»«Αξιζω τοσο, οσο αυτα για τα οποια φροντιζω»

Πέμη Ζούνη http://www.aixmi.gr/index.php/aksizo-toso-oso-afta-pou-frontizo/

Σε δύσκολες στιγμές, είτε συλλογικά είτε προσωπικά, ανατρέχω σχεδόν μηχανικά στα βιβλία μου. Αυτά που είναι σταθερή αναφορά και αυτά που στοιβάζονται περιμένοντας να διαβαστούν (είναι πολλά αυτά που μου έχουν ανοίξει την όρεξη σ΄ένα ράφι βιβλιοπωλείου και τα έχω αγοράσει για «όταν θα παροπλισθώ και θα έχω όλον τον χρόνο δικό μου).
Στα στενάχωρά μου λοιπόν χαζεύω.... τίτλους, ανοιγοκλείνω εξώφυλλα, χάνομαι σε τυχαίες παραγράφους, ξέροντας πως στο τέλος κάποιος θα μου απαντήσει. Κάπως θα σωθώ. Όλες οι απαντήσεις είναι εκεί. Το κλειδάκι ψάχνω.
Αυτές τις μέρες λοιπόν ήταν το «άσυλο» η αφορμή. Διάβαζα αναλύσεις και γνώμες κατεβατά. Ταραγμένες συνειδήσεις. Διλήμματα και ψευδοδιλήμματα. Συζητήσεις και αντεγκλίσεις. Δεν μιλάω για τους πολιτικούς χειρισμούς, που είναι εμφανείς και κατανοητοί. Μιλάω για τους ανθρώπους γύρω, φίλους και αγνώστους, που υπογράφουν καθημερινά – δηλωμένα ή ασυνείδητα – την πραγματική κρίση ενός λαού. Την βαθειά και ανελέητα υπαρξιακή. Ακραία η κατάσταση. Άρα, όλα τα σύνδρομα στη φόρα. Ενοχικά, εγωιστικά, κυνικά, αμυντικά. Σαν να λείπει το πλαίσιο αναφοράς. Σαν να λείπει το έρμα. Και μπερδεύονται και συνωστίζονται οι ιδεολογίες με τα ένστικτα, έτσι όπως γέρνει το πλοίο και μπατάρουν όλα απ΄τη μια μεριά.
Εντάξει, τουλάχιστον βγήκαν όλα στον αφρό, κάτι είναι κι αυτό. Διαταράχτηκε εκείνη η ραστώνη, η θελκτική και στείρα. Μας ξύπνησε επώδυνα το ερώτημα. Είμαστε κηφήνες; Είμαστε υπόλογοι; Είμαστε ήρωες; Είμαστε μάγκες; Είμαστε αξιοπρεπείς;
Δεν προτίθεμαι να απαντήσω. Απλούστατα γιατί είναι αυτονόητο. Είμαστε όλα αυτά, ίσως είμαστε ο λαός με τις μεγαλύτερες αντιφάσεις. Μόνο που τώρα πρέπει να διαλέξουμε τι θα καταδεχτούμε να είμαστε.
Νομίζω ότι πρέπει να...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/aksizo-toso-oso-afta-pou-frontizo/