»Πως ο Γιωργος νικησε τον Ιμπερ(ιαλισμο)

kassimatis@kathimerini.gr

Η νέα χρονιά ξεκίνησε με τον πολιτικό κόσμο σε δημιουργικό οργασμό. Ο μεν πρωθυπουργός προήδρευσε χθες σε σύσκεψη με θέμα εσωτερικής κατανάλωσης (πως η Ελλάδα θα ηγηθεί πανευρωπαϊκής πρωτοβουλίας για τη συλλογή υπογραφών υπέρ του ευρωομολόγου και τρέχα γύρευε...), ο δε αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε μαζέψει στενούς συνεργάτες του στο ...σπίτι και μαγείρευαν τον ανασχηματισμό στα ηγετικά κλιμάκια της Ν. Δ. Αλλά γι’ αυτά τα σοβαρά θέματα θα διαβάσετε σε άλλα σημεία της εφημερίδας, καθώς σήμερα η στήλη αφιερώνει τον χώρο της σε ένα έργο πολιτικής σκέψης, για το οποίο ισχυρίζομαι ότι, αν και άγνωστο στους πολλούς, αν και αγνοημένο από τους μελετητές των πολιτικών θεσμών μας, συνέβαλε στη διαμόρφωση της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης.
Κυκλοφόρησε το 1977 από τις εκδόσεις «Κέδρος», με τον τίτλο «Ιμπερ ο γίγαντας» και πρόκειται για μια ιστορία που απευθύνεται σε παιδιά. Εκτυλίσσεται σε μια «μικρή και πολύ μακρινή χώρα», όπου σε ένα χωριό «ζούσε και μεγάλωνε μέσα στους αιώνες» ένα πλάσμα μισό θεριό μισό άνθρωπος, ο Ιμπερ. Αυτός ο γίγαντας -ο δράκος του παραμυθιού μας- ζούσε σε ένα χρυσό κάστρο επάνω στο βουνό και διαφέντευε το χωριό. Οι χωρικοί είχαν ανάμικτα αισθήματα για τον Ιμπερ· τους προκαλούσε φόβο, αλλά και θαυμασμό. Ο γίγαντας, μία φορά κάθε χρόνο, επιβεβαίωνε την εξουσία του επί των χωρικών με τρόπο τελετουργικό: κατέβαινε από το κάστρο στο χωριό, ενώ οι υπηρέτες του (όλοι τους παιδιά του χωριού, διαλεγμένα ένα κι ένα) έσερναν δύο κάρα γεμάτα δώρα, ανάμεσά τους «τηλεοράσεις, ψυγεία, πλυντήρια κι ένα σωρό πράματα», τα οποία ο Ιμπερ μοίραζε στους κατοίκους. Σε αντάλλαγμα, μάζευε για τον εαυτό του τη σοδειά των χωρικών, «τα τσουβάλια με το ρύζι, το αλεύρι, τη ζάχαρη [...] ντενεκέδες με λάδια, καλάθια με τα πιο ωραία φρούτα και λαχανικά, αρνάκια, κατσικάκια...».
Θα έλεγε κανείς ότι η εξουσία του Ιμπερ ήταν ακλόνητη, αν στην ιστορία μας δεν υπήρχε ο Γιώργος. «Ο Γιώργος ήταν ένα πολύ απλό, πολύ ευγενικό παιδί και όμορφο με μεγάλα μάτια που έλαμπαν σαν αναμμένα κάρβουνα. Ο Γιώργος σκεφτόταν λίγο διαφορετικά από τους άλλους κι αυτό που σκεφτόταν τό ’λεγε πάντα ξεκάθαρα και ανοιχτά. Οι άλλοι τον άκουγαν πάλι, γιατί τα έλεγε όμορφα και ποτέ με πρόθεση να θίξει ή να βλάψει κανέναν». Σε τι οφείλετο η διαφορά του Γιώργου από τα άλλα παιδιά; «Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς του είχαν βοηθήσει τον Γιώργο στο να αποκτήσει αυτές τις ιδέες. [...] Ζούσαν πολύ δημοκρατικά και μεταχειρίζονταν όλα τα μέλη της οικογένειας με σεβασμό και ισοτιμία». Ο Γιώργος, λοιπόν, ήξερε: «Ποτέ δεν είχε πιστέψει ότι...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_04/01/2011_427465