της Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=4681
Δεν θυμάμαι ποιος ήταν αυτός που μου ευχήθηκε ένα 2011 απολιτίκ. Ήταν ωστόσο μια από τις ευχές που άκουσα τις ημέρες των γιορτών. Απολιτίκ αλλιώς χωρίς ιδεολογία. Σημείο των καιρών μας. Από το 1949 μέχρι σήμερα η ελληνική δημοκρατία κυβερνήθηκε από περίπου 25 πρωθυπουργούς και ποικίλα πολιτικά σχήματα.
Με αυτόν τον τρόπο καλύφθηκε όλο σχεδόν το... ιδεολογικό πρίσμα. Από τη μετεμφυλιακή δεξιά, στη δυναστεία και έπειτα στον φιλελεύθερο ''καραμανλισμό'' και στη φημισμένη μεταπολίτευση. Η οικονομική κρίση και οι πολιτικές δυναστείες γέννησαν μια λαϊκή απέχθεια, η οποία σε άλλες εποχές και χώρες εκτελούσε τσάρους.
Η νέα γενιά σήμερα πλήττεται από την απόλυτη έλλειψη ιδεολογίας, αποτέλεσμα της παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, στα κόμματα, στους πολιτικούς οι οποίοι είναι πλέον στόχοι. Είναι παράδοξο αλλά συναντά κανείς ακόμη και συμβούλους υπουργών «απολιτίκ», οι οποίοι υπεράνω κομμάτων, υπηρετούν το κοινό καλό, και μια μέρα, όπως λένε θα αμφισβητήσουν την προηγούμενη γενιά πολιτικών και θα πορευθούν με μια νέα συνείδηση.Απολιτίκ. Νέα κινήματα όπως οι Ατενίστας, διασχίζουν το άβατο του κέντρου για να συναντήσουν τους παράνομους μετανάστες φοβούμενοι μια πραγματική σύγκρουση με την εξουσία, με την τρομοκρατία, με την αναρχία. Τι είναι αυτό που διακηρύττουν; Την αδυναμία να εκφράσουν ρητά την υποστήριξη τους προς τους ποδηλάτες του Αμυρά, τους Νεοδημοκράτες, τους ακτιβιστές περιβαλλοντολόγους. Απολιτίκ, η λέξη του νεοέλληνα. Σήμερα η Greenpeace είναι πιο πολιτικοποιημένη από την νεολαία της Ν.Δ.
Τα χρόνια που πέρασαν γκρεμίστηκε κάθε δικαίωμα προς την διαμόρφωση νέας πολιτικής ταυτότητας. Καθώς η Ευρώπη έπαιρνε θέση στην νέα πολιτική πραγματικότητα, στη Νέα Εποχή πραγμάτων, είτε στρεφόμενη σε μια πιο ήπια ακροδεξιά, είτε σε έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό, στην Ελλάδα χάνονταν και η τελευταία αχτίδα πολιτικής συνείδησης.
Θα μπορούσε κανείς ίσως να ερμηνεύσει την αντίσταση σε κάθε τι πολιτικό, μέσω της ενοχοποίησης των ίδιων των πολιτικών και της ατιμωρησίας που συνόδευσε τις άτιμες πράξεις τους, το φαινόμενο Χατζηδάκη, αποτελεί δείγμα της αμφισβήτησης του πολιτικού κατεστημένου από τον λαό.Θα μπορούσε όμως να συνδυαστεί και με την έλλειψη ταυτότητας η οποία επίσης πλήττει τους νεοέλληνες σήμερα. Η έννοια του έθνους η οποία κινδυνεύει από την λεηλασία της ελληνικής γης από τους μετανάστες, η έννοια του έθνους η οποία απειλείται από τους γείτονες εχθρούς, η Ροδόπη, το Καστελλόριζο, εκτεθειμένα στον ξένο ζυγό, τόποι που η πατρίδα δεν μπορεί να υπερασπιστεί.
Θα μπορούσε ίσως μέσα από αυτή την αμφισβήτηση να γεννηθεί μια νέα πολιτικοποιημένη γενιά, απελευθερωμένη από τις ενοχές του παρελθόντος; Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η ύστατη ευκαιρία. Πόσο απολιτίκ είναι πράγματι αυτή η γενιά; Αλήθεια σπας τις βιτρίνες καταστημάτων χωρίς να έχεις πολιτική βούληση; Δεν είναι αυτή η γενιά η ίδια που έχει εκπαιδευθεί από τους γονείς της στην ευκολία του δημοσίου, δεν είναι η ίδια γενιά που μετράει ώρες μπροστά στα ριάλιτι, τα μάστερ σεφ, και τις τουρκικές σαπουνόπερες; Δεν είναι αυτή η γενιά η οποία ακόμη φωνάζει «ΕΔΩ Πολυτεχνείο»; Δεν θα εκπλαγώ αν αυτή η απολιτίκ γενιά πάρει πολιτική θέση σε ανύποπτο χρόνο. Το δυσάρεστο της ιστορίας είναι ότι η πολιτική βούληση αυτής της γενιάς, της απολιτίκ γενιάς, διαμορφώνεται από την κρίση και αποκτά υπόσταση μέσα από τις στάχτες των υπολοίπων κομμάτων. Κόμματα που διαλύονται μόνο για να γεννήσουν νέα κόμματα με τα ίδια πρόσωπα. Αποκτά υπόσταση μέσα από τα λάθη της κυβέρνησης, από την ανικανότητα μας να διατηρήσουμε ένα έθνος, από την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής. Ναι πίσω από αυτά τα τείχη που υψώνουμε είτε για να απομακρύνουμε την απειλή είτε για να απομονωθούμε μέσα στην μικρή μας κοινωνία, κάθε τι πολιτικό γίνεται ηθικό ζήτημα, και κάθε τι απολιτίκ γίνεται ανήθικο. Για εμένα αυτή η απολιτίκ γενιά της υποκρισίας είναι ανήθικη. Αυτή είναι η γενιά του 2011.
Με αυτόν τον τρόπο καλύφθηκε όλο σχεδόν το... ιδεολογικό πρίσμα. Από τη μετεμφυλιακή δεξιά, στη δυναστεία και έπειτα στον φιλελεύθερο ''καραμανλισμό'' και στη φημισμένη μεταπολίτευση. Η οικονομική κρίση και οι πολιτικές δυναστείες γέννησαν μια λαϊκή απέχθεια, η οποία σε άλλες εποχές και χώρες εκτελούσε τσάρους.
Η νέα γενιά σήμερα πλήττεται από την απόλυτη έλλειψη ιδεολογίας, αποτέλεσμα της παντελούς έλλειψης εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, στα κόμματα, στους πολιτικούς οι οποίοι είναι πλέον στόχοι. Είναι παράδοξο αλλά συναντά κανείς ακόμη και συμβούλους υπουργών «απολιτίκ», οι οποίοι υπεράνω κομμάτων, υπηρετούν το κοινό καλό, και μια μέρα, όπως λένε θα αμφισβητήσουν την προηγούμενη γενιά πολιτικών και θα πορευθούν με μια νέα συνείδηση.Απολιτίκ. Νέα κινήματα όπως οι Ατενίστας, διασχίζουν το άβατο του κέντρου για να συναντήσουν τους παράνομους μετανάστες φοβούμενοι μια πραγματική σύγκρουση με την εξουσία, με την τρομοκρατία, με την αναρχία. Τι είναι αυτό που διακηρύττουν; Την αδυναμία να εκφράσουν ρητά την υποστήριξη τους προς τους ποδηλάτες του Αμυρά, τους Νεοδημοκράτες, τους ακτιβιστές περιβαλλοντολόγους. Απολιτίκ, η λέξη του νεοέλληνα. Σήμερα η Greenpeace είναι πιο πολιτικοποιημένη από την νεολαία της Ν.Δ.
Τα χρόνια που πέρασαν γκρεμίστηκε κάθε δικαίωμα προς την διαμόρφωση νέας πολιτικής ταυτότητας. Καθώς η Ευρώπη έπαιρνε θέση στην νέα πολιτική πραγματικότητα, στη Νέα Εποχή πραγμάτων, είτε στρεφόμενη σε μια πιο ήπια ακροδεξιά, είτε σε έναν δημοκρατικό σοσιαλισμό, στην Ελλάδα χάνονταν και η τελευταία αχτίδα πολιτικής συνείδησης.
Θα μπορούσε κανείς ίσως να ερμηνεύσει την αντίσταση σε κάθε τι πολιτικό, μέσω της ενοχοποίησης των ίδιων των πολιτικών και της ατιμωρησίας που συνόδευσε τις άτιμες πράξεις τους, το φαινόμενο Χατζηδάκη, αποτελεί δείγμα της αμφισβήτησης του πολιτικού κατεστημένου από τον λαό.Θα μπορούσε όμως να συνδυαστεί και με την έλλειψη ταυτότητας η οποία επίσης πλήττει τους νεοέλληνες σήμερα. Η έννοια του έθνους η οποία κινδυνεύει από την λεηλασία της ελληνικής γης από τους μετανάστες, η έννοια του έθνους η οποία απειλείται από τους γείτονες εχθρούς, η Ροδόπη, το Καστελλόριζο, εκτεθειμένα στον ξένο ζυγό, τόποι που η πατρίδα δεν μπορεί να υπερασπιστεί.
Θα μπορούσε ίσως μέσα από αυτή την αμφισβήτηση να γεννηθεί μια νέα πολιτικοποιημένη γενιά, απελευθερωμένη από τις ενοχές του παρελθόντος; Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η ύστατη ευκαιρία. Πόσο απολιτίκ είναι πράγματι αυτή η γενιά; Αλήθεια σπας τις βιτρίνες καταστημάτων χωρίς να έχεις πολιτική βούληση; Δεν είναι αυτή η γενιά η ίδια που έχει εκπαιδευθεί από τους γονείς της στην ευκολία του δημοσίου, δεν είναι η ίδια γενιά που μετράει ώρες μπροστά στα ριάλιτι, τα μάστερ σεφ, και τις τουρκικές σαπουνόπερες; Δεν είναι αυτή η γενιά η οποία ακόμη φωνάζει «ΕΔΩ Πολυτεχνείο»; Δεν θα εκπλαγώ αν αυτή η απολιτίκ γενιά πάρει πολιτική θέση σε ανύποπτο χρόνο. Το δυσάρεστο της ιστορίας είναι ότι η πολιτική βούληση αυτής της γενιάς, της απολιτίκ γενιάς, διαμορφώνεται από την κρίση και αποκτά υπόσταση μέσα από τις στάχτες των υπολοίπων κομμάτων. Κόμματα που διαλύονται μόνο για να γεννήσουν νέα κόμματα με τα ίδια πρόσωπα. Αποκτά υπόσταση μέσα από τα λάθη της κυβέρνησης, από την ανικανότητα μας να διατηρήσουμε ένα έθνος, από την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής. Ναι πίσω από αυτά τα τείχη που υψώνουμε είτε για να απομακρύνουμε την απειλή είτε για να απομονωθούμε μέσα στην μικρή μας κοινωνία, κάθε τι πολιτικό γίνεται ηθικό ζήτημα, και κάθε τι απολιτίκ γίνεται ανήθικο. Για εμένα αυτή η απολιτίκ γενιά της υποκρισίας είναι ανήθικη. Αυτή είναι η γενιά του 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου