»Αγριευει ο τοπος μου…

Στέλιος Μάινας http://www.aixmi.gr/index.php/agrieuei-o-topos-mou/

Είναι παρηγοριά να χτυπάει το τηλέφωνό σου. Ν’ ακούς άλλους ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί σου, ν’ ανταλλάξουν δυο λέξεις, ένα γεια χαρά, μια καλή κουβέντα, πώς είναι η οικογένεια, τέτοιες απλές τετριμμένες καθημερινές κουβέντες. Αισθάνεσαι τη ζέστη της φωνής των ανθρώπων, την καλή τους διάθεση, την ενέργειά τους, που ένα κομματάκι της έστω και μέσα από το τηλέφωνο φτάνει σε σένα για να σου υπενθυμίσει πως είσαι ...κοινωνικό ον, πως ζεις για να μοιράζεσαι καλά και κακά με τους συνανθρώπους σου.
Μόνο που τελευταία το τηλέφωνό μου κουδουνίζει αγχωτικά, αν μπορούσε να ειπωθεί, τρομαγμένα κι ανησυχητικά… Το καταλαβαίνεις από την πρώτη ανάσα του συνομιλητή σου, μια γρήγορη αναπνοή, και ένα παγωμένο, εξαναγκασμένο χαμόγελο και άβολη στάση του σώματος, κι ένα πρώτο παροξύτονο: «Τι κάνεις βρε θηρίο; Χαχα…χαχα… χαχα…». Και μετά παύση, σαν να σου λέει, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, και μετά από ένα ορυμαγδό άσχετης και τυπικής εισαγωγής χωρίς νόημα και με παλινωδίες καταλήγει: Να τα πούμε κι από κοντά καμιά μέρα…
Ρε συ… Και συ δεν έχεις ένα γιο; Μπράβο, τι κάνει;… Ωραία… Ναι, κι ο δικός μου μωρέ, γι’ αυτό σε πήρα, τελείωσε και ψάχνει για δουλειά…» ή «τον έδιωξαν μετά από δεκατέσσερις μήνες στην εταιρεία…» ή «άνεργη είναι πάλι, κλεισμένη στο δωμάτιο της, όλη μέρα στο ίντερνετ, τι να κάνω, δίκιο έχει το παιδί, ανάθεμα που γύρισα, μου έλεγε τις προάλλες και βρόνταγε τις πόρτες», και μόνιμο επιμύθιο «μήπως έχεις ακούσει για καμιά δουλειά;» που υποκρύπτει έναν πρώιμο τόνο απογοήτευσης, σαν να ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.aixmi.gr/index.php/agrieuei-o-topos-mou/