»Η κρυμμενη αληθεια του σπιτιου

της Μαρίας Χούκλη http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4749

Οι απλές αλήθειες είναι συνήθως μπροστά στα μάτια μας, αλλά αποφεύγουμε να τις ονοματίσουμε γιατί μας τρομάζουν. Είναι τα τρωτά σημεία ενός ανθρώπου, ενός συστήματος, μιας κοινωνίας, “the skeleton in the cupboard” και το “hometruth”, όπως λένε οι Άγγλοι. Περάσαμε το 2010 με αυτομαστίγωμα, με πικρές παραδοχές για τα λάθη του παρελθόντος, με αλληλο-καρφώματα και ξεσπάσματα αιματηρής βίας. Είπαμε κατάμουτρα ο ...ένας στον άλλον πολλά -ξεράσαμε χολή και φθόνο ως άτομα, ως επαγγελματικές ομάδες, ως πολίτες προς πολιτικούς ως δημόσιος τομέας εναντίον του ιδιωτικού και αντιστρόφως- όμως, μπήκαμε στο 2011, και το “πτώμα είναι ακόμη μέσα στη ντουλάπα”.
Διανύουμε την πιο σύνθετη, πολύπλευρη και επικίνδυνη για το μέλλον της χώρας κρίση και η “αλήθεια του σπιτιού” μένει κρυμμένη. 'Η μάλλον λέγεται με μισόλογα που σπεύδουν να τα ξορκίσουν οι κυβερνώντες και δεν θέλουμε να τα ακούσουμε οι κυβερνώμενοι γιατί ελπίζουμε ότι στο τέλος κάτι θα γίνει και θα σωθεί η παρτίδα και η πατρίδα.Μόνο που αυτή η κρίση δεν είναι συγκυριακή αναποδιά, μια συνήθης οικονομική κάμψη που αργά η γρήγορα θα παρέλθει. Όσοι γνωρίζουν, λένε με βεβαιότητα ότι είναι τρικυμία ικανή να γκρεμίσει τους πάντες και τα πάντα. Κανείς δεν θα μείνει αλώβητος, θα πριονιστούν όλοι και όλα αν δεν κατανοήσουμε ότι όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι μαζί θα καταποντιστούμε. Ακόμη κι αν τακτοποιηθούν -ελέω Ευρώπης- τα λογιστικά του θηριώδους δανεισμού μας, τα πραγματικά ελλείμματα της χώρας θα χάσκουν: δεν έχουμε αποφασίσει προς τα πού θα πάει η χώρα, τι θα παράγει και θα εξάγει για να δημιουργεί πλούτο. Ποιό θα είναι το οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθήσει, πώς θα αποκτούν αληθινή γνώση οι νέοι άνθρωποι, τι θα σπείρουμε για να έχουμε να θερίσουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά (οι επιδοτήσεις που ήταν “μια κάποια λύση” τελειώνουν, οι αγρότες το έχουν συνειδητοποιήσει;) Μόνον όταν ο “αχανής ενδιάμεσος κοινωνικός χώρος” στον οποίον ανήκουμε οι περισσότεροι, αντιληφθεί ότι πρέπει όχι να αποδεχόμαστε παθητικά το μοιραίο, κλαίγοντας για τις χαμένες θέσεις στη διαφθορά και την απώλεια της άκοπης μικροεξουσίας, τα χωρίς ιδρώτα εισοδήματα και την κρατικοδίαιτη “επιχειρηματικότητα”, μόνον όταν υποχωρήσουμε όλοι από τα διαβόητα και στρεβλά κεκτημένα με προστασία των αληθινά ανήμπορων, τότε μόνο μπορούμε να αποφύγουμε την γκρίζα ζώνη της μιζέριας και της πολυετούς επισφάλειας. Αντέχουμε να ανοίξουμε τη ντουλάπα;