Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

».Τι πρεπει να κανουμε; Απαντα ο συνθετης Δημητρης Ζερβουδακης

tvxsteam

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης, των επιστημών και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του συνθέτη Δημήτρη Ζερβουδάκη.
Έχοντας ζήσει στις παρυφές της ...γενιάς της αντιπολίτευσης, βίωσα την ουσία της πολιτικής ως «δώρο».
Την συλλογικότητα ως αναγκαίο βήμα για την προσωπική μου χειραφέτηση.
Την συμμετοχή δια της φυσικής μου παρουσίας, ως ικανή και αναγκαία συνθήκη.
Όλα αυτά στο όνομα του όνειρου για περισσότερη, καλλίτερη μα και ουσιαστικότερη δημοκρατία.
Στο όνομα ενός οράματος για μια πιο δίκαιη κοινωνία!
Στο όνομα ενός υψηλού δείγματος, παγκόσμιου πολιτικού πολιτισμού, αυτό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973.
Θυμάμαι σύμπασα λοιπόν την Ελληνική κοινωνία, να συντονίζεται γύρω από το αίτημα των Θεσμικών αλλαγών.
Ήταν το νεότευκτο συλλογικό αίτημα κι ήταν πραγματικά καίριο!
Η συμμετοχή χάριζε ελπίδα!
Παρακαλώ λοιπόν να συνδυαστεί το παραπάνω πλαίσιο, με την παρουσία μιας αστικής τάξης στον τόπο μας, η οποία με βάση εγκυρότατες μελέτες, δεν διαθέτει καν το στοιχειώδες «πατριωτικό» φρόνημα.
Οι επιλογές της, από καταβολής Ελληνικού κράτους, αφορούν στην αναζήτηση του όποιου ξένου παράγοντα, θα την διευκόλυνε στην άσκηση της κυριαρχίας της!
Της είναι παντελώς άγνωστη η έννοια της Εθνικής Ανεξαρτησίας.Ενώ ασκείται στην άσκηση της πολιτικής «λιμοκτονίας», σε μια χώρα φτωχή, τραυματισμένη βαριά από τον Εμφύλιο και την δικτατορία που στο τέλος αποδείχτηκαν δικές της βασικές επιλογές!
Υποκριτικά λοιπόν λύνει το θέμα με λύσεις του τύπου «μαζική μετανάστευση» -και άλλες πιο «δραστικές» μα δεν είναι της παρούσης ίσως- με στόχο τον εξωραϊσμό και την εξισορρόπηση ενός άδικου κοινωνικά συστήματος, που πάλι αυτήν και μόνον αυτή θα εξυπηρετούσε ως «νικητή».
Στη συνέχεια ήρθε η «αλλαγή», αλιεύοντας σε θολά νερά, βαφτίζοντας ως «λαϊκό», στην πιο εκμαυλισμένη του μορφή, τον σύγχρονο καπιταλισμό!
Και όλοι εμείς να νοιώθουμε ηλίθιοι γιατί δεν λογάμε το Σκανδιναυικό μοντέλο από τη μια, μα και κουρασμένοι, δυσαρεστημένοι από την «ξύλινη» γλώσσα από την άλλη!
Διψασμένοι για κατανάλωση, μπροστά από τις λαμπυρίζουσες «οθόνες ψυχαναλυτές», να εναποθέτουμε το όποιο εναπομείναν φως του μέσα μας, στην υποκριτική σοσιαλδημοκρατία!
Που αβίαστα μας ορίζει και συνενόχους στο φαγοπότι τους!
Η αλήθεια είναι πως είμαστε συνένοχοι, γιατί τους ανεχόμαστε να μας κοροϊδεύουν στα μούτρα!
Τολμούν ακόμη να μιλούν για «ανάπτυξη».
Μήπως να σταματήσουμε να τους χαριζόμαστε ως αντικείμενα στυγνής εκμετάλλευσης;
Μήπως να ενδιαφερθούμε πραγματικά για το ποιος ζει δίπλα μας;
Μήπως να αρχίσουμε να μιλάμε πάλι από την αρχή;
Μήπως να δώσουμε χώρο στην τέχνη από την ψυχή μας;
Μήπως τελικά να σηκωθούμε λίγο μέσα μας!
Η μόνη μας λύση, είναι η αναζήτηση και αποκατάσταση του χαμένου μας κοινωνικού ιστού και το ΟΧΙ!

Δεν υπάρχουν σχόλια: