Της Ελευθερίας Κανακάκη http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=7573&category_id=42&Itemid=21
Η πειθαρχία δεν επιβάλλεται με το ξύλο ·κακοποίηση αποτελεί ακόμα και το πιο φαινομενικά «αθώο» χτύπημα!
Η είδηση ήρθε ως συνέχεια της εξαιρετικής εκστρατείας «Σπάσε τη σιωπή! Σήμερα! Όχι αύριο!» του μη κερδοσκοπικού, φιλανθρωπικού σωματείου κατά της κακοποίησης του παιδιού «Ελίζα»: όλο και περισσότερα παιδιά τολμούν να ενημερώσουν τους δασκάλους και τους... καθηγητές τους, τη σχολική νοσοκόμα, τον οικογενειακό γιατρό ή και την αστυνομία ότι έχουν πέσει θύματα βίας!
Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν στις αρχές της εβδομάδας το φως της δημοσιότητας, μέσω του επιστημονικού εντύπου «Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine», κάτι λιγότερο από το 50% των κακοποιημένων παιδιών κι εφήβων προχώρησαν, το 2008, σε σχετική καταγγελία στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με το 1992 που, στο πλαίσιο παρόμοιας έρευνας η οποία είχε διεξαχθεί επίσης από το Πανεπιστήμιο του Νιου Χαμσάιρ σε δείγμα 4.500 10χρονων έως 17χρονων, το ποσοστό αυτό ανερχόταν μόλις στο 25%.
Το συγκλονιστικό είναι ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 58% απάντησε ότι είχε υποστεί διάφορες μορφές κακοποίησης τον περασμένο χρόνο, ενώ ήταν ακόμα υψηλότερο στην ερώτηση αν οι γονείς τους χρησιμοποιούν μεθόδους σωματικής τιμωρίας. Κι ενώ στον όρο «κακοποίηση» εντάσσονται ο εκφοβισμός, η παραμέληση, η συναισθηματική, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, σε κάθε περίπτωση ένα στα δύο παιδιά θα φέρει πάντα χαραγμένα στην ψυχή του -πολλές φορές, και στο σώμα του- τα σημάδια της βίας. Μόνο στην Ελλάδα, το 8% των ξυλοκοπημένων από τους γονείς τους παιδιών μένουν ανάπηρα, το 6% υποκύπτει στα βαριά τραύματά του και το 50% εμφανίζει σοβαρά προβλήματα μνήμης, σύνθετης σκέψης, συγκέντρωσης, αλλά και συμπεριφοράς ·από τα 28.000 Ελληνόπουλα-θύματα βίας το χρόνο, τουλάχιστον τα μισά εκδηλώνουν επιθετικότητα, παραβατικότητα, κατάθλιψη ή και τάσεις αυτοκτονίας, ενώ έχουν 30% πιθανότητες να κακοποιήσουν μελλοντικά τα δικά τους παιδιά. Ακόμα ένα στοιχείο ντροπής: 7.500 από αυτά που μεταφέρονται στο νοσοκομείο, δεν έχουν συμπληρώσει καν τον πέμπτο χρόνο ζωής τους!
Η σωματική τιμωρία των παιδιών απαγορεύεται πλέον και με νόμο από την ελληνική πολιτεία. Παρόλα αυτά, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, εν είδει χαστουκιού ή μιας… ξυλιάς στον ποπό, η πλειοψηφία των γονιών συνεχίζει να τη χρησιμοποιεί σαν μέσο πειθαρχίας ·είναι τελικά τόσο δύσκολο να επιβληθούμε με τα λόγια και, συγχρόνως, να διδάξουμε στο παιδί πως οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά ή και «έκρηξη» πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται με θετική διάθεση και -κυρίως- ψυχραιμία;
Σύμφωνα με σχετικές οδηγίες της Αμερικανικής Παιδιατρικής Εταιρίας, κανένα απολύτως χτύπημα δεν είναι «για την προστασία» του παιδιού ·ακόμα και το πιο «απαλό», στο χεράκι του, επειδή πήγε να βάλει το δαχτυλάκι του σε κάποια πρίζα. «Να το τιμωρείτε στερώντας του ένα προνόμιο όπως, για παράδειγμα, να δει το αγαπημένο του πρόγραμμα στην τηλεόραση, κι όχι με σωματική βία. Επίσης, να μην του αποδίδετε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που υπονομεύουν την αυτοπεποίθησή του και, μόλις νιώσετε ότι το αδικήσατε ή ξεπεράσετε τα όρια, ζητήστε του συγγνώμη. Τέλος, αν διαπιστώσετε ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τη συμπεριφορά σας, απευθυνθείτε άμεσα σε έναν ειδικό και ζητήστε βοήθεια», διαβάζουμε και στο http://www.e-child.gr/ ·την ιστοσελίδα της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρίας. Για να μην φτάσετε όμως σε αυτό το σημείο και για να αποφύγετε, γενικότερα, τα κακώς κείμενα…
…δώστε προτεραιότητα στην επικοινωνία. Μην απαιτείτε από το παιδί να κάνει κάτι μόνο και μόνο επειδή «έτσι πρέπει» (όπως, για παράδειγμα, να είναι πάντα ευγενικό με τους συγγενείς και τους φίλους σας), αλλά εξηγήστε του το «γιατί», ώστε να μην αναρωτηθεί για τις αξίες και τα «ιδιοτελή» σας κίνητρα. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο ν' αποκτήσει από πολύ νωρίς επίγνωση ότι δεν είστε διατεθειμένοι να δέχεστε άσχημα φερσίματα.
…οριοθετήστε τις απαιτήσεις σας ανάλογα με την ηλικία του. Για παράδειγμα, μην περιμένετε από ένα 3άχρονο να λέει συνεχώς την αλήθεια, αφού ακόμα δεν έχει κατανοήσει πλήρως τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και (γόνιμης) φαντασίας.
…ξεκαθαρίστε τις προσδοκίες σας. Συγχρόνως, όμως, κάντε διάφορες εναλλακτικές προτάσεις, προσφέροντας στο παιδί δυνατότητα επιλογής κι επιτρέποντάς του να συμμετέχει στη «διαπραγματευτική» διαδικασία. Μην του λέτε, για παράδειγμα, να είναι γενικά και... αόριστα πιο τακτικό, αλλά ότι οφείλει να τακτοποιεί το δωμάτιό του, αφήνοντας στην κρίση του αν αυτό θα γίνεται μετά το διάβασμα ή λίγο πριν το φαγητό. Οι «απαιτήσεις» σας, πάντως, πρέπει να είναι εξίσου σαφείς με τις οδηγίες σας.
…μην αποδοκιμάζετε το ίδιο, αλλά συγκεκριμένες πράξεις του (μην του «κολλήσετε», δηλαδή, την ταμπέλα του «επιθετικού» επειδή χτύπησε ένα συμμαθητή του), μη χρησιμοποιείτε απαξιωτικές φράσεις (για παράδειγμα, «τα θέλεις όλα δικά σου, αλλά εσύ ποτέ δε μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου!»), που πιθανόν να μεταφραστούν ως έλλειψη εμπιστοσύνης από μέρους σας, και μην το μειώνετε συγκρίνοντάς το με τα αδέρφιά του ή άλλα συνομήλικα.
…μην προσπαθείτε να «αλλάξετε» το παιδί σας, αλλά να δεχτείτε την έμφυτη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του. Δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια ·καθένας έχει συγκεκριμένα όρια, ικανότητες και ταλέντα όπως, εξάλλου, κι οι γονείς οι οποίοι έχουν τα «δυνατά» και τα «αδύνατά» τους σημεία.
Θα «κλείσουμε» με την επισήμανση του καθηγητή ψυχολογίας Jerry L. Wyckoff και της εκπαιδευτικού γονέων-δημοσιογράφου Barbara Unell, συγγραφείς αμφότεροι του «Οδηγού επιβίωσης με παιδιά προσχολικής ηλικίας» με τίτλο «Πειθαρχία χωρίς φωνές και ξύλο»: «Τη στιγμή που ένα παιδί χάνει τον έλεγχο, εμείς πρέπει να είμαστε σε θέση να διατηρούμε το δικό μας ·με τον τρόπο αυτό, το παιδί δε βελτιώνει απλώς τη συμπεριφορά του, αλλά αναπτύσσει δεξιότητες για να πετύχει στη ζωή του ως ενήλικας.»
Ελευθερία Κανακάκη
Η είδηση ήρθε ως συνέχεια της εξαιρετικής εκστρατείας «Σπάσε τη σιωπή! Σήμερα! Όχι αύριο!» του μη κερδοσκοπικού, φιλανθρωπικού σωματείου κατά της κακοποίησης του παιδιού «Ελίζα»: όλο και περισσότερα παιδιά τολμούν να ενημερώσουν τους δασκάλους και τους... καθηγητές τους, τη σχολική νοσοκόμα, τον οικογενειακό γιατρό ή και την αστυνομία ότι έχουν πέσει θύματα βίας!
Σύμφωνα με στοιχεία που είδαν στις αρχές της εβδομάδας το φως της δημοσιότητας, μέσω του επιστημονικού εντύπου «Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine», κάτι λιγότερο από το 50% των κακοποιημένων παιδιών κι εφήβων προχώρησαν, το 2008, σε σχετική καταγγελία στις ΗΠΑ, σε αντίθεση με το 1992 που, στο πλαίσιο παρόμοιας έρευνας η οποία είχε διεξαχθεί επίσης από το Πανεπιστήμιο του Νιου Χαμσάιρ σε δείγμα 4.500 10χρονων έως 17χρονων, το ποσοστό αυτό ανερχόταν μόλις στο 25%.
Το συγκλονιστικό είναι ότι ποσοστό μεγαλύτερο του 58% απάντησε ότι είχε υποστεί διάφορες μορφές κακοποίησης τον περασμένο χρόνο, ενώ ήταν ακόμα υψηλότερο στην ερώτηση αν οι γονείς τους χρησιμοποιούν μεθόδους σωματικής τιμωρίας. Κι ενώ στον όρο «κακοποίηση» εντάσσονται ο εκφοβισμός, η παραμέληση, η συναισθηματική, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, σε κάθε περίπτωση ένα στα δύο παιδιά θα φέρει πάντα χαραγμένα στην ψυχή του -πολλές φορές, και στο σώμα του- τα σημάδια της βίας. Μόνο στην Ελλάδα, το 8% των ξυλοκοπημένων από τους γονείς τους παιδιών μένουν ανάπηρα, το 6% υποκύπτει στα βαριά τραύματά του και το 50% εμφανίζει σοβαρά προβλήματα μνήμης, σύνθετης σκέψης, συγκέντρωσης, αλλά και συμπεριφοράς ·από τα 28.000 Ελληνόπουλα-θύματα βίας το χρόνο, τουλάχιστον τα μισά εκδηλώνουν επιθετικότητα, παραβατικότητα, κατάθλιψη ή και τάσεις αυτοκτονίας, ενώ έχουν 30% πιθανότητες να κακοποιήσουν μελλοντικά τα δικά τους παιδιά. Ακόμα ένα στοιχείο ντροπής: 7.500 από αυτά που μεταφέρονται στο νοσοκομείο, δεν έχουν συμπληρώσει καν τον πέμπτο χρόνο ζωής τους!
Η σωματική τιμωρία των παιδιών απαγορεύεται πλέον και με νόμο από την ελληνική πολιτεία. Παρόλα αυτά, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, εν είδει χαστουκιού ή μιας… ξυλιάς στον ποπό, η πλειοψηφία των γονιών συνεχίζει να τη χρησιμοποιεί σαν μέσο πειθαρχίας ·είναι τελικά τόσο δύσκολο να επιβληθούμε με τα λόγια και, συγχρόνως, να διδάξουμε στο παιδί πως οποιαδήποτε αρνητική συμπεριφορά ή και «έκρηξη» πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται με θετική διάθεση και -κυρίως- ψυχραιμία;
Σύμφωνα με σχετικές οδηγίες της Αμερικανικής Παιδιατρικής Εταιρίας, κανένα απολύτως χτύπημα δεν είναι «για την προστασία» του παιδιού ·ακόμα και το πιο «απαλό», στο χεράκι του, επειδή πήγε να βάλει το δαχτυλάκι του σε κάποια πρίζα. «Να το τιμωρείτε στερώντας του ένα προνόμιο όπως, για παράδειγμα, να δει το αγαπημένο του πρόγραμμα στην τηλεόραση, κι όχι με σωματική βία. Επίσης, να μην του αποδίδετε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που υπονομεύουν την αυτοπεποίθησή του και, μόλις νιώσετε ότι το αδικήσατε ή ξεπεράσετε τα όρια, ζητήστε του συγγνώμη. Τέλος, αν διαπιστώσετε ότι δεν μπορείτε να ελέγξετε τη συμπεριφορά σας, απευθυνθείτε άμεσα σε έναν ειδικό και ζητήστε βοήθεια», διαβάζουμε και στο http://www.e-child.gr/ ·την ιστοσελίδα της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρίας. Για να μην φτάσετε όμως σε αυτό το σημείο και για να αποφύγετε, γενικότερα, τα κακώς κείμενα…
…δώστε προτεραιότητα στην επικοινωνία. Μην απαιτείτε από το παιδί να κάνει κάτι μόνο και μόνο επειδή «έτσι πρέπει» (όπως, για παράδειγμα, να είναι πάντα ευγενικό με τους συγγενείς και τους φίλους σας), αλλά εξηγήστε του το «γιατί», ώστε να μην αναρωτηθεί για τις αξίες και τα «ιδιοτελή» σας κίνητρα. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο ν' αποκτήσει από πολύ νωρίς επίγνωση ότι δεν είστε διατεθειμένοι να δέχεστε άσχημα φερσίματα.
…οριοθετήστε τις απαιτήσεις σας ανάλογα με την ηλικία του. Για παράδειγμα, μην περιμένετε από ένα 3άχρονο να λέει συνεχώς την αλήθεια, αφού ακόμα δεν έχει κατανοήσει πλήρως τη διαφορά μεταξύ πραγματικότητας και (γόνιμης) φαντασίας.
…ξεκαθαρίστε τις προσδοκίες σας. Συγχρόνως, όμως, κάντε διάφορες εναλλακτικές προτάσεις, προσφέροντας στο παιδί δυνατότητα επιλογής κι επιτρέποντάς του να συμμετέχει στη «διαπραγματευτική» διαδικασία. Μην του λέτε, για παράδειγμα, να είναι γενικά και... αόριστα πιο τακτικό, αλλά ότι οφείλει να τακτοποιεί το δωμάτιό του, αφήνοντας στην κρίση του αν αυτό θα γίνεται μετά το διάβασμα ή λίγο πριν το φαγητό. Οι «απαιτήσεις» σας, πάντως, πρέπει να είναι εξίσου σαφείς με τις οδηγίες σας.
…μην αποδοκιμάζετε το ίδιο, αλλά συγκεκριμένες πράξεις του (μην του «κολλήσετε», δηλαδή, την ταμπέλα του «επιθετικού» επειδή χτύπησε ένα συμμαθητή του), μη χρησιμοποιείτε απαξιωτικές φράσεις (για παράδειγμα, «τα θέλεις όλα δικά σου, αλλά εσύ ποτέ δε μοιράζεσαι τα παιχνίδια σου!»), που πιθανόν να μεταφραστούν ως έλλειψη εμπιστοσύνης από μέρους σας, και μην το μειώνετε συγκρίνοντάς το με τα αδέρφιά του ή άλλα συνομήλικα.
…μην προσπαθείτε να «αλλάξετε» το παιδί σας, αλλά να δεχτείτε την έμφυτη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του. Δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια ·καθένας έχει συγκεκριμένα όρια, ικανότητες και ταλέντα όπως, εξάλλου, κι οι γονείς οι οποίοι έχουν τα «δυνατά» και τα «αδύνατά» τους σημεία.
Θα «κλείσουμε» με την επισήμανση του καθηγητή ψυχολογίας Jerry L. Wyckoff και της εκπαιδευτικού γονέων-δημοσιογράφου Barbara Unell, συγγραφείς αμφότεροι του «Οδηγού επιβίωσης με παιδιά προσχολικής ηλικίας» με τίτλο «Πειθαρχία χωρίς φωνές και ξύλο»: «Τη στιγμή που ένα παιδί χάνει τον έλεγχο, εμείς πρέπει να είμαστε σε θέση να διατηρούμε το δικό μας ·με τον τρόπο αυτό, το παιδί δε βελτιώνει απλώς τη συμπεριφορά του, αλλά αναπτύσσει δεξιότητες για να πετύχει στη ζωή του ως ενήλικας.»
Ελευθερία Κανακάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου