τι τέλος πάντων κρίνει πρόσφορο για να κυβερνηθεί ο τόπος αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
Ο Γιώργος Παπανδρέου φέρεται αποφασισμένος να αναλάβει πρωτοβουλίες. Το μόνο που λέμε εμείς είναι ότι πρέπει να το κάνει σύντομα και χωρίς δισταγμούς.
Η παρατήρηση εξακολουθεί να ισχύει και γίνεται δραματική κάθε βδομάδα που περνάει χωρίς κάτι να αλλάζει. Αρμόδιος για να υποχρεώσει την κυβέρνηση να κυβερνήσει είναι ένας και μοναδικός: ο πρωθυπουργός!
Ο Γιώργος Παπανδρέου διαθέτει και βούληση και αποφασιστικότητα και σχέδιο για να αντιμετωπίσει την τραγική κατάσταση στην οποία μας οδήγησε η αλήστου μνήμης κυβέρνηση Καραμανλή. Εφαρμόζει τις αναγκαίες πολιτικές εν γνώσει των επιπτώσεων στη δημοτικότητα του ίδιου και της κυβέρνησής του. Φαίνεται, όμως, ότι ορισμένοι υπουργοί κι ένας μεγάλος αριθμός βουλευτών δεν έχουν απαλλαγεί από το φόβο για τον μπαμπούλα του περίφημου πολιτικού κόστους. Ίσως αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης. Πιθανότατα ανησυχούν για το πολιτικό τους μέλλον. Το βέβαιο είναι πως αντιδρούν, δυσφορούν, απειλούν και στην καλύτερη περίπτωση απλώς γκρινιάζουν.
Τον τελευταίο καιρό η εικόνα της κυβέρνησης προβληματίζει. Τα πισωγυρίσματα στην πρόταση για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του κράτους, οι παλινωδίες στο θέμα της τακτοποίησης των ημιυπαίθριων, η ανταρσία στο νομοσχέδιο που αποτρέπει την κατάτμηση οικοπέδων σε προστατευόμενες περιοχές, η… κατανόηση για τους πρωταγωνιστές του κινήματος του τζάμπα, η ανοχή στα κρούσματα ωμής βίας είτε στα γήπεδα είτε στην Κερατέα, η αδράνεια απέναντι στην προκλητική επέκταση της ανυπακοής (ακόμη και σε νόμους που ψηφίστηκαν με συντριπτική πλειοψηφία) και η υποχώρηση ενώπιον εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία είναι τα πιο χτυπητά παραδείγματα.
Αυτή η στάση εκλαμβάνεται ως ένδειξη αδυναμίας και προσφέρει πολύ κακό παράδειγμα στους πολίτες. Δημιουργεί την αίσθηση της εξόφθαλμης αδικίας εις βάρος των συνεπών και νομοταγών. Ο κόσμος υποφέρει από τις αιματηρές θυσίες που υποχρεώθηκε να υποστεί, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό ανέχεται τις στερήσεις βαρυγκωμώντας. Θα εξαντληθεί, όμως, σύντομα η υπομονή του όταν διαπιστώνει ότι τα βάρη δεν μοιράζονται δίκαια. Ότι οι προνομιούχοι, είτε έχοντες και κατέχοντες είτε μέλη σκληρών συντεχνιών, διατηρούν τα κεκτημένα τους. Ότι αδιαφορούν για τις επιπτώσεις της επαναστατικής τους γυμναστικής στην οικονομία και στους μη προνομιούχους. Το αίτημα να εφαρμοστούν οι νόμοι και να τιμωρηθούν όσοι τους παραβαίνουν συστηματικά δεν είναι δίψα για εκδίκηση. Είναι το στοιχειώδες για οποιαδήποτε ευνομούμενη δημοκρατική Πολιτεία. Κι αυτό το καθήκον βαρύνει την κυβέρνηση.
Δεν πρόκειται να υποδείξουμε εμείς στον πρωθυπουργό τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Του μεταφέρουμε μόνο το «μούδιασμα» της βάσης, αίσθηση που έχουμε αποκομίσει από την επαφή μας με τους αναγνώστες. Μπορεί να φταίει η επικοινωνία, να ευθύνεται ο συντονισμός, να υπάρχει θέμα ανεπάρκειας προσώπων, να διαπιστωθούν αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές, να αποκαλυφθούν προσωπικές στρατηγικές. Ας προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του κυβερνητικού επιτελείου, σε ανασχηματισμό, σε αντικατάσταση στελεχών που δεν πιστεύουν την ακολουθούμενη πολιτική, σε ό,τι τέλος πάντων κρίνει πρόσφορο για να κυβερνηθεί ο τόπος αυτές τις κρίσιμες στιγμές.
Ο Γιώργος Παπανδρέου φέρεται αποφασισμένος να αναλάβει πρωτοβουλίες. Το μόνο που λέμε εμείς είναι ότι πρέπει να το κάνει σύντομα και χωρίς δισταγμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου