Έλενα Ακρίτα http://www.aixmi.gr/index.php/pername-kala-kamarinia-vgainei-skini/
Πολύ μου τη σπάει όταν βλέπω πολιτικούς και δημοσιογράφους να παρομοιάζουν τα του κοινοβουλίου με το θέατρο: «Παίζετε θέατρο, κύριε!», «Είστε πολύ κακός ηθοποιός» κι όλα αυτά τα σαχλά κι απαίδευτα…
Ο λόγος που εκνευρίζομαι δεν είναι γιατί σέβομαι την πολιτική: Είναι γιατί σέβομαι το... θέατρο. Οι βουλευτές αυτοί πιάνουν στο στόμα τους κάτι που ούτε το ξέρουν, ούτε θα το μάθουν ποτέ. Παραστάσεις βλέπουν μόνο ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ είναι επίσημη πρεμιέρα, ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ξέρουν από πριν ότι θα υπάρχουν κάμερες και φωτογράφοι. Τότε παθαίνουν έναν πολιτιστικό παροξυσμό, παίρνουν και τη σύζυγο με το παγιετέ μπολερό και τρέχουν.
Αρχίζει το εργάκι, ρίχνουν τον ύπνο της αρκούδας, τους ξυπνάει το χειροκρότημα κι αποθεώνουν την υπόκλιση. Μετά σπεύδουν στις κάμερες με ύφος Τένεσι Ουίλιαμς: «Ήταν μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια και οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους!». Γιατί παίζει να είχαν δώσει και τον χειρότερο; Να ξεράσω τώρα ή θα κάνω χάλια την Αιχμή;
Αποφεύγω λοιπόν, όπως ο διάολος το λιβάνι τέτοιους συνειρμούς. Αλλά αυτή η κυβέρνηση – και να θέλεις ν’ αγιάσεις, χαρά μου, δεν σ’ αφήνει! Κολάζεσαι η γυναίκα! Έτσι όπως βλέπεις τον θίασο επί σκηνής, σου έρχεται στη μνήμη αυτό το εμετικό κλισέ που πετάνε οι ηθοποιοί στη μούρη των πρωινάδικων όταν θέλουν να διαφημίσουν την παράσταση τους:
- Περνάμε καλά στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει στην σκηνή!
Καλά μιλάμε, τα μέλη του συγκεκριμένου κυβερνητικού σχήματος, πρέπει να περνάνε πολύ καλά στα παρασκήνια. Φαίνεται αυτό, κάνει μπαμ από χίλια μέτρα! Εκρήγνυται μπροστά στα μάτια μας αυτό το περίσσευμα αγάπης, η στοργή, η τρυφερότητα, τα βαθιά φιλικά αισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλον:
- Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο (σου)!
Περνάνε καλά στα καμαρίνια τα παιδιά… Κι αυτό βγαίνει στη σκηνή… Βγαίνει επίσης και στη μικρή οθόνη. Ξέρετε, το κλασικό το πλάνο που μπαίνουν ένας – ένας για υπουργικό συμβούλιο. Η κάμερα είναι τώρα… που να σου πω… πως κάνουμε το σταυρό με το δεξί το χεράκι; Καμία σχέση! Έξω αριστερά. Και περνάει ο θίασος να μπει μέσα. Και τη βλέπεις, αγάπη μου, την ξινίλα! Το βλέπεις το μάτι το στριτζωμένο, το κολλημένο χαμόγελο – η χαρά του συρραπτικού. Βλέπεις πως καρφώνουν το βλέμμα στην πλάτη του μπροστινού. Αυτό δεν είναι βλέμμα… Αυτό είναι «ένα μικρό μικρό μαχαίρι» που ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/pername-kala-kamarinia-vgainei-skini/
Ο λόγος που εκνευρίζομαι δεν είναι γιατί σέβομαι την πολιτική: Είναι γιατί σέβομαι το... θέατρο. Οι βουλευτές αυτοί πιάνουν στο στόμα τους κάτι που ούτε το ξέρουν, ούτε θα το μάθουν ποτέ. Παραστάσεις βλέπουν μόνο ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ είναι επίσημη πρεμιέρα, ΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ ξέρουν από πριν ότι θα υπάρχουν κάμερες και φωτογράφοι. Τότε παθαίνουν έναν πολιτιστικό παροξυσμό, παίρνουν και τη σύζυγο με το παγιετέ μπολερό και τρέχουν.
Αρχίζει το εργάκι, ρίχνουν τον ύπνο της αρκούδας, τους ξυπνάει το χειροκρότημα κι αποθεώνουν την υπόκλιση. Μετά σπεύδουν στις κάμερες με ύφος Τένεσι Ουίλιαμς: «Ήταν μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια και οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους!». Γιατί παίζει να είχαν δώσει και τον χειρότερο; Να ξεράσω τώρα ή θα κάνω χάλια την Αιχμή;
Αποφεύγω λοιπόν, όπως ο διάολος το λιβάνι τέτοιους συνειρμούς. Αλλά αυτή η κυβέρνηση – και να θέλεις ν’ αγιάσεις, χαρά μου, δεν σ’ αφήνει! Κολάζεσαι η γυναίκα! Έτσι όπως βλέπεις τον θίασο επί σκηνής, σου έρχεται στη μνήμη αυτό το εμετικό κλισέ που πετάνε οι ηθοποιοί στη μούρη των πρωινάδικων όταν θέλουν να διαφημίσουν την παράσταση τους:
- Περνάμε καλά στα καμαρίνια κι αυτό βγαίνει στην σκηνή!
Καλά μιλάμε, τα μέλη του συγκεκριμένου κυβερνητικού σχήματος, πρέπει να περνάνε πολύ καλά στα παρασκήνια. Φαίνεται αυτό, κάνει μπαμ από χίλια μέτρα! Εκρήγνυται μπροστά στα μάτια μας αυτό το περίσσευμα αγάπης, η στοργή, η τρυφερότητα, τα βαθιά φιλικά αισθήματα που τρέφουν ο ένας για τον άλλον:
- Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο (σου)!
Περνάνε καλά στα καμαρίνια τα παιδιά… Κι αυτό βγαίνει στη σκηνή… Βγαίνει επίσης και στη μικρή οθόνη. Ξέρετε, το κλασικό το πλάνο που μπαίνουν ένας – ένας για υπουργικό συμβούλιο. Η κάμερα είναι τώρα… που να σου πω… πως κάνουμε το σταυρό με το δεξί το χεράκι; Καμία σχέση! Έξω αριστερά. Και περνάει ο θίασος να μπει μέσα. Και τη βλέπεις, αγάπη μου, την ξινίλα! Το βλέπεις το μάτι το στριτζωμένο, το κολλημένο χαμόγελο – η χαρά του συρραπτικού. Βλέπεις πως καρφώνουν το βλέμμα στην πλάτη του μπροστινού. Αυτό δεν είναι βλέμμα… Αυτό είναι «ένα μικρό μικρό μαχαίρι» που ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/pername-kala-kamarinia-vgainei-skini/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου