»Η συρραξη της ασπρης μπλουζας

του Δημήτρη Καμπουράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5219

Η συνδικαλιστική ηγεσία του ιατρικού κόσμου, έχει οδηγήσει τον κλάδο σε μια μετωπική και ολοκληρωτική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Αμύνονται; Ναι, αλλά αυτό δεν αρκεί για να δώσει λύση σ' όλα τα θέματα. Έφθασαν στις πιο ακραίες μορφές πάλης κινούμενοι σε ορισμένες περιπτώσεις στα όρια της νομιμότητας ή έστω της ηθικής νομιμοποίησης. Προχώρησαν σε απεργία διαρκείας, έκλεισαν τα ...ιατρεία πρωτοβάθμιας φροντίδας, ταλαιπώρησαν τους ασφαλισμένους, απείλησαν με κυρώσεις όσους συναδέλφους τους δεν ακολουθούν, κατέλαβαν το ισόγειο του υπουργείου, χρησιμοποίησαν όλες τις συνδικαλιστικές συμμαχίες τους από τους «συγγενείς» φαρμακοποιούς μέχρι τους απεργούς του ΟΑΣΑ. Δικαίωμα τους είναι αναμφιβόλως, εφόσον θεωρούν εαυτούς αμυνόμενους.Όμως, ανεξάρτητα αν ένα επιτελείο κάνει επίθεση ή υποχρεώνεται σε άμυνα, είναι υποχρεωμένο να μελετά τις συνθήκες. Το αξιόμαχο των δικών του μονάδων, τις εφεδρείες, την υποστήριξη του άμαχου πληθυσμού, τις δυνάμεις των αντιπάλων, κλπ. Αν δεν το κάνει, δεν είναι σοβαρό επιτελείο αλλά ανεύθυνο τσούρμο, άκρως επικίνδυνο κυρίως για τους δικούς του ανθρώπους. Ένα επιτελείο λοιπόν που οδηγεί το στράτευμα του κατ’ ευθείαν σε μια μάχη τελικής πτώσεως χωρίς ενδιάμεσο σταθμό, παίρνει ένα εξαιρετικά υψηλό ρίσκο. Η πρώτη μάχη να γίνει και η τελευταία. Ο πόλεμος να καταλήξει σε Βατερλό πριν καν αρχίσει. Όποιος στρατηγός γκρεμίζει τις γέφυρες που αφήνουν πίσω τους οι φαντάροι καθώς πορεύονται για τη μάχη, παίρνει το ρίσκο να μετατρέψει κάθε μικρή ήττα σε κανονική σφαγή καθώς έχουν αποκλειστεί οι δυνατότητες ελιγμών ή συντεταγμένης υποχώρησης. Μια τέτοια τακτική δεν δείχνει πάντα ηρωισμό, ενίοτε φανερώνει ανικανότητα, ανοησία, τυχοδιωκτισμό ή και ύποπτο σχεδιασμό. Αν ένας μακρύς αγώνας καταλήξει σε Κούγκι, έχουμε μια ηρωική πράξη. Αν ο αγώνας ξεκινήσει με Κούγκι, τι έχουμε; Ειδικά αν υπάρχει η υπόνοια ότι ο καλόγερος με τον πυρσό στο χέρι, θα την κοπανήσει από την πίσω πόρτα μόλις βάλει φωτιά και (εκμεταλλευόμενος τη φήμη του μπουρλοτιέρη) θα γίνει ηγούμενος σε διπλανό μοναστήρι...Ομολογώ ότι δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτή η σύρραξη. Με μία άλλη τακτική, με κάποιες κλιμακούμενες κινητοποιήσεις, μ’ έναν συνδυασμό διαλόγου και αγώνων, μπορεί οι γιατροί να κέρδιζαν πολλά απ’ αυτά που ζητούν. Διότι προφανώς δεν έχει σε όλα δίκιο η κυβέρνηση, όπως δεν έχουν σε όλα δίκιο και οι γιατροί. Αντ’ αυτού, η συνδικαλιστική τους ηγεσία επέλεξε τη μετωπική και χωρίς γυρισμό ρήξη. Με τον μαξιμαλιστικό στόχο «αποσύρετε το νομοσχέδιο ή απεργία διαρκείας», οδήγησαν την κυβέρνηση στην επιλογή να δώσει την τελική της μάχη με το σύνολο των αρχικών της θέσεων. Ουδείς αρνείται ότι με το νομοσχέδιο η κυβέρνηση επιτίθεται, όμως επικαλείται κοινωνική νομιμοποίηση γι' αυτή την πρωτοβουλία της. Παρά ταύτα, είναι γνωστό ότι τα νομοσχέδια φτιάχνονται έτσι ώστε να δίνεται το περιθώριο κάποιων βελτιώσεων στην διαπραγμάτευση που πάντα ακολουθεί. Η συνδικαλιστική ηγεσία των γιατρών δεν μπήκε καν στην διαπραγμάτευση αυτή. Πήγε κατ’ ευθείαν στο απώτατο όριο και αποφάσισε να αγωνιστεί μόνο γι’ αυτό, με σύνθημα «όλα ή τίποτα».Δικαίωμα της, ξαναλέω. Ο καθένας επιλέγει τη στιγμή, το μέρος και το όπλο με το οποίο θα δώσει τη μάχη του. Αν κάνει σωστές επιλογές κερδίζει τον πόλεμο και τη δόξα. Αν κάνει λάθος επιλογές, οδηγεί το στράτευμα του σε ήττα και σε σφαγή κι έχει να αντιμετωπίσει τα επίχειρα των επιλογών του, όχι μόνο από τους εχθρούς αλλά κυρίως από τους επιζήσαντες του ίδιου του στρατεύματος του. Διότι μετά από μια ολοκληρωτική ήττα, δεν υφίσταται πλέον στράτευμα να ξαναπολεμήσει και οι ρακένδυτοι ηττημένοι χλευάζουν ανηλεώς την ανυπόληπτη ηγεσία που θα τους ξανακαλέσει στα όπλα. Και βέβαια, οι νικητές κάνουν ότι τους καπνίσει χωρίς κανέναν πλέον φόβο ή ενδοιασμό. Ο αντίπαλος έχει φροντίσει να αυτοκτονήσει...