»Η εκτακτη εισφορα

Στέλιος Μάινας http://www.aixmi.gr/index.php/i-ektakti-eisfora/

Στο σχολειό, η ωραιότερη ώρα μας ήταν το διάλειμμα. Μετά από την ενδιαφέρουσα γεωγραφία, ή τη συμπαθή γραμματική, με μελανωμένα δάχτυλα και το χνώτο μας να μυρίζει απ’ την πείνα, ακούγοντας το κουδούνι του επιστάτη, βγαίναμε απ’ το προαύλιο του παλιού νεοκλασικού, για να πιούμε νερό, σαν τα κατσικάκια, στις βρώμικες στέρνες του 4ου Δημοτικού της Αθηναϊκής μου γειτονιάς.
Γιατί νερό πίνανε τότε τα ...παιδάκια, άντε να έτρωγαν και ένα σουσαμένιο κουλουράκι που η μάνα έβαζε στην τσάντα, προσεκτικά τυλιγμένο με χαρτοπετσέτες, μη λερώσουν τα τετράδια…
Υπήρχαν, βέβαια, και οι εξαιρέσεις, όπως ο μελαχρινός Ρομά, που ο δάσκαλος προς παραδειγματισμό του άδειαζε την τσάντα στην έδρα, γεμάτη βιβλία και τηγανιτές σαρδέλες, κι άντε κανα ακόμα παιδί να κουβαλά λίγο μορταδέλα, ή κανα κομμάτι τυρί.
Γι αυτό το διάλειμμα αναλωνόταν στο «φάτε μάτια ψάρια» απ’ το περίπτερο του κυρ Αναστάση που ορθωνόταν σαν φορτωμένη καραβέλα μ’ όλα τα εξωτικά -για μας- καλούδια…. Γκοφρέτες, τσιχλόφουσκες, σοκολάτες, καραμέλες, κι εκεί πίσω απ’ το θολό τζάμι τροφαντές πολύφυλλες τυρόπιτες.
Κάποια, ελάχιστα παιδιά, έβγαζαν απ’ τη τσέπη το πενηνταράκι κι αγόραζαν τη τυρόπιτα, κάποια, διαλανθάνοντας της προσοχής του περιπτερά, έκλεβαν καμιά σοκολάτα που μοστραριζόταν μπρος τα παιδικά μάτια.
Γέρναγε ο περιπτεράς, λιγόστευε και το εμπόρευμα, και έτσι στο ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/i-ektakti-eisfora/