»Κοινωνια α λα καρτ!

Πες τα, ρε Νικολά, γιατί κανένας άλλος δεν τολμάει να τα βάλει με τις τράπεζες!


I. Κ. Πρετεντέρης ΒΗΜΑ

Ακούω το επιχείρημα: Πόσο σοβαρό πρόβλημα είναι που τριακόσιοι λαθρομετανάστες πήγαν να κάνουν απεργία πείνας στη Νομική; Είναι τόσο σοβαρό ώστε να κινητοποιηθεί όλη η χώρα, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Αρχιεπίσκοπο ως τους αρχηγούς των κομμάτων και τον δήμαρχο Αθηναίων, για να αντιμετωπιστεί; Ακούω και άλλο επιχείρημα: Γιατί τίθεται θέμα κατάργησης του... πανεπιστημιακού ασύλου κάθε φόρα που δέκα κατατρεγμένοι καταφεύγουν σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο; Είναι τόσο σοβαρό ώστε να αντιμετωπιστεί με ολοσχερή κατάργηση του ασύλου; Ομολογώ ότι και τα δύο επιχειρήματα έχουν μια λογική. Η οποία όμως αποδυναμώνεται σοβαρά αν εντάξεις τις περιπτώσεις στο πρόβλημα. Διότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι καταληψίες της Νομικής ούτε το άσυλο της Νομικής. Το πρόβλημα είναι ότι η ελληνική κοινωνία συντηρεί νησίδες ανομίας και εθίζεται σε μια επιλεκτική εφαρμογή του δικαίου και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτό. Ενα πρόβλημα που γίνεται ακόμη σοβαρότερο όταν η ανομία μετατρέπεται σε διεκδίκηση και όταν η παρανομία βαφτίζεται «κίνημα». Αλλοι κλείνουν το λιμάνι. Αλλοι αποφάσισαν να μην πληρώνουν διόδια. Αλλοι ξηλώνουν τις μπάρες. Αλλοι δεν κόβουν εισιτήριο στις αστικές συγκοινωνίες. Αλλοι μπαίνουν και ζουν παράνομα στη χώρα μας. Αλλοι καταφεύγουν στο Πολυτεχνείο και φτιάχνουν μολότοφ ή ντιλάρουν ηρωίνη. Αλλοι (οι περισσότεροι, δυστυχώς) δεν πληρώνουν φόρους. Ολοι αυτοί παραβιάζουν τον νόμο- τον καλό ή τον κακό νόμο, αδιάφορο... Και όλοι έχουν μια δικαιολογία, ένα ελαφρυντικό ή έναν συμψηφισμό να επικαλεστούν. Κοινωνία α λα καρτ!Για να δανειστώ όμως μια γνωστή φράση του Ρόναλντ Ρίγκαν (που αυτή την εβδομάδα θα γινόταν 100 ετών), «κάθε φορά που παραβιάζεται ένας νόμος δεν φταίει η κοινωνία αλλά εκείνος που τον παραβιάζει». Δεξιάντζα ο Ρίγκαν, θα μου πείτε. Ναι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση έχει δίκιο. Να το λοιπόν το πρόβλημα. Το άσυλο και η κατάληψη και τα διόδια και οι λαθρομετανάστες και η φοροδιαφυγή αποτελούν συγκεκριμένες εκφράσεις μιας πολύ μεγαλύτερης απειλής: της έμπρακτης αμφισβήτησης του κράτους δικαίου και της συντεταγμένης Πολιτείας. Ορισμένοι το επιδιώκουν ρητά. Υπάρχουν, ας πούμε, δυνάμεις στην Αριστερά που θεωρούν ότι η έννομη τάξη δεν είναι παρά η έκφραση του αστικού καθεστώτος. Και όταν διαλυθεί η πρώτη, θα πληγεί ανεπανόρθωτα το δεύτερο. Ετσι, στη συγκεκριμένη περίπτωση των λαθρομεταναστών, οι δυστυχείς αυτές υπάρξεις πέφτουν θύματα ενός διπλού δουλεμπορίου. Τους εκμεταλλεύονται οι έμποροι των κορμιών τους. Τους εκμεταλλεύονται και οι έμποροι των δικαιωμάτων τους. Οι πρώτοι τούς έφεραν στην Ελλάδα. Οι δεύτεροι τους έσυραν στη Νομική. Υπό αυτή την έννοια, κάτι που φάνηκε ως υπερβολική αντίδραση της κοινωνίας απέναντι σε μια απλή απεργία πείνας δεν είναι παρά η σχεδόν ανακλαστική αντίδρασή της σε μια ορατή απειλή. Ολοι καταλάβαμε περί τίνος επρόκειτο. Και όλοι αντιδράσαμε σε αυτό που καταλάβαμε. Εξω από τη Νομική διάβασα ένα πανό: «Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα. Οι μετανάστες έχουν προβλήματα». Ευρηματική διατύπωση, αλλά πολύ φοβούμαι ότι ισχύουν και τα δύο. Εχουν προβλήματα, ασφαλώς. Και αποτελούν πρόβλημα. Ενα πρόβλημα το οποίο θα διογκώνεται επικίνδυνα έως ότου ηΔιαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=327356&dt=30/01/2011#ixzz1CUv8gYff