»Ένα παιδΙ καταχωνιΑζει τ’ αστρα

του Δημήτρη Καμπουράκη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.dolce&id=4730

Η μικρούλα, κάθε φορά που καταφέρνει να ξεφύγει απ’ την επιτήρηση της γιαγιάς της, πάει και κάθεται ολομόναχη στην άκρη της βεράντας. Από τον τέταρτο όροφο όλα φαντάζουν σαν παιχνίδια κάτω στον δρόμο, μα η μικρή προτιμά να υψώνει το κεφάλι και να κοιτάζει τον ουρανό. Ειδικά τα βράδια. Όχι, δεν έχει διαβάσει Λουντέμη το κοριτσάκι. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είναι μόλις πέντε χρονών. Δεν έχει ακούσει τίποτα για τον... Μέλιο, ούτε μοιάζει μ’ αυτόν. Εκείνος ήταν μελαχρινούλης με βλέμμα υποψιασμένο από τις πρώιμες δυσκολίες της ζωής. Η μικρούλα μας είναι καστανόξανθη, με μακριά βοστρυχωτά μαλλιά και δυο αθώα γαλαζοπράσινα μάτια, όμοια με μάτια αγγέλου. Μεγαλώνει με αγάπη και ασφάλεια. Κι όμως, αυτό το βλέμμα που το χρώμα του μοιάζει να βγήκε απ’ τους βυθούς των τροπικών, κατευθύνεται συνεχώς προς τα πάνω. Γιατί;Η μικρούλα δεν ξέρει τι είναι αυτό που την τραβά προς τα χιλιάδες λυχναράκια που κρέμονται στην άκρη του σκοτεινού στερεώματος. Έχει ένα σπίτι φωτεινό και οικείο, το δωμάτιο της είναι γεμάτο χαρούμενα χρώματα, η τηλεόραση δείχνει εκατομμύρια εικόνες μέσα σε λίγη ώρα, τι λοιπόν βρίσκει σε τούτα τα ακίνητα μακρινά φωτάκια; Τα παιδιά θέλουν κίνηση και εναλλαγές, όμως η μοναδική δραστηριότητα που έχουν αυτά τα ουράνια λαμπιόνια είναι να τρεμοσβύνουν πότε-πότε, λες και τελειώνει το ηλεκτρικό που τα τροφοδοτεί. Γιατί τη γοητεύουν τόσο πολύ; Γιατί τα παρατηρεί με τις ώρες; Το κοριτσάκι δεν αναρωτιέται. Είναι πολύ μικρή για να έχει συνείδηση των πράξεων της.Εκείνος όμως αναρωτιέται. Συχνά πετάγεται μέσα στη νύχτα απ’ το κρεβάτι του και ανάβει τσιγάρο κάθιδρος. Δεν φοβάται εύκολα ανθρώπους, τρέμει όμως τα σκοτεινά στερεώματα που καταλαμβάνουν τις παιδικές ψυχές. Με τους μεγάλους είναι θεριό ανήμερο, όμως νιώθει τα γόνατα του να λυγίζουν μπροστά σ’ ένα παιδικό δαχτυλάκι που υψώνεται αργά προς το σύμπαν και δείχνει ένα-ένα τ’ αστέρια. Προσπαθεί να διακρίνει το ασημένιο νήμα που ενώνει τα γαλαζοπράσινα μάτια με τον σκοτεινό ουρανό, αυτή την αόρατη γραμμή που κατεβάζει άστρα και τα καταχωνιάζει αριθμημένα στα υγρά κελάρια του παιδικού ασυνείδητου. Ψυχανεμίζεται πως σ’ αυτά τα κελάρια έχει μπει ήδη σε κίνηση κάποια αναπάντεχη μεταβολή, κάποια δυσανάγνωστη ζύμωση που αλλάζει την υφή των πραγμάτων.Κάτι επωάζεται εκεί μέσα, κάτι που κινείται πέρα απ’ τα σχέδια και τα όρια, κάτι που αλλάζει τα αισθήματα και τα χρώματα. Φοβάται φρικτά. Υποψιάζεται ότι κάθε φωτεινό σημάδι που μπαίνει σήμερα στα υπόγεια της παιδικής ψυχής, προμηνύει κι ένα μελλοντικό αδυσώπητο βλέμμα, όταν το τρυφερό γαλοζοπράσινο των αγγέλων θα έχει μεταλλαχθεί σε πέτρινο τιρκουάζ των μαγισσών. Κι αυτός ο πανίσχυρος, τρέμει σαν ψάρι όταν σκέφτεται τη στιγμή που θα ‘χουν τελειώσει τ’ άστρα και οι αριθμοί τους. Τότε που η (μεγαλωμένη;) μικρή θα στραφεί με το τιρκουάζ βλέμμα της και θα του ζητήσει απάντηση. Όχι απαντήσεις (αυτές είναι πανεύκολες), αλλά απάντηση. Τι θα ‘χει να της πει τότε, γαμώτο;