»Σκηνη κυνηγιου

του Δημήτρη Καμπουράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=5202

Ο κυνηγός σκαρφάλωνε ώρες πολλές στην πλαγιά με τη χαμηλή βλάστηση, μέχρι που έφθασε στο αχανές τροπικό οροπέδιο. Κουρασμένος και κάθιδρος καθώς ήταν, πέταξε πέρα το όπλο και το σακίδιο του, κάθισε κάτω από ένα χαμόδεντρο, ξεκρέμασε από τη ζώνη του το παγούρι με το νερό και το 'φερε στα χείλη του. Δεν πρόλαβε να πιει ούτε μισή γουλιά. Την ...είδε ξαφνικά να στέκεται απέναντι του ακίνητη και να τον εξετάζει με τα πέτρινα μάτια της. Είχε κάτι αφόρητα λάγνο πάνω της έτσι όπως στεκόταν μόλις ένα μέτρο μακριά του, κάτι που ο άνδρας δεν είχε ξαναβιώσει. Δεν ήταν η λαγνεία της γλυκύτητας και της οικειότητας, αλλά η λαγνεία του απρόσιτου και του επικίνδυνου. Χαμηλά στο υπογάστριο του ένιωσε εκείνη τη γνώριμη ζεστασιά του αρσενικού, μόνο που τώρα ήταν μια θέρμη διαφορετική, απότοκος όχι του συνηθισμένου πόθου αλλά του πόθου που γεννά ο φόβος. Ήθελε όσο τίποτα ν' απλώσει το χέρι και να την χαϊδέψει. Δεν το 'κανε, καθώς είδε στο βαθύ της βλέμμα να αντικατοπτρίζεται μια φράση χωρίς ιδιοκτήτη που έλεγε: "Θα μου τα κόψεις τα μήλα, αν δεν προλάβω να σου κόψω τα χέρια... ότι η αγάπη πόλεμος είναι."
Μετά η λιονταρίνα στράφηκε χωρίς να βιάζεται και απομακρύνθηκε περήφανα από τον άπνοο άνδρα, αφήνοντας του ένα ολόσωμο τρέμουλο που δεν θα ξεχνούσε ποτέ. Με τόσους κυνηγούς τριγύρω, η λιονταρίνα δεν είχε καμιά ελπίδα, όμως του συγκεκριμένου του το πήρε το τομάρι. Και την ανδρική ψυχή του μαζί.