»Ενας καποιος κυνοδοντας…

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ΝΕΑ

ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ θα την πω: τον ελληνικό κινηµατογράφο δεν τον αγαπώ. Ή δεν µ’ αγαπάει αυτός – δεν έχουµε κάνει πια και ενδελεχή ανάλυση της σχέσης µας. Τη δεκαετία του ‘80 που είχα πέσει στον έρωτά του, περνούσα τις άπειρες ώρες σε σινεφίλ αίθουσες και στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης... Μπαστακωµένη στο κάθισµα, ώωωρες ατελείωτες, παρέα µε τον... καηµό του κάθε πικραµένου σκηνοθέτη που ενθουσιωδώς χρηµατοδοτούσε το Ελληνικό Κέντρο Κινηµατογράφου από την τσέπη τη δική µου! ∆εν ήταν όλες οι ταινίες για τα µπάζα. Κάποιες βλέπονταν... Λίγες, ελάχιστες ήταν έως και καλές! Κι εκεί ακριβώς την πάταγα: έβλεπα µισό ή 1 λεπτό από την άριστη πρόθεση ενός σκηνοθέτη. Πήγαινα στην επόµενη ταινία του, ελπίζοντας ότι θα έχει ολοκληρώσει το όραµα που µου υποσχέθηκε στο πρωτόλειο. Κι έβλεπα του Γιάγκου το ταµπούρι. Αρες µάρες κουκουνάρες, δεύτερα και τρίτα επίπεδα που είχαν στήσει το πρώτο (επίπεδο) στο ραντεβού, πλάνα που άρχιζαν στα 25 µου χρόνια και τελείωναν στα 27 µου, εµµονικές ψυχώσεις που ποσώς µε αφορούσαν, ναρκισσισµούς και µια µόνιµη λογοδοσία τού ενός σκηνοθέτη προς τον άλλον: Η ταινία δεν ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4615559