»Εδω Ραδιο "Ε"

Ενέσεις αισιοδοξίας...
Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΕΧΩ έναν φίλο, γνωστό εραστή και συγγραφέα -δεν θα πω ποιον, γιατί δεν πήρα την άδειά του-, που τον πληρώνω (σε είδος) για να με ενθαρρύνει.
Αστειεύομαι· απλώς ο δικός μου είναι φύσει αισιόδοξος, σφύζει από αυτοπεποίθηση και αποτελεί υπόδειγμα αυτοεκτίμησης. Διά να μην είπω ότι: πάσχει από παραλήρημα μεγαλείου.
ΓΙΑ πασατέμπο την έχει την κρίση. Δεν τον φοβίζει τίποτα. Μόνον ίσως, όπως τους... γενναίους Γαλάτες Αστερίξ και Οβελίξ, «μην πέσει ο ουρανός και τον πλακώσει».
«Η γενιά μας είναι τυχερή, γιατί δεν έζησε πόλεμο», μου έλεγε ψες στη γιορτή μου, «αυτό εδώ είναι καλαμπουράκι»... «Αμα καταρρεύσει το σύμπαν, το πολύ πολύ να τρώμε κονσέρβες. Κωλώνεις;». Τι να του απαντήσω; «Κολώνει ο Φούντας;(!)»
ΚΩΛΩΝΙΑΡΑ εγώ δεν είμαι. Εν τούτοις, προστρέχω στα δύσκολα στον άνθρωπο από σίδερο, που 'χει το ευεργετικό γονίδιο της υπεραισιοδοξίας, μια φυσική γυαλάδα στο μάτι και διαρκή ψυχολογία πολέμου Βιετνάμ. Που κυκλοφορεί με μια χειροβομβίδα στην ψυχή.
«ΕΜΕΙΣ είμαστε ο αφρός! Ολοι οι άλλοι μπορεί να βουλιάξουν, εγώ κι εσύ, όχι!». Τέτοια μου λέει... Οτι είμαστε ο αφρός, ο ανθός, «το άλας της γης». Και με συμπεριλαμβάνει, χαριστικά έστω, στο παραλήρημα του μεγαλείου του, έτσι, για να νιώθω καλύτερα. Διότι, από μια άποψη, δεν έχει καμία απολύτως σημασία τι είναι ο καθένας, αλλά το πώς νιώθει...
ΟΣΟΙ έχουμε καταθλιπτικό υπόστρωμα και βλέπουμε το άδειο ποτήρι μισογεμάτο, ανακουφιζόμαστε άμα κυκλοφορεί γύρω μας κάποιος γεννημένος γκουρού της αισιοδοξίας. Μπροστά του τύφλα να 'χουν οι ψυχίατροι και τα Λεξοτανίλ.
Η συζήτηση χθες το βράδυ που γιόρταζα και κέρασα ένα κρασί, κύλησε -πού αλλού- στην κρίση των media, του θεάματος, της διαφήμισης και της καλλιτεχνίας. Στην κατάρρευση του εποικοδομήματος πριν από την αποσάρθρωση της οικονομικής βάσης.
«ΚΑΛΟ είναι αυτό», είπε με στόμφο ο Ρόμποκοπ: «Γιατί μόνον έτσι θα ξεχωρίσουν τα εώα απ' τα εσπέρια. Ο,τι έχει ακόμη ψυχή, θα σηκωθεί και θα περπατήσει. Οποιος διαθέτει μυαλό και τολμήσει μέσα και σ' αυτή τη λαίλαπα, θα επιζήσει. Αρκεί να 'χει τη δύναμη εσωτερικά να μεταμορφωθεί και στη βαρβαρότητα των καιρών να προσαρμοστεί...».
ΟΠΩΣ καταλαβαίνεις, συνομιλούσα με τον...http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el