»Το παραμυθι με τον Αγιο Βασιλη ηταν ωραιο, αλλα τα δωρα τΕλειωσαν

Tης Σιας Kοσιωνη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Περίεργα Χριστούγεννα τα φετινά. Επηρεασμένη από το γιορτινό όμως συνάμα βαρύ και δύστροπο κλίμα έκανα ένα μυστήριο συνειρμό. Αφορμή, το παραδοσιακό τέτοιες μέρες φλας μπακ στα παιδικά χρόνια.
Οι γονείς μου έκαναν για καιρό επίπονες προσπάθειες να πείσουν εμένα και τα αδέρφια μου ότι ο Αγιος Βασίλης υπάρχει. Οσο μαγευτικό και αν ακουγόταν αυτό στα... παιδικά μου αυτιά, από ένα δυσεξήγητο ένστικτο διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου. Μα καλά. Πώς προλαβαίνει σε μια νύχτα και γυρνάει όλο τον κόσμο; Πώς γίνεται να πετάνε στον αέρα οι τάρανδοι και το έλκηθρο; Πού χωράνε όλα αυτά τα δώρα; Και πού βρίσκει τόσα λεφτά ο Αη Βασίλης; Ηταν τέτοια η αγωνία τους όμως να με πείσουν, για να ζήσω κι εγώ όπως όλα τα παιδιά τη μαγεία του χριστουγεννιάτικου παραμυθιού, που κάθε χρόνο σκάρωναν κάτι για να με βεβαιώσουν ότι ο καλοσυνάτος αυτός παππούλης με τη μακριά γενειάδα υπάρχει στα αλήθεια.
Το γιορτινό παραμύθι
Τι έκαναν λοιπόν; Τα πρώτα χρόνια ανέλαβε η μητέρα μου. Κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς έπαιρνε τα δώρα, έβγαινε από την πίσω πόρτα του σπιτιού, χτυπούσε το κουδούνι της κύριας εισόδου, τα άφηνε και τρέχοντας ξαναέμπαινε στο σπίτι από εκεί που βγήκε. Εκθαμβοι εμείς ανοίγοντας την πόρτα, τι να δούμε; Να σου τα δώρα του Αγιου Βασίλη! Και όλως περιέργως ήταν αυτά που είχαμε ευχηθεί! Για ένα δυο χρόνια το κόλπο έπιανε κι εμείς προς χαρά όλων των μεγάλων ζούσαμε το γιορτινό παραμύθι.
Μια χρονιά και αφού πρόσεξα κάποιες ύποπτες κινήσεις άρχισα να υποψιάζομαι τη μητέρα μου. Εκείνη το κατάλαβε κι έτσι ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά ο παππούς. Το κουδούνι ξαναχτύπησε και για ακόμη μια φορά έτρεξα στην πόρτα χωρίς όμως αυτή τη φορά να χάνω από τα μάτια μου την «ύποπτη». Και ω του θαύματος, για ακόμη μια φορά στο κατώφλι περίμεναν τα δώρα! Ετσι πέρασαν ακόμη ένα - δυο χρόνια. Στο μεταξύ μεγάλωνα και ωρίμαζα. Αφήστε που στο σχολείο είχαν ήδη αρχίσει οι πρώτοι ψίθυροι ότι Αγιος Βασίλης δεν υπάρχει.
Κι έτσι έφτασε ακόμη μια παραμονή Πρωτοχρονιάς που πλέον όλοι γύρω μου έμοιαζαν ύποπτοι. Η μητέρα μου όμως -σκληρό καρύδι- δεν το έβαλε κάτω. Πίστευε ότι είχαμε ακόμη καιρό μπροστά μας για να γίνουμε ρεαλιστές. Συζήτησε το πρόβλημα με τη γειτόνισσα κι εκείνη προθυμοποιήθηκε να αναλάβει. Την παρότρυνε μάλιστα να κουκουλωθεί με ένα κόκκινο τραπεζομάντιλο έτσι ώστε ανοίγοντας εμείς την πόρτα να δούμε κάτι κόκκινο να χάνεται μέσα στη νύχτα. Κι έτσι έγινε.
Η κυρία Εφη -που σήμερα διαβάζει μαζί με τον παππού αυτό το ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_30/12/2010_427168