»[ΑγιογραφΙες]

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου ΝΕΑ

ΤΟ ΜΑΡΜΑΡΟ είναι από τη φύση του ψυχρό υλικό. Και – για όσους δεν είναι πιστοί – η µετά θάνατον ζωή παραµένει αβέβαιη προοπτική. Παρ’ όλα αυτά, ο πειρασµός είναι µεγάλος. Τι να σκεπτόταν άραγε ως άγαλµα ο Κωνσταντίνος Καραµανλής χθες το πρωί στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης βλέποντας από ψηλά, κάτω από τα δασύτριχα φρύδια του, το ανθρώπινο θέαµα όλων εκείνων που έκαναν τα ...αποκαλυπτήρια; ΕΙΝΑΙ, ΒΕΒΑΙΩΣ, ακόµη ενεργοί πολλοί εξ όσων γνώρισαν από κοντά τον Καραµανλή και συνεργάστηκαν µαζί του. Οι ανθρώπινες µαρτυρίες που διαθέτουµε, αλλά και η επιµελής συγκρότηση του αρχείου του µας οδηγούν στο ίδιο συµπέρασµα: όπως όλοι οι µεγάλοι δηµόσιοι άνδρες, ο Καραµανλής ενδιαφέρθηκε όχι µόνο για την υστεροφηµία του αλλά και για την απεικόνισή του σε ιστορικά βιβλία ή σε πανεπιστηµιακές µελέτες, ενόσω ήταν εν ζωή. Ούτως ή άλλως, η θέση του Κωνσταντίνου Καραµανλή στην Ιστορία αποτελεί κεκτηµένο. ∆εν ισχύει όµως το ίδιο για την πολιτική του κληρονοµιά. Ο ΑΝΔΡΙΑΝΤΑΣ στην προκυµαία της Θεσσαλονίκης είναι ακόµη ένα έργο της οµάδας ανθρώπων που βρίσκεται πίσω από το Ιδρυµα Καραµανλή της Φιλοθέης ή την έδρα Καραµανλή στο Πανεπιστήµιο Φλέτσερ της Βοστώνης. Ωστόσο, η πολιτική αγιοποίηση του Κωνσταντίνου Καραµανλή δεν µπορεί µε τίποτε να απαλύνει το τρέχον αδιέξοδο του καραµανλισµού. Αυτό ακριβώς πρέπει να ήταν χθες ορατό µε το βλέµµα του αγάλµατος. Ο Καραµανλής, ιδίως στην ύστερη φάση του µετά το 1974, συνδύαζε τον προσωπικό ασκητισµό µε την πολιτική αποφασιστικότητα. Ανήκε στη µεταπολεµική γενιά ευρωπαίων πολιτικών που η καριέρα τους δεν ήταν γραµµική αλλά κυκλική και που, στην ωριµότητά τους, επανακαθόρισαν θεσµικά τις δηµοκρατίες των οποίων ηγήθηκαν. Οπως η Πέµπτη Γαλλική ∆ηµοκρατία – που κρατάει ακόµη – ταυτίστηκε µε τον Ντε Γκολ, έτσι και η Μεταπολίτευση είναι η...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ