»Εκδρομη στη χωρα των τρελων

Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη
«E» 2/12

Ξεκινάω τη μέρα στο ταξί. Διπλοκούρσα εννοείται. Βουνά σκουπίδια. Μποτιλιάρισμα φουλ. Λεωφορεία, τρόλεϊ μηδέν, αμάξια, πεζοί, σκουπίδια, τα νεύρα στο κόκκινο. Ο οδηγός καπνίζει, του ζητάω άδεια να παρανομήσω κι εγώ μια τζούρα, και κατηφορίζουμε την Κηφισίας σαν τετράτροχος τεκές.

Στο κέντρο, ζούγκλα. Σε μια φάση έχουν... κλείσει έναν δρόμο κάθετο στην Ακαδημίας με κόκκινη αστυνομική κορδέλα. Υπάρχει κάποιο μυστικό σύνθημα; Γιατί μερικά γιώτα χι και μηχανάκια κάτι λένε στον τροχονόμο, ο οποίος σηκώνει την κορδέλα και τα αφήνει να περνάνε, ενώ τα άλλα μισά δεν τα αφήνει Από τριάντα οδηγούς μηχανής που διαπραγματεύονται με τον τροχονόμο, κανείς δεν φοράει κράνος. Ούτε ένας. Σε κανέναν δεν γίνεται σύσταση.
Ξανακατηφορίζω. Στον «Ιανό» έχει ξεκινήσει η καμπάνια ενημέρωσης για το AIDS. Δουλειά, συστηματική, οργανωμένη, σου δίνει μια ελπίδα ότι υπάρχει ένα «υγιές» κομμάτι της κοινωνίας που νοιάζεται, ακούει και προσπαθεί να βοηθήσει. Τελειώνει. Βγαίνω.
Ξαφνικά το κέντρο είναι άδειο, ήρεμο, ευνομούμενο, σαν δρόμος της Ζυρίχης. Τα γνωστά τρελά της Αθήνας. Ανοίγω το κινητό: μια φίλη παλιά μού αφήνει μήνυμα ότι έχει βρεθεί το πορτοφόλι μου σε μια τράπεζα, αλλά παίρνω στην τράπεζα και είναι, τελικά, μπαρ. Κοιτάζω την τσάντα μου, όντως λείπει. Παίρνω τη φίλη που παίρνει την τράπεζα, που παίρνει ξανά το μπαρ, «ναι, εμείς το έχουμε».
Ενας υπάλληλος έχει βρει το πορτοφόλι μου στον ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩhttp://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11825&subid=2&pubid=44530982