Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

»Το στρωμα

της Ρέας Βιτάλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5294


Ζόρικη η νύχτα όταν εφημερεύει η συνείδηση. Χοντρή αγρύπνια. Την Πέμπτη παρέδωσα ένα κείμενο στο protagon που αφορούσε μια τραγική ιστορία σε μια υπόγεια διάβαση στο κέντρο της Αθήνας. Την Παρασκευή το απόγευμα έλαβα μια σειρά φωτογραφιών από τον Αντιδήμαρχο Αθηνών κ. Ανδρέα Βαρέλα που αποδείκνυαν τις άμεσες ενέργειες του για να... καθαριστεί ο χώρος. Νέος στο πόστο του. Πρώτη του Γενάρη ανέλαβε. Αναγνωρίζεις μ΄ευκολία τους «νεοαφιχθέντες» σε κυβερνητικές θέσεις. Έχουν αυθόρμητο λόγο, δεν κρύβονται, δηλώνουν μάχιμοι, διαθέτουν ανθρώπινα αντανακλαστικά και αντιδράσεις. Ωστόσο ελάχιστα ν΄αφουγκραστείς τις παύσεις στη συνομιλία βλέπεις να «σκάει κεφαλάκι» το δέος απέναντι σ΄έναν κρατικό μηχανισμό δαιδαλώδη που ακυρώνει κάθε προσπάθεια και κατασπαράζει κάθε διάθεση για δράση.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Υπάλληλοι με μάσκες και στολές. Σίγουρα θ΄ απορούσαν και οι ίδιοι για το ξεσηκωμό. Σαν να έπαιρναν μέρος σε παράσταση. Σε μασκαράτα. Φαντάζομαι τους διαλόγους «Μαλακίες δημοσιογράφων! Γέμισε ο κόσμος άστεγους και τοξικομανείς…Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τις υπόγειες διαβάσεις! Εδώ τρυπιούνται μπροστά στα μάτια μας. Πέφτουν αναίσθητοι σαν τις μύγες. Μέρα μεσημέρι! Για καινούργιο τόχουνε; Και ποιο συνεργείο καθαρισμού να κατεβεί; Ποιος να διακινδυνεύσει τη ζωή του για ένα μεροκάματο σε χώρο ξεχασμένο από την πολιτεία; Εκεί που δεν κατεβαίνει ούτε η αστυνομία; Άντε να ρίξουμε νερό να δούμε τι θα καταλάβουν»…Δεν θα είχαν άδικο. Μερικές ώρες μετά επισκέφτηκε το χώρο με τη φωτογραφική της μηχανή η δική μας Μαρία Μαράκη. Είχαν φύγει πια όλοι. Το καθήκον είχε επιτελεστεί. «Ήταν τρομακτικό. Φοβόμουν! Για να είμαι ειλικρινής βιαζόμουν να φωτογραφίσω και να τρέξω επάνω»…Κοιτάζω τις φωτογραφίες. Τα νερά που δεν είχαν στεγνώσει. Το δοχείο με το νέφτι πεταμένο άτσαλα από χέρι που ξεμπέρδεψε. Κοιτάζω ξανά και ξανά τις φωτογραφίες. Μια μαγνητίζει τα μάτια μου. Τσιμπάει τη συνείδηση. Την προσπερνάω…Ανώφελο. Ζόρικο πράγμα η εφημερία της συνείδησης. Δεν ξεφεύγεις. Δε πάει να βγάλεις φλας. Θα μείνεις θες δε θες κολλημένος πίσω από τη σκηνή. Στη φωτογραφία… Ένα στρώμα! Και μερικά σεντόνια με λουλούδια ροζ. Άραγε τι θα ένιωσε όταν το βρήκε στα σκουπίδια; Ανακούφιση; Χαρά; Για μια άστεγη ένα μαγαρισμένο στρώμα είναι περιουσία. Λόττο! Κουράστηκε να το μεταφέρει; Να τη βοήθησε κάποιος; Ανθίζουν φιλίες στα σκοτάδια; Και μετά; Γύρναγε όλη μέρα για τη δόση της…Και μετά; Ήταν το στρώμα το καταφύγιο; Ήταν η υπόγεια διάβαση σπίτι; Και τούτα τα νερά πιρουνιάζουν κόκαλα. Έχουν αισθήσεις άνθρωποι που κοιμούνται με αρουραίους αντάμα. Που κουρνιάζουν στα σκοτάδια και τους παίρνει ο ύπνος εκεί που αφοδεύουν. Σωματικές ανάγκες! Πώς λειτουργεί το σώμα; Από πού αντλεί πείσμα και λειτουργεί; Ένα στρώμα. Μια γυναίκα. Άνθρωπος; Ζώο;
Ωστόσο βρήκε τη δύναμη να πάει στο αστυνομικό τμήμα. Την έστειλαν πίσω. Ξαναγύρισε. Έπραξε το καθήκον της. Δεν λιποτάκτησε. Πόσοι και πόσοι υγιείς λιποτακτούν; Πόσοι και πόσοι σφυρίζουν αδιάφορα; Mια γυναίκα που κοιμόταν δίπλα σ΄ένα πτώμα….Με μόνη περιουσία ένα στρώμα σε μια υπόγεια διάβαση. Αξίζει αυτό σε άνθρωπο; Δικαιούμαστε να μιλάμε για πολιτισμό; Και γω τι έκανα; Τι σκατά νομίζω ότι κατάφερα; Ποιος ήταν ο στόχος; Αν δε λειτουργήσει μια σκυταλοδρομία φορέων και υπεύθυνων…Αν δε υπάρχουν «αγκαλιές»; Χώροι να υποδεχτούν. Τι κάναμε; Τι διάολο καταφέραμε; Στην πρώτη υπόγεια διάβαση ζούσε μια γυναίκα. Στην δεύτερη υπόγεια διάβαση ζούνε πέντε, έξη άνθρωποι. Στην τρίτη διψήφιος ο αριθμός…Όλη η Αθήνα μέρα τη μέρα μια υπόγεια διάβαση. Το στρώμα της! Τα σεντόνια της με τα ροζ λουλούδια…Που θα σέρνεται απόψε;

Δεν υπάρχουν σχόλια: