Έλενα Ακρίτα http://www.aixmi.gr/index.php/dio-xiliades-enteka-yposxeseis/
Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, με πιάνει η ‘’αμερικανιά’’ μου: Για το αίσιον κι ευτυχές βάζω στόχους για να έχω μετά την ηδονή να τους καταπατήσω. Κάνω κατάλογο με υποσχέσεις για να μην τηρήσω απολύτως καμία.
Οι στόχοι που (ΔΕΝ) θα εκπληρώσω το 2011 είναι ο εξής ένας: Δεν θα λέω τόσες πολλές αηδίες:
- Χάρηκα πολύ που σε... είδα!
(Αφού δεν χάρηκα καθόλου που την είδα!)
- Μια χαρά σε βλέπω!
(Έκανε που έκανε το μπότοξ, χάθηκε και μια λιποαναρρόφηση;)
- Να τηλεφωνηθούμε οπωσδήποτε!
(Παναγιά μου, κάνε να ‘χει χάσει τον αριθμό μου!)
- Να πιούμε έναν καφέ…
(Εδώ δεν προφταίνω με την κολλητή μου, με σένα θα τον πιω;)
- Πως είναι το παιδί σου;
(Ερώτηση SOS: Μην την κάνετε ποτέ! Σας κρατάνε για κάνα δίωρο όρθιους στο ψοφόκρυο!)
- Τι κάνει ο άντρας σου;
(Το πιθανότερο είναι ότι έχουνε χωρίσει!)
- Χωρίσατε; Πολύ λυπάμαι!
(Χέστηκα!)
- Χίλια συγγνώμη, φεύγω, έχω στήσει κόσμο!
(Σε βαριέμαι αφόρητα! Σε βαριέμαι όσο δεν έχει βαρεθεί άνθρωπος συνάνθρωπό!)
- Παύλο, μη βγαίνεις έξω χωρίς το μπουφάν!
(Αφού ΚΑΙ έξω θα βγει ΚΑΙ χωρίς το μπουφάν!)
- Θα κρυώσεις, αγόρι μου!
(Αφού θα κρυώσει έτσι κι αλλιώς!)
- Μαμά, μη μου λες να κάνω φλου τα μαλλιά μου!
(Άμα δεν σου πει η δόλια μάνα να κάνεις τα μαλλιά φλου, να βάλεις λίγο πιο φωτεινό κραγιόν, να μην φορέσεις πάλι τα κατίμαυρα, να ασκείσαι γιατί χτίκιασες στο κομπιούτερ, να τρως ψαράκι, σαλατούλα και πιο πλούσιο πρωινό – άμα δεν στα πει όλα αυτά, τι νόημα έχει η ζωή;)
- Τι εννοείτε του πότε είμαι γεννηθείς;
(Κατ’ αρχάς του ποτέ δεν είμαι γεννηθείς! Του κάποτε είμαι γεννηθείσα! Επιμένετε του πότε; Του όποτε θέλω, αγάπη μου! Άμα με πιάσει το τρελό μου, του 1972! Τραβάς κάνα ζόρι;)
- Ποιο ανέκδοτο θα μας πεις; Αυτό με τη νταλίκα; Ωραία!
(Σκάσε! Το ξέρω!)
- Χα, χα, χα, φοβερό ανέκδοτο!
(Το ήξερα! Μνημειώδης μαλακία!)
- Μα τι υπέροχο δώρο! Πάντα ήθελα μια σαλατιέρα πρασινορόζ σε σχήμα αβοκάντο!
(Σε ποιον να την πασάρω τώρα αυτήν; Σε ποιον – και να μην γίνω ρόμπα;)
- Ταξί! Ταξί!
(Είπε το ΟΥΦΟ από τον πλανήτη Άρη!)
- Εγώ βλέπω μόνο ντοκιμαντέρ!
(Με τη Χριστίνα Λαμπίρη!)
- Και μερικές καλές ταινίες…
- (Με πρωταγωνίστρια τη Χριστίνα Λαμπίρη!)
- Α, πα, πα, δεν μαρτυράμε μεις τι θα γίνει παρακάτω στα Μυστικά της Εδέμ!
(Σιγά μη σου πω για το Λουκά και τη Νόρα!)
- Ώστε τελικά ο Πλούτωνας είναι νάνος;
(Μην απελπίζεσαι! Μπορεί αργότερα να πετάξει μπόι!)
Αυτές είναι, σε γενικές γραμμές, οι υποσχέσεις που δίνω στον εαυτό μου εν όψει 2011. Εγώ τις δίνω κι ο εαυτός μου με κοιτάει και μου γελάει μες στη μούρη!
Να σπάσω τον καθρέφτη; Δεν βγαίνει τίποτα. Μέσα από τα κομματάκια, τα θρυψαλλάκια, τα σπασμένα γελάκια, ο εαυτός μου ανασυντίθεται. Αντεπιτίθεται! Και γελάει. Σαρκάζει. Με χλευάζει (διότι, ότι και να πεις, έχει κι ένα άλφα θάρρος!) Και, χωρίς καν να με ρωτήσει, αμείλικτα μεταθέτει την χρονολογία…
Για το 2011… Το 12… Το 13…
Παει ο παλιός ο χρόνος. Από δω… από την τελευταία σελίδα, τη «γωνίτσα» μας, σας στέλνω τις πιο ζεστές ευχές! Να ‘μαστε γεροί, χαρούμενοι, δημιουργικοί!
Καλή μας χρονιά!
Οι στόχοι που (ΔΕΝ) θα εκπληρώσω το 2011 είναι ο εξής ένας: Δεν θα λέω τόσες πολλές αηδίες:
- Χάρηκα πολύ που σε... είδα!
(Αφού δεν χάρηκα καθόλου που την είδα!)
- Μια χαρά σε βλέπω!
(Έκανε που έκανε το μπότοξ, χάθηκε και μια λιποαναρρόφηση;)
- Να τηλεφωνηθούμε οπωσδήποτε!
(Παναγιά μου, κάνε να ‘χει χάσει τον αριθμό μου!)
- Να πιούμε έναν καφέ…
(Εδώ δεν προφταίνω με την κολλητή μου, με σένα θα τον πιω;)
- Πως είναι το παιδί σου;
(Ερώτηση SOS: Μην την κάνετε ποτέ! Σας κρατάνε για κάνα δίωρο όρθιους στο ψοφόκρυο!)
- Τι κάνει ο άντρας σου;
(Το πιθανότερο είναι ότι έχουνε χωρίσει!)
- Χωρίσατε; Πολύ λυπάμαι!
(Χέστηκα!)
- Χίλια συγγνώμη, φεύγω, έχω στήσει κόσμο!
(Σε βαριέμαι αφόρητα! Σε βαριέμαι όσο δεν έχει βαρεθεί άνθρωπος συνάνθρωπό!)
- Παύλο, μη βγαίνεις έξω χωρίς το μπουφάν!
(Αφού ΚΑΙ έξω θα βγει ΚΑΙ χωρίς το μπουφάν!)
- Θα κρυώσεις, αγόρι μου!
(Αφού θα κρυώσει έτσι κι αλλιώς!)
- Μαμά, μη μου λες να κάνω φλου τα μαλλιά μου!
(Άμα δεν σου πει η δόλια μάνα να κάνεις τα μαλλιά φλου, να βάλεις λίγο πιο φωτεινό κραγιόν, να μην φορέσεις πάλι τα κατίμαυρα, να ασκείσαι γιατί χτίκιασες στο κομπιούτερ, να τρως ψαράκι, σαλατούλα και πιο πλούσιο πρωινό – άμα δεν στα πει όλα αυτά, τι νόημα έχει η ζωή;)
- Τι εννοείτε του πότε είμαι γεννηθείς;
(Κατ’ αρχάς του ποτέ δεν είμαι γεννηθείς! Του κάποτε είμαι γεννηθείσα! Επιμένετε του πότε; Του όποτε θέλω, αγάπη μου! Άμα με πιάσει το τρελό μου, του 1972! Τραβάς κάνα ζόρι;)
- Ποιο ανέκδοτο θα μας πεις; Αυτό με τη νταλίκα; Ωραία!
(Σκάσε! Το ξέρω!)
- Χα, χα, χα, φοβερό ανέκδοτο!
(Το ήξερα! Μνημειώδης μαλακία!)
- Μα τι υπέροχο δώρο! Πάντα ήθελα μια σαλατιέρα πρασινορόζ σε σχήμα αβοκάντο!
(Σε ποιον να την πασάρω τώρα αυτήν; Σε ποιον – και να μην γίνω ρόμπα;)
- Ταξί! Ταξί!
(Είπε το ΟΥΦΟ από τον πλανήτη Άρη!)
- Εγώ βλέπω μόνο ντοκιμαντέρ!
(Με τη Χριστίνα Λαμπίρη!)
- Και μερικές καλές ταινίες…
- (Με πρωταγωνίστρια τη Χριστίνα Λαμπίρη!)
- Α, πα, πα, δεν μαρτυράμε μεις τι θα γίνει παρακάτω στα Μυστικά της Εδέμ!
(Σιγά μη σου πω για το Λουκά και τη Νόρα!)
- Ώστε τελικά ο Πλούτωνας είναι νάνος;
(Μην απελπίζεσαι! Μπορεί αργότερα να πετάξει μπόι!)
Αυτές είναι, σε γενικές γραμμές, οι υποσχέσεις που δίνω στον εαυτό μου εν όψει 2011. Εγώ τις δίνω κι ο εαυτός μου με κοιτάει και μου γελάει μες στη μούρη!
Να σπάσω τον καθρέφτη; Δεν βγαίνει τίποτα. Μέσα από τα κομματάκια, τα θρυψαλλάκια, τα σπασμένα γελάκια, ο εαυτός μου ανασυντίθεται. Αντεπιτίθεται! Και γελάει. Σαρκάζει. Με χλευάζει (διότι, ότι και να πεις, έχει κι ένα άλφα θάρρος!) Και, χωρίς καν να με ρωτήσει, αμείλικτα μεταθέτει την χρονολογία…
Για το 2011… Το 12… Το 13…
Παει ο παλιός ο χρόνος. Από δω… από την τελευταία σελίδα, τη «γωνίτσα» μας, σας στέλνω τις πιο ζεστές ευχές! Να ‘μαστε γεροί, χαρούμενοι, δημιουργικοί!
Καλή μας χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου