της Στέλλας Αλαφούζου http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=4455
Η πρώτη φορά που μίλησα μαζί του δεν ήταν για συνέντευξη. Μεταξύ άλλων μου είπε μια ατάκα που ποτέ δεν ξέχασα. «Πάντα κωμωδίες είναι οι χωρισμοί». Τον ξαναβρήκα βράδυ Κυριακής λίγο πριν την παράστασή του «55», στην Αθηναΐδα. Μια δουλειά «Σταμάτης» απ’ τα καμαρίνια ως τη σκηνή.Πώς βιώνετε όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα τον τελευταίο χρόνο; Έβλεπα, παρακολουθούσα και ενημερωνόμουν, άρα δεν εξεπλάγην. Ήμουν από εκείνους που ήταν αντίθετοι με τους Ολυμπιακούς αγώνες, έβλεπα ότι ...ξοδεύαμε όλοι περισσότερα απ’ όσα βγάζαμε. Αυτό το έκανε όλη η χώρα. Το αμάρτημα των κυβερνήσεων είναι ότι έκαναν την ξέγνοιαστη παιδική χαρά. Μέχρι την ώρα που ήρθε το δράμα. Υπεύθυνοι είναι όλοι. Κάθε υπουργείο έχει αμαρτίες. Παρ’ όλα αυτά η κρίση είναι παγκόσμια, απλώς οι Έλληνες ως επιπόλαιοι έγιναν πρώτοι ρεζίλι.Τελικά «μαζί τα φάγαμε»;Επειδή έχω περάσει -όπως θα έπρεπε και να κάνω- , από την πλευρά των ανθρώπων που σκαλίζουν το δρόμο για το επόμενο όνειρο, η διάθεσή μου να ρίξω μια χοντρή χαστούκα, σ’ όλα αυτά τα υποκείμενα, σ’ όλους αυτούς τους γλύφτες, σ’ όλους αυτούς τους σιχαμένους ανθρώπους που ανοίξανε δρόμο για να μπει και να βγει ο κάθε εγκληματίας, είναι μεγάλη. Όμως θα πω το εξής: το ΠΑΣΟΚ άνοιξε αυτή τη λοβιτούρα και το ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένο να την κλείσει.Λένε πολλοί πως είμαστε σε κατάθλιψη. Εσείς σε τι φάση είστε; Εγώ είμαι εκτός αυτού. Και συνειδητοποιώ ότι και το κοινό μας είναι εκτός αυτού. Μη νομίζετε. Ο Έλληνας έχει περάσει πολύ χειρότερα πράγματα από αυτό που περνά τώρα. Χούντες, κατοχές. Η νέα γενιά θα στριμωχτεί λιγάκι αλλά ας θυμώσει και η νέα γενιά. Πολύ κάθισε.Δεν είναι ήδη αρκετά θυμωμένη; Όχι, δεν είναι. Είναι ένας κατασκευασμένος θυμός. Έρχονται από μια λειτουργία στα σπίτια, που τους έλεγε «κατάφερέ τα εσύ κι ο διπλανός ας πεθάνει». Έτσι εκπαιδεύτηκαν τα ελληνόπουλα τα τελευταία 30-40 χρόνια. Και τώρα θα δουν ότι έχουν απόλυτη ανάγκη και τον διπλανό, τουλάχιστον στη μάχη για το αύριο.Ο Μίκης Θεοδωράκης πρόσφατα ανακοίνωσε ότι ιδρύει ένα Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών. Θα συμμετείχατε σε αυτό;Άργησε. Κάθισε πολλά χρόνια στη σιωπή. Δεν θέλω να συμμετέχω σε κανενός το κίνημα. Έχω δικό μου.Στις εκλογές του Νοεμβρίου αρνηθήκατε να ψηφίσετε. Τελικώς αυτή η μεγάλη αποχή, πέτυχε το σκοπό της;Δεν μετακινούμαι για κανέναν. Νομίζω πως ναι, η αποχή πρωταγωνίστησε, έδειξε δόντια και άφησε να εκτεθεί ένας σχηματισμός ανθρώπων οι οποίοι ήταν ανίκανοι.Υπάρχει ένας πολιτικός που να εκτιμάτε; Θα μου τον δώσετε;Πολλοί και απ’ όλους τους χώρους. Εκτιμώ τον κύριο Παπανδρέου, μ’ αρέσει η τακτική του στη δύσκολη ώρα. Εκτιμώ τον κύριο Γερουλάνο. Εκτιμώ την κυρία Μπακογιάννη ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. Εκτιμώ τον κύριο Παφίλη, τον οποίον και ψηφίζω. Εκτός από τον κύριο Κούβελη δεν εκτιμώ κανέναν άλλον απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Δε μ’ αρέσει καθόλου ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή. Έχουμε αρκετούς καλούς πολιτικούς. Ένας φίλος μου υπουργός μου λέει «απ’ τους 300 βουλευτές οι 100 είναι καλοί» Μπορεί να μην είναι οι 100 αλλά είναι οι 80. Το θέμα είναι ότι αυτοί δεν είναι αυτοί που αποφασίζουν.
Είστε ερωτευμένος;Ναι (χαμογελάει), με πρόσωπα. Τα οποία είναι και εντός και εκτός δουλειάς.Τι είναι για εσάς η Λίνα Νικολακοπούλου;Συμπόρευση, αγάπη, επικοινωνία. Η Λίνα είναι ο άνθρωπος που μιλάω.Πώς είναι να είσαι ο άνθρωπος που μεταξύ άλλων έντυσε με μουσική, τους στίχους «πριν γίνω λήθη, φίλα με, κοίτα με στα μάτια» ;Αυτά δεν τα καταλαβαίνουμε εκείνη την ώρα. Μια μηχανή που είναι συντονισμένη να παράγει δεν έχει πάντα απόλυτη συνείδηση. Είναι στη ροή. Μετά καμιά φορά έρχονται τα πράγματα πίσω, σου ξανασκάβουν τον εαυτό και σου λένε «εσύ μας έκανες». Και είναι μια στιγμή για μένα που καταλαβαίνω πως δεν έχουν πάει όλα στράφι.Πώς ξυπνάει το πρωί ο Σταμάτης Κραουνάκης;Πολύ νωρίς, πολύ κανονικά. Βάζω μουσική, κάνω τις πρώτες δουλειές, ζεσταίνω την καφετιέρα, ανάβω ένα τσιγάρο. Τα πρωινά είναι πολύ καλή μου ώρα. Είμαι μόνος και μπορώ να σκεφτώ.Πώς πίνετε τον καφέ σας;Ποτέ σκέτο. Ποτέ μόνο πίνοντας καφέ.Τι σας κάνει να γελάτε με την ψυχή σας;Η Φιλιππίδου ας πούμε. (γελάει..) Η Λίνα. Τα παιδιά εδώ. Αυτό που με κάνει να γελάω πιο συγκεκριμένα είναι αυτή η συνωμοτική της τάξης πλάκα που χωρίς να πεις πολλά, με ένα βλέμμα μπορείς να συνεννοηθείς για κάτι και να κάνεις πολύ γέλιο.Ένα τραγούδι που σας φέρνει δάκρυα στα μάτια…Το youkali. (παύση…) Όχι στη διασκευή τη φετινή μας που το’ χουμε κάνει μπουκάλι.(Προς συνεργάτη του: Θύμισέ μου να σου πω κάτι για το μπουκάλι. Δε θέλει συνέχεια κούνημα. Θέλει μια τάση προς τον ουρανό για πάντα. Θέλει αργά. )Πώς θα σώσω την ψυχή μου;Η αλήθεια είναι ο δρόμος. Να την βρεις στον εαυτό σου πρώτα πρώτα. Να τη λές και στους άλλους όσο σκληρή κι αν είναι. Είμαστε σε μια πρόσφορη στιγμή να πάμε προς τα εκεί, νομίζω. Αρκεί κανείς να το αποφασίσει.Ποια είναι η αγαπημένη σας λέξη;Αγαπώ«Και ύστερα κανόνισα και δε σου τηλεφώνησα ούτε μια φορά» ήθελα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα να σας ρωτήσω αν έχετε αντιληφθεί τι γράψατε… Το «κανόνισα» είναι το αγκάθι. Γιατί καμμιά φορά σου παίρνει πολύ καιρό για να το κανονίσεις. Τρως καιρό για να στεγνώσεις.
Λέει μια κινέζικη παροιμία «πριν κρίνεις κάποιον, περπάτα για μια νύχτα με τα μοκασίνια του». Αν μου δανείσετε για λίγο τα κόκκινα γυαλιά του τραγουδιού, ποια είναι η πρώτη σκηνή που θα δω;Την ώρα που μπαίνουμε στην ελευθερία να κοιτάξουμε χωρίς να μας παρασύρει το συναίσθημα, το πρώτο που βλέπουμε είναι το πού ανήκουμε.
Και πού ανήκουμε;Ο καθένας εκεί που δυστυχώς δεν μπορεί να ξεφύγει.
Ναι στα πάθη ή στο πάθος;Στα πάθη. Στα πάθη…
«Κυκλοφορείτε και οπλοφορείτε» ακόμη;Με τον τρόπο ότι επιλέγει ο εαυτός μου σοβαρότατα με απειλή περιστρόφου το τι θέλει και τι δεν θέλει… Ναι!
Χριστούγεννα είναι…Για μένα κάθε μέρα. Έχω γεννηθεί Χριστούγεννα και μ’ ακολουθεί.
Η Αναστασία Λαμπρία θέλει να μας πείτε τι στολίδια έχει το ιδανικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είχα πολλά χρόνια να φτιάξω δέντρο. Φέτος για λόγους εθιμικής ανάτασης και επειδή είμαι πάρα πολύ καλά, στόλισα. Δεν ψώνισα παρά μόνο τρία γυάλινα αγγελούδια, μια κορδέλα κόκκινη και φωτάκια γιατί είχαν χαλάσει τα περσινά. Έβαλα αγαπημένα πράγματα από το σπίτι. Ένα μπρελόκ που μου είχε χαρίσει κάποιος, τη φωτογραφία με τα αδέλφια μου, τη Βέμπο, τον Άγιο Νεκτάριο, τη Μάγια Μελάγια, εικόνες, κάτι μπόνους απ’ το καζίνο, μπισκότα. Ένα δέντρο που κανένα στολίδι δεν είναι ίδιο με το άλλο.
Το μότο του protagon.gr είναι «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Θα μου πείτε μια τέτοια;Ένα πρωί στη Μεσογείων, ένας ντελιβεράς μου φώναξε «Α ρε Σταμ, γράψε τίποτα να γλεντήσουμε τον πόνο μας». Αυτό το πρωί το πήρα μαζί μου. Ειδικά τη στιγμή που έχω την ευθύνη να δίνω τραγούδια στο στόμα του Δημήτρη Μητροπάνου… πορεύτηκα μ’ αυτό που είπε για 2 λόγους. Ερχόταν από έναν άνθρωπο του μεροκάματου και δεύτερον γιατί η λέξη πόνος ήταν μαζί με τη λέξη γλέντι με την ίδια δύναμη. Και πιστεύω βαθιά βαθιά ότι η ψυχή του Έλληνα είναι αυτό.http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=4455
Είστε ερωτευμένος;Ναι (χαμογελάει), με πρόσωπα. Τα οποία είναι και εντός και εκτός δουλειάς.Τι είναι για εσάς η Λίνα Νικολακοπούλου;Συμπόρευση, αγάπη, επικοινωνία. Η Λίνα είναι ο άνθρωπος που μιλάω.Πώς είναι να είσαι ο άνθρωπος που μεταξύ άλλων έντυσε με μουσική, τους στίχους «πριν γίνω λήθη, φίλα με, κοίτα με στα μάτια» ;Αυτά δεν τα καταλαβαίνουμε εκείνη την ώρα. Μια μηχανή που είναι συντονισμένη να παράγει δεν έχει πάντα απόλυτη συνείδηση. Είναι στη ροή. Μετά καμιά φορά έρχονται τα πράγματα πίσω, σου ξανασκάβουν τον εαυτό και σου λένε «εσύ μας έκανες». Και είναι μια στιγμή για μένα που καταλαβαίνω πως δεν έχουν πάει όλα στράφι.Πώς ξυπνάει το πρωί ο Σταμάτης Κραουνάκης;Πολύ νωρίς, πολύ κανονικά. Βάζω μουσική, κάνω τις πρώτες δουλειές, ζεσταίνω την καφετιέρα, ανάβω ένα τσιγάρο. Τα πρωινά είναι πολύ καλή μου ώρα. Είμαι μόνος και μπορώ να σκεφτώ.Πώς πίνετε τον καφέ σας;Ποτέ σκέτο. Ποτέ μόνο πίνοντας καφέ.Τι σας κάνει να γελάτε με την ψυχή σας;Η Φιλιππίδου ας πούμε. (γελάει..) Η Λίνα. Τα παιδιά εδώ. Αυτό που με κάνει να γελάω πιο συγκεκριμένα είναι αυτή η συνωμοτική της τάξης πλάκα που χωρίς να πεις πολλά, με ένα βλέμμα μπορείς να συνεννοηθείς για κάτι και να κάνεις πολύ γέλιο.Ένα τραγούδι που σας φέρνει δάκρυα στα μάτια…Το youkali. (παύση…) Όχι στη διασκευή τη φετινή μας που το’ χουμε κάνει μπουκάλι.(Προς συνεργάτη του: Θύμισέ μου να σου πω κάτι για το μπουκάλι. Δε θέλει συνέχεια κούνημα. Θέλει μια τάση προς τον ουρανό για πάντα. Θέλει αργά. )Πώς θα σώσω την ψυχή μου;Η αλήθεια είναι ο δρόμος. Να την βρεις στον εαυτό σου πρώτα πρώτα. Να τη λές και στους άλλους όσο σκληρή κι αν είναι. Είμαστε σε μια πρόσφορη στιγμή να πάμε προς τα εκεί, νομίζω. Αρκεί κανείς να το αποφασίσει.Ποια είναι η αγαπημένη σας λέξη;Αγαπώ«Και ύστερα κανόνισα και δε σου τηλεφώνησα ούτε μια φορά» ήθελα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα να σας ρωτήσω αν έχετε αντιληφθεί τι γράψατε… Το «κανόνισα» είναι το αγκάθι. Γιατί καμμιά φορά σου παίρνει πολύ καιρό για να το κανονίσεις. Τρως καιρό για να στεγνώσεις.
Λέει μια κινέζικη παροιμία «πριν κρίνεις κάποιον, περπάτα για μια νύχτα με τα μοκασίνια του». Αν μου δανείσετε για λίγο τα κόκκινα γυαλιά του τραγουδιού, ποια είναι η πρώτη σκηνή που θα δω;Την ώρα που μπαίνουμε στην ελευθερία να κοιτάξουμε χωρίς να μας παρασύρει το συναίσθημα, το πρώτο που βλέπουμε είναι το πού ανήκουμε.
Και πού ανήκουμε;Ο καθένας εκεί που δυστυχώς δεν μπορεί να ξεφύγει.
Ναι στα πάθη ή στο πάθος;Στα πάθη. Στα πάθη…
«Κυκλοφορείτε και οπλοφορείτε» ακόμη;Με τον τρόπο ότι επιλέγει ο εαυτός μου σοβαρότατα με απειλή περιστρόφου το τι θέλει και τι δεν θέλει… Ναι!
Χριστούγεννα είναι…Για μένα κάθε μέρα. Έχω γεννηθεί Χριστούγεννα και μ’ ακολουθεί.
Η Αναστασία Λαμπρία θέλει να μας πείτε τι στολίδια έχει το ιδανικό χριστουγεννιάτικο δέντρο. Είχα πολλά χρόνια να φτιάξω δέντρο. Φέτος για λόγους εθιμικής ανάτασης και επειδή είμαι πάρα πολύ καλά, στόλισα. Δεν ψώνισα παρά μόνο τρία γυάλινα αγγελούδια, μια κορδέλα κόκκινη και φωτάκια γιατί είχαν χαλάσει τα περσινά. Έβαλα αγαπημένα πράγματα από το σπίτι. Ένα μπρελόκ που μου είχε χαρίσει κάποιος, τη φωτογραφία με τα αδέλφια μου, τη Βέμπο, τον Άγιο Νεκτάριο, τη Μάγια Μελάγια, εικόνες, κάτι μπόνους απ’ το καζίνο, μπισκότα. Ένα δέντρο που κανένα στολίδι δεν είναι ίδιο με το άλλο.
Το μότο του protagon.gr είναι «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Θα μου πείτε μια τέτοια;Ένα πρωί στη Μεσογείων, ένας ντελιβεράς μου φώναξε «Α ρε Σταμ, γράψε τίποτα να γλεντήσουμε τον πόνο μας». Αυτό το πρωί το πήρα μαζί μου. Ειδικά τη στιγμή που έχω την ευθύνη να δίνω τραγούδια στο στόμα του Δημήτρη Μητροπάνου… πορεύτηκα μ’ αυτό που είπε για 2 λόγους. Ερχόταν από έναν άνθρωπο του μεροκάματου και δεύτερον γιατί η λέξη πόνος ήταν μαζί με τη λέξη γλέντι με την ίδια δύναμη. Και πιστεύω βαθιά βαθιά ότι η ψυχή του Έλληνα είναι αυτό.http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=4455
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου